W dniu 2016-01-17 o 02:26, Liwiusz pisze:
> W dniu 2016-01-16 o 19:51, Kviat pisze:
>> Ten drugi wspólnik nie ma prawa przekazać (udzielić licencji) temu
>> pierwszemu swoich "udziałów" w prawie do używania programu.
>> Jeżeli z licencji nie wynika to wprost, to nie można przekazać
>> (scedować, jak sugerował pytacz) swoich praw do używania na inny podmiot
>> bez zgody właściciela programu.
>
> I tu jest właśnie kość naszej niezgody. Ja twierdzę, że prawo do
> przekazania ma, bo wynika ono z przepisów regulujących zakończenie
> żywota s.c.
>
> Prawo do scedowania wynika tez z orzeczeń, np. ETS sprawa C-128/11.

O widzisz. Nareszcie używasz argumentów.
Można? Można...
(Na marginesie, domyślałem się, że w końcu trochę czasu poświęcisz i
dotrzesz do tego wyroku)

> Ale powielaj swoje poglądy z tyłka, mam je gdzieś, tylko nie rób tym
> szkód innym, proszę.

A ja mam gdzieś twoje poglądy i prostacką wizję świata. Nie wystarczy
się powołać na znaleziony w internecie wyrok. Przeczytanie go ze
zrozumieniem przerasta twoje możliwości, nie wspominając o tym, że od
czasu tego wyroku minęły lata świetlne i nie wszystko jest takie proste
jak ci się wydaje. Sam wyrok nie do końca jest zgodny z dyrektywami na
które się powołuje (nie wspominając o prawie polskim), więc wygranie w
sądzie takiej sprawy wcale nie jest pewne.

(Przy okazji, zajrzyj do treści licencji jakiegoś większego producenta
oprogramowania FK, np. firmy Insert, i napisz im, że mogą sobie tę
licencję na kołku powiesić)

Przykłady:

https://repozytorium.amu.edu.pl/bitstream/10593/1358
2/1/11_PORZE%C5%BBY%C5%83SKI.pdf
Koło Naukowe Własności Intelektualnej ,,IP",
Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego

"Kolejnym czynnikiem, na który należy zwrócić uwagę, choć nie wiadomo,
czy w przyszłości okaże się istotny, jest brak ograniczenia czasu - TSUE
bardzo często podkreślał, że odnosi się do licencji nieograniczonych w
czasie. Można przewidzieć, że skoro takie sformułowanie zna-lazło swoje
miejsce w przywołanej decyzji wielokrotnie, to nie pozostaje ono bez
znaczenia. Wydaje się, iż było podkreślane dla uwydatnienia faktu, że
tylko obrót programem komputerowym wraz z nieograniczoną w czasie
licencją na ten program może zostać zrównany ze sprzedażą materialnego
egzemplarza programu. Wielokrotne użycie takich zwrotów może pozostawiać
producentom i dystrybutorom programów komputerowych wiele miejsca na
próby stworzenia nowego modelu biznesowego, który pozwoliłby na obejście
tych jasno zakreślonych kryteriów."

Albo, nie będę cytował tutaj całości, ale co bardziej istotne fragmenty:
http://www.lex.pl/czytaj/-/artykul/nieoczywiste-praw
a-autorskie-w-e-sprzedazy

*"Zapatrywania TS na powyższą kwestię są jednak nieco odmienne,
natomiast wyrażone poglądy wydają się niespójne."*

"Niewątpliwie wyrażony przez TS pogląd, w którym dochodzi do swoistego
zrównania pojęcia zwielokrotniona kopia utworu oraz pojęcia nośnika
(egzemplarza) utworu, stanowi daleko idące odstępstwo od klasycznego
pojmowania instytucji wyczerpania prawa do dystrybucji związanej z
przedmiotami materialnymi. Jednocześnie można zauważyć, że TS nie
traktuje czynności nabycia cyfrowej wersji programu komputerowego jako
,,trwałe lub czasowe powielanie programu komputerowego" w rozumieniu art.
4 ust. 1 dyrektywy 2009/24/WE.

Warto przy tym nadmienić, że na tle przedmiotowego wyroku TS, odnosząc
się do programu komputerowego, nie posługuje się pojęciami ,,nośnik" czy
,,egzemplarz" utworu, lecz takimi określeniami, jak ,,kopia programu
komputerowego", ,,zwielokrotniona kopia" i ,,program". W niemieckiej
literaturze przedmiotu J. Schneider i G. Spindler zauważają, że TS - nie
posługując się pojęciem ,,egzemplarz utworu" - wskazuje, iż termin ten
nie jest dłużej właściwy dla dystrybucji cyfrowej. Z tych też względów -
zdaniem autorów - zasadne wydaje się posługiwanie określeniem kopia
(materialna lub niematerialna) zamiast terminem egzemplarz[18]. Jest to
również właściwy kierunek dla polskiego ustawodawcy, który posługuje się
niespójną terminologią odnoszącą się - jak to określa E. Traple - do
klasycznych i tradycyjnie ,,analogowo" rozumianych pojęć ,,opublikowanie",
,,zwielokrotnienie" czy ,,egzemplarz"[19]."

"Odnosząc się do treści uzasadnienia wyroku w sprawie UsedSoft GmbH
przeciwko Oracle International Corp, można zauważyć, że TS nie zawsze we
właściwy sposób dostrzega różnice pomiędzy kopiami materialnymi i
niematerialnymi (cyfrowymi) utworu. Przykładowo, TS twierdzi, że
,,nabywca początkowy materialnej lub niematerialnej kopii programu
komputerowego (...), dokonując jej odsprzedaży winien, aby uniknąć
naruszenia przysługującego temu podmiotowi praw autorskich wyłącznego
prawa do zwielokrotniania, o którym mowa w art. 4 ust. 1 lit. a
dyrektywy 2009/24/WE, dezaktywować w momencie odsprzedaży kopię pobraną
na jego komputer" (pkt 78 uzasadnienia).

Błąd w powyższym rozumowaniu polega na tym, że z jednej strony, w
przypadku materialnej i niematerialnej kopii utworu nie jest możliwe jej
dezaktywowanie, ponieważ nie byłoby co przekazać (sprzedać) kupującemu
(utwór dzieli los nośnika), z drugiej zaś strony - w przypadku
przekazania kopii utworu (np. wydanie książki, przesłanie pliku) nie ma
już co dezaktywować. Jak słusznie zauważa H. Haberstumpf, w analizowanym
przypadku w rzeczywistości TS chodzi o co najmniej dwie kopie utworu:

a) jedna, która powstała za zgodą sprzedawcy pierwotnego i może być
dezaktywowana (tzn. uczyniona niezdatną do użytku, np. przez zniszczenie
egzemplarza książki, skasowanie pliku przesłanego przez pierwotnego
sprzedawcę);

b) druga, która powstała bez zgody sprzedawcy pierwotnego i została
stworzona przez kupującego (lub pozwolił on na jej powstanie) w momencie
zakupu; taka kopia utworu nie istniała wcześniej i jest ,,sprzedawana"
kolejnemu nabywcy[21]."


"Różna ocena dopuszczalności odsprzedaży oprogramowania - jak słusznie
zauważa H. Haberstumpf - jest spowodowana nie tyle brakiem możliwości
przenoszenia autorskich praw majątkowych w zakresie korzystania i
rozporządzania utworem, ile tym, że wydawcy i dystrybutorzy
oprogramowania dbają o to, aby w umowach licencyjnych określać takie
prawa jako nieprzenoszalne. W przypadku gdyby takie postanowienia
określić jako nieważne czy też nieobowiązujące, problemy ,,odsprzedaży"
utworów dystrybuowanych w wersji elektronicznej przestałyby istnieć[24].
Podzielając pogląd H. Haberstumpfa, należy podnieść, że według TS w
przypadku pierwszej sprzedaży ,,prawo do rozpowszechniania zostaje
wyczerpane zgodnie z art. 4 ust. 2 dyrektywy 2009/24" (pkt 70 i pkt 78
uzasadnienia)[25]. Jednocześnie TS sam wskazuje, że wyczerpanie prawa
nie dotyczy wyłącznego prawa do zwielokrotniania (pkt 69 i pkt 70
uzasadnienia). *W innym miejscu podkreśla, że zakres korzystania z
utworu nie może być rozszerzony i jest ograniczony postanowieniami
umownymi*, np. do określonej w umowie licencyjnej liczby użytkowników
(pkt 69 uzasadnienia); nabycie dodatkowych praw do korzystania nie
dotyczy kopii, w odniesieniu do której prawo do rozpowszechniania
wygasło na podstawie tego przepisu (pkt 71 uzasadnienia).

Niewątpliwie poglądy na temat sprzedaży cyfrowej, które zostały wyrażone
przez Trybunał Sprawiedliwości, wymuszają konieczność podjęcia szerokiej
dyskusji dotyczącej możliwości przenoszenia autorskich praw majątkowych,
w tym w szczególności wyłącznego prawa do zwielokrotniania utworu oraz
ewentualnie zasadności podtrzymania wskazanych powyżej ograniczeń."


Pozdrawiam
Piotr