>> Jak się tego wśród bliskich samemu nie doświadczy to trudno to zrozumieć.
>> Nie każdy z chorych jest w takim ciężkim stanie, że od razu widać.
> No, ale lekarze tu przecież rozpoznali schorzenie i zaordynowali rodzaj
> leczenia.
> Oni się przecież na tym znają, chociaż trochę (chyba?).
Tak, nie podważam opinii lekarzy, ale "super wiarygodne"
i poparte widocznymi emocjami (płaczem, łzami) tłumaczenia chorego,
uzasadniające
to, że ktoś go wrobił bo go nienawidzi albo ma kochankę/kochanka
które serio może osobę postronną a szczególnie związaną emocjonalnie
(rodzina)
oszukać - szczególnie jeśli nigdy wcześniej nie widziała tej osoby w złym
stanie i
a to jest pierwszy epizod szpitalny.

>> zapytać szwagra jak to się
>> udało, że ona zgodziła się zostać
> Doprowadził różnymi metodami do częściowego ubezwłasnowolnienia, nakazu
> poddania się leczeniu czy coś takiego?
Nie koniecznie na siłę (ubezwłasnowolnienie, sąd), często sami chorzy po
rozmowie z
lekarzem zgadzają się rozpocząć leczenie choć trudno powiedzieć jak bardzo
"świadomie",
oni też się takim stanem męczą. Szczególnie pierwszy raz jest pewnie trudny.
Ale zanim do tego dojdzie to trzeba do tego lekarza jakoś dotrzeć i to może
długa namową,
może utrafieniem w moment przebłysku świadomości, może namolnością "nie do
zniesienia"
albo ...no właśnie jak to było za pierwszym razem.

>> w szpitalu - może jeszcze raz się zgodzi albo da czymś się zastraszyć
>> (dla jej dobra)
> Zastraszyć.
> Świetny pomysł.
> Może otruciem kanarka?

Żartujesz
ale i "otrucie kanarka" będzie OK jeśli choremu na kanarku zależy, ale
może też mieć inne "słabe punkty", np lęk że go sąsiad otruje -najważniejsze
dla chorego jest to aby
rozpocząć leczenie zanim zrobi sobie jakąś większą krzywdę, a kiedy
przejdzie mu ostry stan to i o
kanarka nie będzie się bał ani sąsiada....


z