Rządowy projekt ustawy o ratyfikacji Konwencji o zakazie użycia, składowania, produkcji i przekazywania min przeciwpiechotnych oraz o ich zniszczeniu, sporządzonej w Oslo dnia 18 września 1997 r.

z postanowieniami Konwencji. Należy stanowczo podkreślić, że w rozumieniu
Rzeczypospolitej Polskiej samo uczestniczenie Sił Zbrojnych RP lub jej obywateli
indywidualnie w kontekście operacji, ćwiczeń lub innego rodzaju działaniach
wojskowych, sankcjonowanych przez Organizację Narodów Zjednoczonych lub
prowadzonych zgodnie z prawem międzynarodowym wspólnie z siłami zbrojnymi
państw niebędących stronami Konwencji, które to siły angażują się w działania
zabronione przez Konwencję, nie stanowi samo przez się naruszenia przedmiotowej
Konwencji.
Skutki dla Sił Zbrojnych RP
Związanie się przez Polskę Konwencją Ottawską pociągnie za sobą następujące
skutki dla Sił Zbrojnych RP:
− zakaz użycia min przeciwpiechotnych w działaniach obronnych na terytorium
Polski zarówno przez nasze siły zbrojne, jak i siły zbrojne państw udzielających
nam wsparcia, które nie są stroną Konwencji Ottawskiej – w praktyce tylko Stany
Zjednoczone Ameryki,
− ograniczenie zakresu współdziałania w wielonarodowych operacjach
wojskowych SZ RP z państwami niebędącymi stronami Konwencji Ottawskiej,
jeśli wykorzystują one w takich operacjach miny przeciwpiechotne,
− konieczność dostosowania planów operacyjnych, dokumentów normatywnych
i instrukcji szkoleniowych w celu uwzględnienia w nich zakazów
wprowadzanych postanowieniami Konwencji Ottawskiej.
IV. Sposób przyjęcia Konwencji Ottawskiej do polskiego porządku prawnego
Zakres przedmiotowy Konwencji Ottawskiej odnosi się bezpośrednio do sfery
bezpieczeństwa państwa i spraw związanych z obronnością. Ze względu na
postanowienia zobowiązujące do nakładania sankcji karnych na osoby, które nie
przestrzegają postanowień Konwencji oraz konieczność zmian wyżej wymienionych
ustaw wymagana jest ratyfikacja Konwencji Ottawskiej za uprzednią zgodą
wyrażoną w ustawie, tj. w trybie art. 89 ust. 1 pkt 5 Konstytucji RP z dnia
2 kwietnia 1997 r.
Zgodnie z art. 17 ust. 2 Konwencji Ottawskiej wejdzie ona w życie w stosunku do
Rzeczypospolitej Polskiej pierwszego dnia szóstego miesiąca następującego po
dacie złożenia dokumentu ratyfikacji depozytariuszowi Konwencji. Po

9
ratyfikowaniu Konwencji Ottawskiej i jej głoszeniu w Dzienniku Ustaw będzie ona,
zgodnie z art. 91 Konstytucji RP z dnia 2 kwietnia 1997 r., stanowić część
krajowego porządku prawnego i będzie bezpośrednio stosowana.
V. Podmioty prawa krajowego, których dotyczy Konwencja Ottawska
Wykonywanie postanowień Konwencji Ottawskiej spoczywać będzie, według
właściwości, na:
1) Ministrze Spraw Zagranicznych – w zakresie:
− reprezentowania strony polskiej w kontaktach z Państwami Stronami
Konwencji i Sekretarzem Generalnym ONZ,
− zbierania danych potrzebnych do sporządzania corocznych raportów
o wykonywaniu Konwencji i ich składania, w tym raportu przedkładanego
depozytariuszowi nie później niż 180 dni po wejściu w życie Konwencji,
− koordynacji podejmowanych przez Polskę działań w ramach między-
narodowych inicjatyw pomocowych oraz występowania o środki finansowe
na ten cel;
2) Ministrze Obrony Narodowej – w zakresie:
− przestrzegania zakazów wprowadzonych postanowieniami Konwencji,
w szczególności zakazu użycia i posiadania min przeciwpiechotnych (art. 1
ust. 1 z uwzględnieniem wyjątków zawartych w art. 3 ust. 1),
− zakończenia, nie później niż w okresie 4 lat od chwili wejścia Konwencji do
polskiego porządku prawnego, rozpoczętego procesu niszczenia zasobów
min przeciwpiechotnych (art. 4 z uwzględnieniem wyjątków zawartych
w art. 3 ust. 1),
− zmian obowiązujących w Siłach Zbrojnych RP przepisów oraz w miarę
potrzeby wydanie nowych przepisów, które pozwalałyby sprawnie
wykonywać postanowienia Konwencji (art. 9),
− przygotowania danych wyjściowych do sporządzenia raportu
przedkładanego depozytariuszowi nie później niż 180 dni po wejściu
w życie Konwencji i następnie corocznie do dnia 30 kwietnia (art. 7);


10
3) Ministrze Gospodarki – w odniesieniu do kwestii związanych z kontrolą
eksportu, zakazem wytwarzania oraz prowadzenia obrotu minami
przeciwpiechotnymi;
4) Ministrze Spraw Wewnętrznych – w zakresie ścigania przestępstw stanowiących
naruszenie postanowień Konwencji;
5) Ministrze Nauki i Szkolnictwa Wyższego – w zakresie odnoszącym się do
zakazu prowadzenia badań mających na celu rozwijanie konstrukcji
i udoskonalanie min przeciwpiechotnych;
6) Ministrze Finansów – w zakresie egzekwowania ograniczeń i zakazów
obowiązujących w wywozie, przywozie i tranzycie;
7) Ministrze Zdrowia – w zakresie udzielania pomocy zdrowotnej dla ofiar min
przeciwpiechotnych;
8) Ministrze Pracy i Polityki Społecznej – w zakresie udzielania pomocy dla celów
zapewniania społecznej i ekonomicznej reintegracji ofiarom min
przeciwpiechotnych.
















06/14rch

11
Konwencja
o zakazie użycia, składowania, produkcji
i przekazywania min przeciwpiechotnych oraz
o ich zniszczeniu

Preambuła
Państwa-Strony niniejszej Konwencji,
Zdecydowane położyć kres cierpieniu i ofiarom, powodowanym przez miny
przeciwpiechotne, które każdego tygodnia zabijają lub kaleczą setki osób, w większości
niewinne i bezbronne osoby cywilne, zwłaszcza dzieci, utrudniają odbudowę i rozwój
gospodarczy, uniemożliwiają repatriację uchodźców i osób przesiedlanych na określonym
terytorium, oraz wywołują inne poważne następstwa przez wiele lat po ich rozmieszczeniu,
Przekonane, że jest rzeczą konieczną uczynić wszystko co jest w ich mocy, dla
przyczynienia się w skuteczny i skoordynowany sposób do podjęcia wyzwania, jakie
stanowi usunięcie min przeciwpiechotnych rozmieszczonych na całym świecie i dla
zapewnienia ich zniszczenia,
Pragnąc uczynić wszystko, co w ich mocy, by nieść pomoc w opiece i rehabilitacji ofiar
min, w tym też ich reintegracji społecznej i ekonomicznej,
Uznając, że całkowity zakaz min przeciwpiechotnych stanowiłby jednocześnie ważny
środek budowy zaufania,
Wyrażając zadowolenie z przyjęcia „Protokołu w sprawie zakazów lub ograniczeń użycia
min, min-pułapek i innych urządzeń”, zmienionego dnia 3 maja 1996 roku, stanowiącego
załącznik do „Konwencji o zakazie lub ograniczeniu użycia pewnych broni
konwencjonalnych, które mogą być uważane za powodujące nadmierne cierpienia lub
mające niekontrolowane skutki”, a także wzywając do rychłej ratyfikacji tego Protokołu
przez wszystkie Państwa, które dotychczas tego nie uczyniły,
Wyrażając również zadowolenie z przyjęcia przez Zgromadzenie Ogólne Organizacji
Narodów Zjednoczonych rezolucji nr 51/45 S z dnia 10 grudnia 1996 roku wzywającej
wszystkie Państwa, aby zdecydowanie dążyły do zawarcia skutecznej prawnie wiążącej
umowy międzynarodowej zakazującej użycia, składowania, produkcji i przekazywania min
przeciwpiechotnych,
Wyrażając także zadowolenie ze środków podjętych jednostronnie lub wielostronnie w
ciągu ostatnich lat w celu zakazania, ograniczenia lub wstrzymania użycia, składowania,
produkcji i przekazywania min przeciwpiechotnych,
Podkreślając rolę opinii publicznej w promowaniu zasad humanizmu, czego dowodem
było wezwanie do całkowitego zakazu min przeciwpiechotnych, oraz uznając znaczenie
wysiłków podejmowanych w tym celu przez Międzynarodowy Ruch Czerwonego Krzyża i
Czerwonego Półksiężyca, Międzynarodową Kampanię na Rzecz Zakazu Min Lądowych i
inne liczne organizacje pozarządowe na całym świecie,
Przywołując Deklarację Ottawską z dnia 5 października 1996 roku oraz Deklarację
Brukselską z dnia 27 czerwca 1997 roku wzywające społeczność międzynarodową do
wynegocjowania międzynarodowej umowy wiążącej prawnie, która zabraniałaby użycia,
składowania, produkcji i przekazywania min przeciwpiechotnych,
Podkreślając celowość nakłonienia wszystkich Państw, by przystąpiły do niniejszej
Konwencji będąc zdecydowane podjąć energiczne działania dla popierania jej
upowszechnienia na wszystkich właściwych forach, zwłaszcza na forum Organizacji
Narodów Zjednoczonych, Konferencji Rozbrojeniowej, organizacji regionalnych oraz

1
ugrupowań Państw, jak również na konferencjach przeglądowych „Konwencji o zakazie lub
ograniczeniu użycia pewnych broni konwencjonalnych, które mogą być uważane za
powodujące nadmierne cierpienia lub mające niekontrolowane skutki”,
Opierając się na zasadzie międzynarodowego prawa humanitarnego, które stanowi, że
prawo stron konfliktu zbrojnego do doboru metod i środków prowadzenia wojny nie jest
nieograniczone, na zasadzie zgodnie z którą zakazane jest używanie podczas konfliktów
zbrojnych broni, pocisków oraz materiałów i metod prowadzenia wojny, które mogą
powodować nadmierne krzywdy lub niepotrzebne cierpienie, a także na zasadzie, w myśl
której należy rozróżniać osoby cywilne od kombatantów,
Uzgodniły, co następuje:
Artykuł 1
Zobowiązania ogólne
1. Każde Państwo-Strona niniejszej Konwencji zobowiązuje się, że nigdy w żadnych
okolicznościach nie będzie:
a) używać min przeciwpiechotnych;
b) prowadzić badań, produkować, w żaden inny sposób nabywać, składować lub
przechowywać min przeciwpiechotnych lub przekazywać komukolwiek pośrednio lub
bezpośrednio min przeciwpiechotnych;
c) wspierać, zachęcać ani nakłaniać w jakikolwiek sposób nikogo do podejmowania
jakiejkolwiek działalności zabronionej Państwu-Stronie na mocy niniejszej Konwencji.
2. Każde Państwo-Strona zobowiązuje się zniszczyć lub zapewnić zniszczenie
wszystkich min przeciwpiechotnych, zgodnie z postanowieniami niniejszej Konwencji.
Artykuł 2
Definicje
1. "Mina przeciwpiechotna" oznacza minę przeznaczoną do wybuchu wskutek obecności,
bliskości lub zetknięcia się z nią osoby, powodującą unieszkodliwienie, zranienie lub zabicie
jednej lub więcej osób. Min zaprojektowanych tak aby wybuchały wskutek obecności,
bliskości lub zetknięcia z pojazdem, ale nie osób, które są wyposażone w urządzenia
zabezpieczające przed manipulowaniem nie uznaje się za miny przeciwpiechotne z powodu
posiadania takich urządzeń.
2. "Mina" oznacza bojowy środek rażenia umieszczony pod, na lub w pobliżu
powierzchni ziemi albo innej powierzchni i przeznaczony do wybuchu wskutek obecności,
bliskości lub zetknięcia się z nim osoby lub pojazdu.
3. "Urządzenie zabezpieczające przed manipulowaniem" oznacza urządzenie
przeznaczone do ochrony miny, stanowiące jej część, połączone z nią, przyłączone do niej
lub umieszczone pod nią i które powoduje jej wybuch przy próbie manipulowania miną lub
celowego poruszania nią w inny sposób.
4. "Przekazanie" obejmuje, poza fizycznym przemieszczeniem min przeciwpiechotnych
do lub z terytorium Państwa, przeniesienie prawa własności i kontroli nad minami, ale nie
obejmuje przekazania terytorium, na którym rozmieszczono miny przeciwpiechotne.
5. "Obszar zaminowany" oznacza obszar, który jest niebezpieczny ze względu na
obecność lub podejrzewaną obecność min.
Artykuł 3

2