>> Zostałem przez nią wprowadzony w błąd. Okazuje się, że szwagier miał
>> rację.
> Jeśli to prawda, to ja sie wycofuję z oskarżeń o draństwo i przepraszam.
> Ale jak można pisać "spowrotem" i wierzyć ot tak osobie zakwalifikowanej
> przez specjalistów do leczenia zamkniętego?

Jak się tego wśród bliskich samemu nie doświadczy to trudno to zrozumieć.
Nie każdy z chorych jest w takim ciężkim stanie, że od razu widać. Wiele z
nich
ma silne lęki, fałszywe przekonania o tym co się wokół nich dzieje, często
lęk przd najbliższymi, że im źle życzą i czynią krzywdę. Są bardzo
bardzo autentyczni przy tym bo to wszystko autentycznie przeżywają
- to nie są zmyślone historie ale dla chorych 100% nich "prawdziwe".
Dlatego też chorzy są zwolnieni z odpowiedzialności karnej za swoje
ewentualne
czyny - nie są w stanie nic odróżnić tego "chorego" od normalnego.

Ja się nie dziwię, że szwagier ma żal, walczył pewnie długo, cierpiąc
przy tym koszmary, aby nakłonić żonę do dobrowolnego leczenia się.

W stanach nie zagrażających życiu ani zdrowiu nie ma mowy o przymusowym
leczeniu - to
jest "sukces" naszej po PRL-owskiej opozycji, która w obawie o
wykorzystywanie
szpitali psychiatrycznych (jak w sowieckiej komunie) do rozgrywek
politycznych nadała chorym
spore przywileje - które tak naprawdę są dla chorych prawdziwym
zagrożeniem!.
(Pomyślcie - oczekuje się od osoby chorej, która utraciła zdolność
logicznego myslenia
aby się na coś "świadomie" zgodziła. "Świadomie" jest sprzeczne ze stanem w
jakim jest chory
w którym to ową "świadomość" częściowo utracił )

Mimo to najłatwiej byłoby przaeprosić i zapytać szwagra jak to się udało, że
ona zgodziła się zostać
w szpitalu - może jeszcze raz się zgodzi albo da czymś się zastraszyć (dla
jej dobra)



z