W dniu 2012-04-23 14:58, Nixe pisze:

>
>> A o manipulacjach matek uczy, jak już pisałem, doświadczenie życiowe.
>
> Doświadczenie życiowe nie może być przeciwwagą dla faktów.
> A tutaj choć wszystkich faktów nie znamy, to jak pisałam wcześniej - na
> potrzeby dyskusji warto przyjąć, że to matka pisze prawdę, a nie gdybać.

Jakich faktów? Tu nie ma faktów.
Jest wersja pani i jak doświadczanie życiowe uczy iż nie należy jej
wierzyć.


>
>> Dygresja dla skrajnych wypadków. Czasem rzeczywiście gdy dziecko zlewa
>> rodziców czy jednego z nich należy nim wstrząsnąć.
>
> Ale ono nie zlewa. Ono nie ma ochoty na rozmowę z ojcem, bo się go boi.

Fantazjujemy? Ja abstrakcyjnie pisze przecież. Te skrajne wypadki to co
opisano, bo tam faktów nie ma. Piszę tylko że czasem (w skrajnych
wypadkach) trzeba dzieckiem wstrząsnąć. Czy w tym wypadku to nie wiem.


> A może go nawet nie kocha, nie lubi. Tego też mu nie wolno?

A może go kocha i lubi tylko się matki boi ...

>
> Nękanie również. Gdzie leży granica między
> faktyczną_koniecznością_kontaktów z dzieckiem i sprawowania nad nim
> opieki, choćby i nawet na odległość, a nieustannym wydzwanieniem o
> przeróżnych porach i zmuszaniem go do rozmów?

Granica leży w bezprawności. Jest władza rodzicielska - ma prawo
dzwonić, bo jest w prawie. Ale władza rodzicielska nie jest niewzruszalna.


> Czy tatuś robi dobrze dziecku, czy może jednak sobie? O to - jak sądzę - chodziło
kobiecie.

No tak ...
Z punktu widzenia dziecka kontakty za ojcem są równie ważne jak kontakty
z matką.
A kobiecie to chodzi by odciąć ojca od dziecka.


>
>> Skoro 11-latek uważa się za mądrzejszego od rodziców
>
> Tu nie ma nic do rzeczy bycie mądrzejszym.
> Chodzi o swobodę posiadania własnych uczuć.
> Jasne, że można dziecko tak wytresować, by choć z grzeczności odbębniało
> te rozmowy telefoniczne, ale w ten sposób hoduje się człowieka, który
> dorośnie w przekonaniu, że jego potrzeby są nieważne.

Może jednak wyrośnie w przekonaniu że należy ojca (czy nawet starszych)
szanować i nie należy kierować się tylko własnym uczuciami.
I żeby jeszcze własnymi uczuciami się to dziecko kierowało ..

>
> Jak wyżej. Dziecko ma prawo nie lubić kogoś, nie chcieć się z kimś
> spotykać, nie chcieć z kimś rozmawiać, bawić się, spędzać czasu.

No kodeks rodzinny jednak mówi co innego - dziecko ma słuchać rodziców.

> Także z rodzicem, pod którego opieką nie przebywa i z którym najwyraźniej wiążą
> się jakieś traumatyczne przeżycie. Nie jest to nic nienormalnego.

Jak się ma dwóch rodziców idiotów to sytuacja nie może być normalna.
>
> Nikt ojcu jego praw nie odbiera (tzn. jeszcze nie odebrał).
> Jednocześnie prawa ojca (do kontaktu) nie stanowią obowiązku dziecka (do
> tegoż kontaktu).

A no właśnie stanowią. Jakby nie stanowiły to dzieci mogłoby sobie
uciekać z domu i nie byłoby siły by ich z powrotem ściągnąć.


> A skoro dziecko odmawia kontaktu, to jak inaczej można nazwać usilne
> próby ojca do nawiązania tego kontaktu, jeśli nie nękaniem?
>

To się nazywa miłość rodzicielska.

--
@2011 Johnson
http://db.tt/JzsPUMU
https://www.ibard24.com/backup/pl/registration/c99ff
b8519213760f162c2b73830481d