Użytkownik "kmlodz" <k...@p...onet.pl> napisał w
wiadomości
news:43d5.000000e7.437cec12@newsgate.onet.pl...


Chwilowo nie masz 18-tu lat, więc jak widzę problemu nie ma i
teoretycznie szkoła przekazywać dane o tobie rodzicom może bez
narażenia się na jakikolwiek zarzut. Po uzyskaniu pełnoletniości
stajesz się kowalem swego losu i bez względu na to, co uważają szkoły
w tej sprawie, to tak naprawdę jak się uprzesz, to wygrasz.

Inna sprawa, to wzywanie przez szkołę rodzica poprzez ucznia i tutaj
sprawę rozwinę. A jak matka uzna, że jej się nie chce przyjść?
Przypadki wcale nie wyssane z palca i często dzieci boją się iść do
szkoły, bo pani kazała przyjść z matką, a matka pijana (albo z innego
mniej lub bardziej ważkiego powodu) do szkoły przyjść nie może. Wiele
tragedii się od tego zaczęło. Bo jak idzie na wagary, to wpada w
środowisko podobnych wykolejeńców. A jak się na wagarach nudzi, to
przychodzą do łba różne dziwne pomysły.

Szkoła ma prawo wzywać rodziców, ale moim zdaniem często owe prawo po
prostu nadużywa. Wzywanie ich tylko po to, by poinformować o jakiejś
błahej przewinie ucznia jest przede wszystkim przejawem braku szacunku
dla innego człowiek, pomijając już same podstawy prawne takich
działań. Sam enigmatyczny obowiązek współuczestnictwa w wychowywaniu z
którego jest to wywodzone moim zdaniem jest w każdym razie
problematyczny. Przecież te uwagi można przekazać czy to pisemnie, czy
to telefonicznie albo poczekać z nimi do najbliższej wywiadówki, które
z reguły co jakieś dwa miesiące bywają organizowane. No chyba, ze
faktycznie zacząłeś sprawiać jakieś kłopoty wychowawcze wskazujące na
to, że konieczna jest natychmiastowa interwencja wychowawcza. Mnie
jest to trudno ocenić nie znając meritum sprawy.

W praktyce problem ten bywa sporadycznie zauważany w szkołach. Rodzice
z reguły nie podnoszą zarzutów w obawie o dobro dzieci. Nauczyciel
czuje, że spełnił swój obowiązek, czyniąc stosowną wzmiankę w
dzienniku o kontakcie z rodzicem. Dyrektor się cieszy, bo mu
statystyka spotkań indywidualnych z rodzicami rośnie. Wszystko
pozornie powraca do normy i tylko uczeń ma nadal wszystko w d... a
życie biegnie swoim torem.

Poza tym, przekazując pisemnie uwagi co do zachowania ucznia rodzicom,
to trzeba by było się liczyć z tym, że jak się trafi na pieniacza, to
będzie trzeba to uzasadnić. Często w szkołach ustalanie winnych
przebiega w sposób urągający nie tylko prawu, ale przede wszystkim
zasadom zdrowego rozsądku. Poza tym często owe uwagi wskazują na
popełnienie przez ucznia czynów karalnych czy zgoła przestępstw i
informując o tym pisemnie nagle zostawia się w dokumentach ślad o tym,
że szkoła wiedziała o przestępstwie, ale nie powiadomiła organów
ścigania. Stąd szkoła woli ustnie - "na ucho" - przekazać rodzicom te
"niepokojące" wieści i udawać, że tak naprawdę, to się nic nie stało.

Przykładowo, łapie się pierwszego który stał obok i żąda wskazania
winnego, bo jak nie, to on jest winien. Złapany w poczuciu
solidarności z kolegami albo z obawy przed reperkusjami z ich strony
nic nie odpowiada i w ten sposób problem wychowawczy zostaje
"rozwiązany", a "winny" ukarany - tyle, że pozornie. Następnym razem
uczeń nie pójdzie na skargę, że mu coś zrobiono, bo wie, że i tak winę
przypiszą pierwszemu z brzegu, który w ramach retorsji rzeczywiście mu
wleje. W poczuciu niesprawiedliwości zwołuje kilku kolegów i dochodzi
do samosądu. Następnie ten osądzony czuje się w obowiązku odwetu i
powoli spirala przemocy zatacza coraz to większe kręgi.