"Paweł Hajdys" napisa_(a):
> Nie wpadam. Musisz rozróżnić dwie konstrukcje:
>
> 1. (moja) Osoby A i B umawiają się, że osoba C będzie ich dłużnikiem lub
> będzie dłużnikiem osoby D. Jest to coś sprzecznego z sama naturą zobowiązania
> i jako takie ipso iure nieważne.
> Bardziej rażącym (o ile może być bardziej rażący od powyższego ;) przykładem
> jest, sytuacja, że osoba A umawia się z osobą B w ten sposób, że osoba A
> czyni osobę C swoim dłużnikiem. Jak widzisz jest to przykład podobny to
> pierszego przypadku opisanego powyżej, ale jeszcze bardziej unaoczniający, że
> taka konstrukcja jest w ogłe sprzeczna z naturą zobowiązania.


OK, zrozumiałem o co Ci chodzi. Trochę nieprecyzyjnie ( a przynajmniej
ja tak zrozumiałem) to napisałeś w sformułowaniu "przez umowę nie można
zobowiązać osoby trzeciej".
Ale czy A i B rzeczywiście nie mogą się umówić, że C będzie ich
dlużnikiem? Oczywiście się nim nie stanie, ale zastosowanie konstrukcji
z art. 391 i wzajemne naprawianie szkody teoretycznie byłoby możliwe ;)

KG