W dniu 19.11.2024 o 12:18, J.F pisze:

>> takie znaczenie, że część Żydów i Palestyńczyków może być nawet
>> spokrewniona.
> Może. Nie wiem, czy to takie częste, bo jednak obie kultury sie
> izolowały wzajemnie.

Mam kilka osób znajomych w tamtych stronach. Telewizja i inne media chcą
tak koniecznie przestawiać Żydów i Palestyńczyków jako wrogo do siebie
nastawione nacje. Nie jest to do końca prawdą i oczywiście są - jak w
każdej społeczności - różne postawy. Masa Palestyńczyków mieszka i
pracuje w Izraelu. Oni są wręcz wrogo nastawieni do tych walczących. Bo
nie dość, że podobnie jak na głowy Żydów, na ich głowy spadają te
rakiety. Że zamach terrorystyczny jest podobnie niebezpieczny dla Żyda i
Palestyńczyka. Po za tym Żydzi boją się ich zatrudniać obawiając się,
że w tej grupie mogą się "przemycić" różne wysadzające się oszołomy.
Odsuwanie ich o pracy, czy inna inwigilacja powoduj, że część z nich
przechodzi do szeregów bojowników.

Gdyby nie jakaś tam część radykalnych wojowników palestyńskich, to
podejrzewam, że Palestyńczycy by już dawno odpuścili ten konflikt i
sytuacja by się unormowała. Bo celem samym w sobie Żydów nie jest
wymordowanie Palestyńczyków, tylko normalizacja życia. Zauważ, że nie
jest normalną sytuacja, w której Izrael utrzymuje w czynnej służbie
jakąś 1/4 ludności. Przecież masz dzieci, kobiety (które przez okres
konieczny do urodzenia i wychowania dzieci nie za bardzo są zdolne do
biegania "z dymiącym kijem" po pustyni), szereg osób w wieku podeszłym i
schorzeniami. Nawet w wieku, w którym człowiek jest zdolny do czynnej
walki jest też część zawodów, których nie jest zbyt mądrym wysyłanie na
front. Tak więc to spory wysiłek dla tego kraju.

Natomiast o ile asymilacja na poziomie wspólnego zamieszkiwania czy
pracy jest większa, niż telewizja to chce widzieć, to z małżeństwami
jest zdecydowanie gorzej.

Zgodnie z tradycyjnym prawem islamskim mężczyzna muzułmanin
może poślubić kobietę będącą ,,ludem Księgi" (Ahl al-Kitab), czyli
chrześcijankę lub żydówkę. Wynika to z faktu, że judaizm i
chrześcijaństwo są uznawane za religie objawione. Małżeństwo z kobietą
,,ludu Księgi" jest jednak dozwolone pod warunkiem, że będzie ona uznawać
w pełni prawa muzułmanina (np. prawo do wychowania dzieci w islamie).
Natomiast kobieta muzułmanka nie może zgodnie z szariatem wyjść za mąż
za nie-muzułmanina, w tym za Żyda, chyba że przejdzie on na islam.
Wynika to z przekonania, że w małżeństwie mężczyzna ma symbolicznie
dominującą pozycję, co mogłoby wpłynąć na praktykowanie islamu przez
kobietę i dzieci.

Prawo cywilne Izraela w kwestii małżeństw międzynarodowych i
międzyreligijnych jest specyficzne, ponieważ system prawny opiera się na
zasadzie personalizmu religijnego. Oznacza to, że kwestie związane z
małżeństwem i rozwodem są w dużej mierze regulowane przez prawo
religijne danej społeczności, a nie przez jednolite prawo cywilne. W
Izraelu małżeństwa mogą być zawierane jedynie w ramach wspólnot
religijnych, zgodnie z ich przepisami. Muzułmanie, Żydzi, chrześcijanie
i wyznawcy innych religii mogą zawierać małżeństwa jedynie w swoich
kręgach religijnych. Nie istnieje możliwość zawarcia małżeństwa
cywilnego wewnątrz kraju, chyba że oboje małżonkowie są bezwyznaniowi.

W świetle izraelskiego prawa, małżeństwa między muzułmanami a Żydami nie
są możliwe w obrębie kraju, ponieważ sądy religijne każdej społeczności
(zarówno żydowskie, jak i muzułmańskie) nie uznają takich związków.
Rabinat żydowski, który ma wyłączną jurysdykcję nad małżeństwami Żydów w
Izraelu, uznaje tylko małżeństwa zgodne z halachą (prawem żydowskim).
Halacha zakazuje małżeństw Żydów z osobami innej religii, w tym
muzułmanami. Sądy szariackie w Izraelu, odpowiedzialne za muzułmanów,
również trzymają się zasad szariatu, które pozwalają muzułmanom na
małżeństwo z ,,ludźmi Księgi", ale wymagają wychowania dzieci w islamie.
Jednak takie małżeństwa nie są wspierane w ramach systemu izraelskiego.

Izraelczycy, którzy chcą zawrzeć małżeństwo międzyreligijne (np.
muzułmanin z Żydówką), mogą wziąć ślub za granicą. Najpopularniejszymi
miejscami są Cypr, Grecja lub inne kraje oferujące śluby cywilne dla
cudzoziemców. Po powrocie do Izraela takie małżeństwo można
zarejestrować w izraelskim urzędzie stanu cywilnego, dzięki czemu uznaje
się je za ważne na gruncie prawa cywilnego. Jednak nie jest ono uznawane
przez sądy religijne. Mieszane pary w Izraelu często napotykają
trudności prawne i społeczne, szczególnie jeśli związek dotyczy religii
tak odmiennych jak judaizm i islam. Dzieci z takich małżeństw mogą mieć
problem z formalnym określeniem przynależności religijnej, co w Izraelu
wpływa na wiele praw, takich jak prawo do małżeństwa w przyszłości.
>
>> U as zaś szafuje się słowem antysemityzm, nie rozumiejąc, że nie
>> wszyscy Żydzi są Semitami, a nie wszyscy Semici są Żydami.
> Tak się przyjęło przez lata, nie patrząc na poprawność znaczeniową.

Tylko to spore uproszczenie, Masa Żydów mieszkających poza Izraelem
deklaruje się jako antysemici. Wynika to przede wszystkim z tego, że nie
są zadowoleni z pomysłu de facto państwa wyznaniowego. Palestyńczycy
postrzegają to podobnie, Ataki palestyńskich grup terrorystycznych na
żydowskie obiekty wyznaniowe poza Izraelem, które nie są powiązane z
państwem Izrael, zdarzają się rzadko, ale nie są całkowicie wykluczone.
Tego rodzaju działania są zwykle motywowane nie tylko konfliktem
izraelsko-palestyńskim, ale także szerszym kontekstem ideologicznym lub
politycznym.

Palestyńskie organizacje terrorystyczne, takie jak Hamas czy Islamski
Dżihad, zwykle koncentrują swoje działania na Izraelu, jego obywatelach,
osadnikach na terytoriach okupowanych oraz izraelskich interesach na
świecie. Obiekty wyznaniowe, które nie są związane z Izraelem, rzadko
stają się celami, ponieważ grupy te często argumentują, że ich działania
mają charakter "oporu" wobec izraelskiej okupacji, a nie szerokiej walki
z judaizmem. Istnieją przypadki ataków na żydowskie cele poza Izraelem,
choć nie zawsze były one przeprowadzane przez stricte palestyńskie
grupy, a raczej przez szerzej pojęte organizacje islamskie, które
solidarność z Palestyną traktują jako część swojej retoryki. Przykładem
może być atak na synagogę w Buenos Aires w 1994 roku, w którym zginęło
85 osób. Uważa się, że za atakiem stał Hezbollah, wspierany przez Iran,
a nie palestyńskie organizacje.

Przy czym znowu trzeba podkreślić, że wśród Palestyńczyków są różne
osoby i ni można wykluczyć, że ni każda ogarnia te aspekty. Grupy
terrorystyczne lub ekstremiści mogą utożsamiać wszystkie osoby żydowskie
z państwem Izrael, co prowadzi do ataków na żydowskie instytucje, nawet
jeśli nie mają one żadnego związku z polityką Izraela. W ostatnich
latach nie odnotowano głośnych incydentów, w których typowe palestyńskie
grupy terrorystyczne celowały w niezwiązane z Izraelem żydowskie obiekty
religijne poza granicami Izraela. Ataki przeprowadzane są głównie w
kontekście regionalnym (Izrael, Strefa Gazy, Zachodni Brzeg) lub na
izraelskie cele za granicą (np. ambasady). Ostatnio zaczęli atakować
statki na Morzu Czerwonym przykładowo.

>> Podział mieszkańców na Palestyńczyków i Żydów to powstał w miarę
>> niedawno, a tak naprawdę problemem są osoby przybywające spoza
>> tego terenu (czasem nawet niekoniecznie Semici) związani z religią
>> żydowską.
> Bo Rzymianie wysiedlili prawie wszystkich Żydów dość skutecznie. I
> dopiero jak wrócili po wiekach, to się zrobił problem poważny ..

Dokąd tam rządzili Brytyjczycy, to Żydzi i Palestyńczycy mieli wspólnego
wroga. Gdy po II Wojnie Światowej Imperium Brytyjskie się de facto
rozpadało i poszczególne kraje uzyskiwały niepodległość, to w Izraelu
powstał problem. Problem wynikający z tego, że byli tam Żydzi i
Palestyńczycy, i - jeśli wierzyć w literaturę - Palestyńczycy, którzy
nie chcieli żyć wspólnie z Żydami w jednym kraju i postanowili ich
zbrojnie wyrzucić. Niestety la nich ponieśli tu klęskę. Teraz Izrael
chyba nie ma innego wyjścia, jak walczyć.
>
>> Stąd cały problem na tym terenie. Jak wczytamy się, to u każdego
>> znajdziemy jego racje. Stąd też trudno rozwiązać te problemy.
> Z drugiej strony różnice językowe i kulturowe są. No i obecnie już
> historyczne zaszłości. Nie wiem, jak miałoby się bez konfliktów
> obejść. Ale jakoś Szwajcarom i Belgom się udaje ...

Bo w żadnym z tych krajów - zwłaszcza na etapie ich powstawania - nie
znaleźli się radykałowie próbujący zająć dla swojej grupy etnicznej
całość. Po za tym były mniejsze różnice religijne. Szwajcaria jest
państwem o dużej różnorodności religijnej, a jej mieszkańcy wyznają
różne religie, choć tradycyjnie dominują chrześcijaństwo oraz brak
przynależności religijnej. Reszta stanowi nieliczne grupy. W wypadku
chrześcijan tak po równo mamy Katolików i Protestantów. Chrześcijanie
już od kilkuset lat nie ustalają właściwego sposobu "wielbienia Boga"
przy użyciu miecza. W Belgii tym bardziej nie ma jakiegoś dominującego
wyznania. Po za tym, jak się oddzieli państwo od kościoła, to wyznanie
obywateli ma mniejsze znaczenie.

Nie czuję się tu ekspertem, ale tak na moje rozeznanie walka
poszczególnych Kościołów o wpływy była przyczyną szeregu konfliktów.
Popatrz na Rzeczpospolitą Obojga Narodów. Kościołowi Katolickiemu nie
podobały się wpływy Prawosławia, a na wschodnich terenach były znaczne.
Pomyśleć, ze im się nie podobał obrządek? Chyba raczej nie w tym był
problem, bo jak po Unii Brzeskiej utworzono Kościół Greckokatolicki
podległy Papieżowi, to sam obrządek nikomu nie przeszkadzał.

--
(~) Robert Tomasik