On 1 Gru, 10:39, "Majka" <m...@y...com> wrote:

> Ciężko mi o tym pisać, ale mam strasznie leniwego i krnąbrnego syna. I w
> związku z nim mam pytanie. Chodził do liceum, ale już pierwszy rok zawalił i
> nie zdał. Zmienił na inne. W tym drugim pierwszą klasę jakoś z oporami, ale
> zdał, a w drugiej od samego początku są problemy. Ma mnóstwo nieobecności (a

Witaj,

Sam byłem takim darmozjadem i wiem jak to wygląda :)
Co prawda maturę udało mi się zdobyć, ale z przedmiotów zawodowych
(technikum) mam same mierne. Nie pracuje w branży i skończyłem studia
pierwszego stopnia w wieku 29 lat, sam sobie za nie płacąc. Moja
siostra natomiast mature zrobiła w wieku 35 lat i teraz kończy studia.
Szczerze mówiąc jak sobie wspominam tamte czasy, to sam nie wiem
dlaczego było tak a nie inaczej, natomiast jak sobie pomyślę o ile
wcześniej mogłem osiągnąć to co mam (robię obecnie MBA). Nie byłem
bity, jakąś kase dostawałem, mogłem wracać w soboty po północy przed
18tką itp. Niby wszystko normalnie. Teraz patrzę na to z perspektywy
czasu i mam szersze pojęcie dlaczego tak było. To właśnie złudna
dbałość mojego ojca o to żebyśmy nie zostali nikim, trochę braku
szacunku, brak zainteresowania tym co mnie interesuje, brak chęci
zrozumienia kim jestem, oraz proste zabijanie inicjatywy w codziennych
sprawach......bardzo ważne w okresie dojrzewania niby proste rzeczy.
Po tym jak sobie moi rodzice odpuścili, ze dwa lata pracowałem jako
fizyczny i w końcu powoli sam zacząłem sięgać po ważne w życiu
rzeczy, co kosztowało bardzo dużo wysiłku bo byłem super leniwy (nie
fizycznie, intelektualnie). Wasz Syn właśnie może mieć takie problemy,
brak zapału i inicjatywy.

Moja rada to postarać się zrozumieć, porozmawiać nieofensywnie, jego
problem jest problemem Was wszystkich, za który Wy odpowiadacie. Niech
oleje szkołe, oleje studia, popracuje na zmywaku, w Macu, na stacji, w
markecie i powoli zacznie widzieć że sam decyduje o swoim losie i ma
pełen wpływ na to kim jest. A nie liczy się wykształcenie tylko jakim
się jest człowiekiem.

Ja wiem, że jakie by nie było moje dziecko, zawsze zapewnię mu
schronienie i wyżywienie, nawet jak będzie miał 50 lat, winiąc siebie
za taki stan rzeczy. Jednocześnie, nie możecie się obwiniać -
wychowanie dziecka to jest bardzo trudna i złożona sprawa. Wiem bo mam
dziecko, chociaż jeszcze w przedszkolnym wieku.

Pozdrawiam i trzymam kciuki.