>
> > Z przepisu wynika, że to rodzice, którzy chcą posyłac dziecko na
religię,
> > muszą wyrazić wolę w tej sprawie.
NA ZYCZENIE - zaklada wyrazenie pozytywne: Chce, zycze sobie aby moje
dziecko chodzilo....
Powinno pobierac sie opinie w taki sposob (chociaz nie musi byc pisemne,
wystarczzy nawet ustna). Z praktyki jednak prościej jest otrzymac decyzje
negatywna(Nie chce, nie zycze sobie), bo takich przypadkow w klasie jest
zdecydowanie mniej i tak przewaznie sie w szkole stosuje.
> dla mnie wynika z tego, ze na zyczenie rodzicow organizuje sie nauke
> religii, ale konstytucja pozwala malolatowi nie chodzic na takie lekcje -
w
> przepisie 2) jest wyraznie "bądź rodziców" "bądź uczniów".
> Moja córka przyniosła kilka lat tem z liceum notakę od księdza-katechety
> żebyśmy jako rodzice się wypowiedzieli na temat tego że córka nie chce
> uczęszczać - żona odpisała by "ksiądz" uszanował decyzję córki. Coś tam
DECYDUJA RODZICE LUB SAMI UCZNIOWIE
Zapis ten odnoszacy sie do szkol srednich wskazuje na te przypadki, kiedy
rodzice nie zycza sobie by dziecko chodzilo na religie, a samo dziecko chce.
Ale gdy dziecko NIE, a rodzice TAK - powinno chodzic, bo decyduje wola
wyrazona w sposob pozytywny. Oczywiscie po 18 latach jest to sprawa dziecka.
WIELE SPRAW JEST NIEDOGRANYCH
Gdy dziecko w ciagu roku zmienia wiare i rodzice go wypisuja (nie ma na to
zadnego przepisu, a to wprowadza balagan) - podobny np. do zmiany wybranego
jezyka w ciagu roku.
Uczen w swietle tych dziurawych przepisow moze chodzic i na religie i na
etyke , gdy tak chca rodzice. A przewaznie lekcje te sa traktowane
alternatywnie.
Nie ma zadnego przymusu chodzenia na religie lub na etyke. Co wtedy robic z
uczniem, gdy lekcje te sa w srodku.