In article <bpgj7f$3ln$6@news.onet.pl>, Robert Tomasik wrote:
> Opisany przez Ciebie stan rzeczy oszustwem nie jest. Nie jest nawet
> usiłowaniem oszustwa, albowiem rozsądnie rzecz ważąc, to jeśli pan B wie,
> że zapłacił, to wie i nie można go wprowadzić w tym zakresie w błąd w
> konsekwencji którego mógłby on niekorzystnie rozporządzić swoim majątkiem.

Oszustwem na pewno nie, ale może być próbą i wydaje mi się, że jest to
dość częsta praktyka różnych firm (posłać nienależne wezwanie - a nuż
zapłaci). Taka praktyka mi się mocno nie podoba i głośno się zastanawiam
jak możnaby to ugryźć...

> Pan B skoro jest przekonany, że firma A nie ma racji powinien jej raz a
> skutecznie to wyjaśnić - najlepiej na piśmie - dodając, iż skoro z jego
> opinią się nie zgadzają - bo zasadniczo obowiązku nie mają - to powinni go
> pozwać do sądu cywilnego. Pozostałą korespondencję w tej sprawie

No to dosyć jasne. Z drugiej strony widzę tu (ogólnie w tej sprawie)
jeszcze taki argument, że gdyby takie nękanie nie należnymi wezwaniami
było jakoś karalne to rzeczywiści dłużnicy mieszaliby sporo swoim
wierzycielom.

> pochodzącą z firmy B pan A może z powodzeniem składać jako ostatecznie
> załatwioną (tzw. OZ) w pojemniku na śmieci. Konsekwencją takiej postawy
> może być rezygnacja firmy B z roszczeń albo też proces cywilny, gdzie pan
> B do swoich racji będzie musiał jeszcze przekonać sędziego. I miejsca na
> oszustwo tu nie widzę.

Jest niestety miejsce (potencjalne przynajmniej) bo wiele osób odczuwa 1)
strach przed procedurami prawnymi czy taką dorywczą widnykacją, 2) mało
kto przechowuje rachunki przez cały czas okresu przedawnienia płatności -
owszem, ich wina, ale też są firmy które mogą chcieć to wyzyskać.

--
Marcin