Czołem grupie,

Niedawno otrzymałem zajęcie komornicze na kwotę 160 000 tysięcy – 40 000
kapitał, reszta odsetki. Sprawa sprzed 11 lat, a wierzycielem jest Bank. W
owym czasie upadała moja firma. Płaciłem wszystko, co mogłem, ale gdy już
niewiele mogłem, płaciłem tylko tym, którzy wysyłali monity. A Bank tego nie
robił zbyt natarczywie.

O zajęciu dowiedziałem się od kolegów, bo wtedy już nie pracowałem w firmie, o
której – jak sądzę – komornik otrzymał informacje przez Urząd Skarbowy.
Dodatkowo w miejscu zameldowania nie mieszkam już wiele lat, więc egzekucja
okazała się bezskuteczna.

Mimo to, natychmiast skontaktowałem się z Bankiem, żeby negocjować. Myślałem
sobie tak: zaproponuję kapitał, pełne 40 000 – moralnie czuję, że powinienem
go zwrócić – a oni powiedzą „tak”. Odpowiedź – nie ma mowy
– 160 000 tysięcy
albo dalsza egzekucja.

Drugie podejście: nie chcę żebyście tracili, nawet gdybyście pieniądze na
obsługę mego kredytu wzięli od innego banku. Dlatego zwrócę Wam kapitał plus
odsetki po stawce WIBOR za całe 11 lat. To przecież całkiem niezła suma.
Odpowiedź Banku – jak wyżej.

Strasznie mnie to ruszyło, bo przecież chcę postąpić uczciwie – nie zarabiam
kokosów, ale Bank nie poniesie straty. Ale trudno myślę, w interesach nie ma
sentymentów. No więc trzecie podejście: OK – kapitał + odsetki po stawce
wynikającej z umowy kredytowej – 15% rocznie. Odpowiedzi Banku nie ma co
przytaczać, wystarczy powiedzieć, że się nie zmieniła.

No więc stoję pod ścianą. W tej chwili egzekucja jest bezskuteczna, ale nie o
to chodzi – chcę to załatwić zgodnie z prawem, bo naprawdę wierzę w prawo, w
to, żeby postępować tak, jakby się chciało, aby nasze zachowanie było normą
powszechną.

No więc ostatnia deska ratunku – proces. I tu dochodzimy do meritum, ponieważ
nie wiem, czy ma on rację bytu. Dla tych, którzy dotrwali do tego miejsca,
krótka historia tej sprawy:

1. W 1998 roku staje się wymagalne wobec mnie zobowiązanie kwoty kredytu na
sumę ca 40 000 zł. Bank wysyła kilka ponagleń, ale nie otrzymuje na nie
odpowiedzi, ze względu na zmianę mego miejsca zamieszkania.

2. W 1999 roku Bank wystawia bankowy tytuł egzekucyjny i występuje do Sądu o
nadanie jej klauzuli wykonalności. Uzyskuje ją. Tu uwaga, nie wiem, czy
istotna dla ewentualnego powództwa przeciwegzekucyjnego: na wniosku o nadanie
klauzuli wykonalności BTE jest pomyłka w moim adresie - błędny numer
mieszkania. Wskutek powyższego Sąd wysyła zawiadomienie o procesie w próżnię.

3. W postanowieniu - ciągle rok 1999 - Sąd zasądza na rzecz Banku kwotę 60 000
zł (40 000 zł należność główna oraz 20 000 zł odsetków na dzień wydania
postanowienia). Zasądza również odsetki w skali 30% rocznie od sumy
niespłaconego kapitału (40 000) od dnia wydania postanowienia do dnia zapłaty.

4. Z postanowieniem w dłoni Bank przez 8 lat nie robi nic. Dopiero w 2007 roku
kieruje sprawę do komornika, który obecnie żąda ode mnie horrendalnej sumy 160
000 zł.

Koniec historii. Na mój rozum, gdybym się sądził, to jedyną drogę widzę w
przedawnieniu. Niestety nie jestem do końca pewny, czy to ma szanse na
powodzenie. Aby dodatkowo wykluczyć myślenie życzeniowe z mojej strony, wcielę
się w advocatus diaboli, bo wydaje mi się, że przy takim zarzucie, jak
przedawnienie Bank będzie argumentował mniej więcej tak (w nawiasie podaję
słabe punkty, w które moim zdaniem można uderzyć, poza nawiasem zakładaną
orgumentację Banku):

Ad 2. (przedawnienie BTE) Bezzasadne: BTE zostało wystawione przed upływem
trzech lat, więc się nie przedawniło.

Ad 2'. (niepoinformowanie o procesie dłużnika) Bezzasadne: wierzyciel nie ma
obowiązku informowanie dłużnika o nadaniu klauzuli wykonalności BTE.

Ad 4. (przedawnienie) Bezzasadne: nadanie klauzuli wykonalności przerywa bieg
przedawnienia BTE, które od daty tego nadania biegnie nie 3, lecz 10 lat.
Inaczej: wszczęcie egzekucji nie jest konieczne, aby przerwać bieg
przedawnienia. Wystarczy sama czynność przed sądem. Efekt: egzekucja po 8
latach jest jak najbardziej skuteczna.

Jeśli ktoś z Was widzi możliwość podważenia choćby jednego z argumentów
diabelskiego adwokata, to proszę powiedzieć, jak to zrobić. To, co się stało,
to się nie odstanie, więc mam tylko dwa wybory: płacić wszystko albo rozpętać
wojnę, za którą zapłacę dodatkowo ca. 25 000. Nie chcę płakać, ani drzeć
szat - mam już to za sobą :-( - lecz podjąć racjonalną decyzję, jakkolwiek
bolesna by ona nie była.

Pozdrawiam, Marek Zagłoński.

P.S. Po namyśle i gwoli uczciwości absolutnej: dane personalne nie są
prawdziwe; problem jest jak najbardziej realny.

--
Wysłano z serwisu OnetNiusy: http://niusy.onet.pl