Tomasz K. [###...@...m.cy.rot13.###] napisał:
> On Fri, 30 Dec 2005 21:56:04 +0100, Robert Tomasik wrote:
>> Poziom bzdury raczej wskazuje na to, że ktoś koniecznie chciał to
ujać
>> bardzo naukowo, a nie do końca przemyślał.
> Dzięki za informacje.
> W takim razie, czy nie muszę się obawiać, że ten fragment:
> #v+
> Ponadto zobowiązuje się do nie rozpowszechniania...
> [...]
> oraz nie stanowiących tajemnicy przedsiębiorstwa Spółki, których
> rozpowszechnianie, ujawnianie lub wykorzystywanie mogłoby zaszkodzić
> wizerunkowi lub w inny sposób wyrządzić szkodę Spółce.
> #v-
> - nie jest czymś co na przykład zabroni mi pracować u konkurencji
> wykorzystując wiedzę nabytą w poprzedniej firmie albo kontaktować
się z
> tymi samymi klientami znając ich dane (praktycznie dostępne, bo na
> stronie tej firmy lub w książkach telefonicznych) z poprzedniej
firmy?

Moim zdaniem nie. Po pierwsze żaden sąd nie uzna ich racji w sytuacji,
gdy dane będą jawne i publicznie dostępne. Musieli by dowieść przed
sądem, że informacje powziąłeś w związku z wykonywaniem u nich pracy.
A kto Ci broni wieczorami studiować książki telefoniczne? Różne ludzie
miewają hobby.

Po drugie do chronienia tajemnicy spółki zobowiązują Cię i tak inne
przepisy, więc tak naprawdę to oświadczenie niczego nie zmienia.
Obowiązek jej zachowania wynika z art. 100§2.5 kp oraz art. 11 ust. o
zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, a jego naruszenie może skutkować
odpowiedzialnością z art. 266 kk. W tej materii oświadczenie niczego
nowego do sprawy tak naprawdę nie wnosi.

Po trzecie sposób zawierania umów o zakazie konkurencji przewiduje
kodeks pracy w art. 101(1) i nast. Gdyby nawet to oświadczenie uznać
za odrębną umowę o której mowa w tym przepisie (co już jest z lekka
naciągane), to i tak skoro nie przewiduje ono odszkodowania, to na
podstawie art. 101(2)§2 kp przestanie obowiązywać z chwilą ustania
stosunku służbowego.

Jeszcze raz podkreślam, że udziwnienia w tym oświadczeniu oraz sposób
ujęcia problemu świadczą o tym, że ktoś zupełnie tego nie przemyślał
lub nie zna podstawowych aktów prawnych związanych z ochroną
informacji, albo po prostu liczy na oddziaływanie psychologiczne na
pracowników i ich straszenie. Głupi argument, bo w konsekwencji może
ostatecznie samego pracodawcę doprowadzić na ławę oskarżonych, czy to
za samo przymuszanie pracowników do podpisywania takiej umowy (art.
304 kk), czy to w wypadku prób późniejszego wykorzystania niejasnych
zapisów poprzez wykazanie zmuszania do określonego zachowania (art.
191 kk) albo nawet oszustwo (286 kk). De facto pracodawca w tym
wypadku staje się zakładnikiem własnej broni.