Dnia 7 gru o godzinie 17:28, na pl.soc.prawo, Robert Tomasik napisał(a):


>> No i sytuacja o tyle skomplikowana, że pełnoletnie dziecko nie leczy się,
>> nic nie jest oficjalnie zdiagnozowane.
>> A nie leczy się i nie działa w tym kierunku, bo według tego dziecka, jest
>> wszystko ok, no i boi się... odebrania praw rodzicielskich do swojego
>> dziecka (w tej chwili sprawa w toku o ograniczenie praw).
>
> Sugerował bym kontakt z lekarzem psychiatrą. Jednym z objawów choroby
> psychicznej jest to, iż sam chory uważa, że jest wszystko OK! Lekarze
> mają swoje sposoby na takie przypadki.


No tak ;)
Taki 'chory' jest niezłym kąskiem dla szpitali psychiatrycznych ;) - liczy
się 'sztuka'.

A tak czytając drugi post autora - zauważyłeś Robercie pewne stwierdzenie,
że ten 'co zszedł na złą drogę pomimo DOBREGO WYCHOWNANIA w DOBRYM DOMU i
na ODPOWIEDNIM POZIOMIE' - czyli nie tak jak WYOBRAŻALI SOBIE JEGO
PRZYBRANI RODZICE (pieprzone ego pseudo-rodziców).
Stwierdzenie to brzmi tak:
>> no i boi się... odebrania praw rodzicielskich do swojego
>> dziecka (w tej chwili sprawa w toku o ograniczenie praw).

To mi nasuwa się refleksja:
- może tu chodzić raczej o 'udupienie' niesfornego bękarta i odebranie mu
praw rodzicielskich w stosunku do jego dziecka za to że poszedł inną drogą
niż chcieli jego przybrani rodzice??
Przyznasz, że zaczyna to mieć sens po tym ostatnim poście - prawda?


--
Bertold