>> Mimo wszystko przekaż bratu, żeby przyjął karę jak mężczyzna i nie
>> rżnął głupa, że nie wie, o co szkole chodzi. A jak rzeczywiście nie
>> wie - od wytłumaczenia mu tego są rodzice. Jeszcze nie musi być za
>> późno na wychowanie dziecka.
>
> Wybacz ale wytłumaczenie młodemu człowiekowi że trzeba przyjąć
> niesprawiedliwą karę jest mało wychowawcze.
>
> Dyrekcja szkoły ma psi obowiązek przestrzegać przepisów i procedur.

Trafiłeś w sedno w pierwszym paragrafie. Przedstawiłem dyrekcji sprawę
jasno: proceduralnie nie mogę wiele zarzucić. Natomiast waga sposobu
przeprowadzenia całej "akcji" przez wychowawczynię i dyrekcję,
niewspółmierność kary do przewinienia i wiktymizacyjny charakter całej
nagonki - wraz z więcej niż nagannym, bo po prostu chamskim, zachowaniem
dyrekcji i wychowawczyni - powodują, że nagana ta nabiera barw linczu,
posługiwania się regulaminami w złośliwy i całkowicie niepedagogiczny i
niedydaktyczny sposób.

W tym kontekście, jako że głównym zadaniem liceum są działania
DYDAKTYCZNE i PEDAGOGICZNE, kara ta jest po prostu kuriozalna. Nie jest
niczym więcej, jak prywatną zemstą wychowawczyni i nie ma w niej nawet
śladu próby wymierzania jakiejkolwiek sprawiedliwości.

A skoro nie ma mowy o sprawiedliwości, skoro nie ma ona na celu żadnej
poprawy według kryteriów dydaktycznych i pedagogicznych, to nie może być
moim zdaniem nałożona. Bo przecież po to są kary...

Jedynym jej efektem jest wzbudzenie buntu i skłócenie trzech stron:
uczniów, rodziców i pedagogów... A ci przecież powinni działać razem - i
to NA RZECZ wychowanków, a nie przeciwko nim.

Takie argumenty podniosłem w rozmowie z dyrekcją, oczywiście bez
negatywów, wskazując na korzyści, jakie przyniosłoby zrezygnowanie z tej
obranej złej drogi - i niekorzystny wpływ dalszego brnięcia w nią.
Proponowałem, że chłopcy na godzinie wychowawczej dobrowolnie
poinformują klasę o odpowiedzialności karnej, która groziła wychowawcom,
gdyby coś im się stało... że przyznają, że mimo wszystko zrobili źle i
zachęcą tym samym, poprzez uświadomienie, do bezwzględnego
przestrzegania regulaminów, także poprzez zapobiegliwość w podobnych
sytuacjach.

Jednak reakcja dyrekcji była taka, jaka była. Mieli głęboko w dupie moje
argumenty, widać było, że z góry założyli sobie sposób działania i nie
mają zamiaru z niczego rezygnować, a jedynym co mieli mi do powiedzenia,
było straszenie, żebym "już bratu nie szkodził, bo jeszcze będzie miał z
nimi do czynienia".

W związku z tym oskarżam dyrektora o świadome spowodowanie
bezpośredniego zagrożenia zdrowia mojej matki (art. 157 par 2 kk) oraz o
usiłowanie zmuszenia do określonego zachowania (art. 191 par 1 kk).

Kieruję także sprawę do Rzecznika Praw Dziecka (i RP Ucznia), a także do
wiadomości kuratorium oświaty, gdyż ci ludzie moim zdaniem nie mają
prawa sprawować swoich stanowisk, prezentując tak brukowy poziom kultury
osobistej i "talentu" pedagogicznego.

Ciekaw jestem, co Ty (Wy) na to.

Pozdrawiam,

Andrzej