Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz niektórych innych ustaw

– 30 –
na rzecz gminy lub na rzecz aktualnego właściciela albo użytkownika wieczystego
nieruchomości.”;
28) w art. 37:
a)
ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Wysokość odszkodowania z tytułu obniżenia wartości nieruchomości, o
którym mowa w art. 36 ust. 1a i 1b, ustala się na dzień złożenia wniosku, o którym
mowa w ust. 9. Wysokość odszkodowania z tytułu obniżenia wartości
nieruchomości, o którym mowa w art. 36 ust. 3, oraz wysokość opłaty z tytułu
wzrostu wartości nieruchomości, o której mowa w art. 36 ust. 4, ustala się na dzień
jej zbycia. Obniżenie oraz wzrost wartości nieruchomości stanowią różnicę między
wartością nieruchomości określoną przy uwzględnieniu przeznaczenia terenu
obowiązującego po uchwaleniu planu miejscowego a jej wartością określoną przy
uwzględnieniu:
1)
w przypadku terenu objętego obowiązującym planem miejscowym w dniu
uchwalenia planu miejscowego lub jego zmiany – przeznaczenia terenu,
obowiązującego przed uchwaleniem lub zmianą planu miejscowego;
2)
w przypadku terenu dotychczas nieobjętego planem miejscowym lub
nieobjętego obowiązującym planem miejscowym – faktycznego użytkowania
terenu i gruntu.”,
b)
ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. Roszczenia, o których mowa w art. 36 ust. 1a, 1b i 3, można zgłaszać w
terminie 10 lat od dnia, w którym plan miejscowy albo jego zmiana stały się
obowiązujące. Po upływie 10 lat roszczenia przedawniają się.”,
c)
ust. 8 otrzymuje brzmienie:
„8. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta przedstawia okresowo –
odpowiednio do potrzeb, lecz co najmniej raz w roku – na sesji rady gminy
informację o zgłoszonych żądaniach, o których mowa w art. 36 ust. 1a–3 i ust. 5, i
wydanych decyzjach, o których mowa w ust. 6 i 7.”,
d)
w ust. 9 zdanie pierwsze otrzymuje brzmienie:
„Wykonanie obowiązku wynikającego z roszczeń, o których mowa w art. 36
ust. 1a–3, powinno nastąpić w terminie 24 miesięcy od dnia złożenia wniosku,
chyba że strony postanowią inaczej.”,
– 31 –
e)
ust. 10 otrzymuje brzmienie:
„10. Spory w sprawach, o których mowa w art. 36 ust. 1a–3 i 5, rozstrzygają
sądy powszechne.”,
f)
dodaje się ust. 12 w brzmieniu:
„12. Przepisów art. 36 i art. 37 nie stosuje się w przypadku zbycia
nieruchomości przez gminę.”;
29) w art. 39 w ust. 3 pkt 7 otrzymuje brzmienie:
„7) granice terenów zamkniętych i granice stref ochronnych terenów zamkniętych oraz
ograniczenia ustanowione w tych strefach,”;
30) w art. 49b uchyla się pkt 2;
31) w art. 49d uchyla się ust. 6;
32) w art. 50 ust. 2a otrzymuje brzmienie:
„2a. W przypadku braku planu miejscowego budowa sieci, o których mowa w
art. 29 ust. 1 pkt 19a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane, wymaga
uzyskania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego.”;
33) w art. 53:
a)
w ust. 4 pkt 5 otrzymuje brzmienie:
„5) właściwym organem administracji do spraw gospodarowania wodami – w
zakresie wód podziemnych;”,
b)
ust. 5a otrzymuje brzmienie:
„5a. W przypadku odmowy uzgodnienia decyzji o ustaleniu lokalizacji
inwestycji celu publicznego przez organy, o których mowa w ust. 4 pkt 10 i 10a, z
uwagi na zamiar realizacji na objętym wnioskiem terenie zadań rządowych albo
samorządowych, służących realizacji inwestycji celu publicznego, o których mowa
w art. 39 ust. 3 pkt 3 i art. 48, postępowanie administracyjne w sprawie ustalenia
lokalizacji inwestycji celu publicznego zawiesza się na czas nie dłuższy niż
12 miesięcy od dnia złożenia wniosku. Jeżeli w okresie zawieszenia postępowania
administracyjnego nie uchwalono planu miejscowego albo nie ustalono lokalizacji
inwestycji celu publicznego związanej z tymi zadaniami, decyzję wydaje się
pomimo braku tego uzgodnienia.”;
34) w art. 54 w pkt 2 lit. c otrzymuje brzmienie:
„c) obsługi w zakresie systemów komunikacji i infrastruktury technicznej,”;
– 32 –
35) w art. 58:
a)
uchyla się ust. 2,
b)
dodaje się ust. 3–5 w brzmieniu:
„3. Jeżeli lokalizacja inwestycji następuje na podstawie decyzji o ustaleniu
lokalizacji inwestycji celu publicznego, a jej realizacja powoduje, że dalsze
faktyczne korzystanie z terenu i gruntu w sposób zgodny z faktycznym
korzystaniem, mającym miejsce w dniu uprawomocnienia się decyzji o ustaleniu
lokalizacji inwestycji celu publicznego lub korzystanie w sposób zgodny z
dotychczasowym przeznaczeniem nieruchomości, znajdujących się w obszarze
oddziaływania inwestycji, stało się niemożliwe lub istotnie ograniczone, właściciel
albo użytkownik wieczysty nieruchomości może, z zastrzeżeniem ust. 4, żądać od
inwestora odszkodowania za poniesioną rzeczywistą szkodę albo wykupienia
nieruchomości lub jej części.
4. Realizacja roszczeń, o których mowa w ust. 3, może nastąpić również w
drodze zaoferowania przez inwestora właścicielowi albo użytkownikowi
wieczystemu nieruchomości zamiennej. Z dniem zawarcia umowy zamiany
roszczenia wygasają.
5. Koszty realizacji roszczeń, o których mowa w ust. 3 i 4, ponosi inwestor,
po skutecznym zgłoszeniu zamiaru wykonywania robót budowlanych lub
uzyskaniu ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę.”;
36) w art. 59:
a)
ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Zmiana potencjalnego sposobu zagospodarowania i korzystania z terenu w
przypadku braku planu miejscowego, do czasu jego uchwalenia, polegająca na
budowie obiektu budowlanego lub wykonaniu innych robót budowlanych, a także
zmianie sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części, z
zastrzeżeniem art. 50 ust. 1 i art. 86, wymaga ustalenia, w drodze decyzji,
warunków zabudowy. Przepis art. 50 ust. 2 pkt 1 stosuje się odpowiednio.”,
b)
ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. Przepis ust. 1 stosuje się również do zmiany zagospodarowania i
korzystania z terenu:
1)
która nie wymaga pozwolenia na budowę, z wyjątkiem tymczasowej,
jednorazowej zmiany zagospodarowania terenu, trwającej do roku;
– 33 –
2)
niezwiązanej z wykonywaniem robót budowlanych, w szczególności
dotyczącej zalesienia gruntów rolnych oraz rolniczego zagospodarowania
gruntów leśnych.”,
c)
dodaje się ust. 4 w brzmieniu:
„4. Potencjalny sposób zagospodarowania i korzystania z terenu określa się,
biorąc pod uwagę zgodność ze sposobem zagospodarowania i korzystania z
terenów znajdujących się na obszarze, na którym istniejąca zabudowa i
zagospodarowanie terenu stanowi podstawę dokonania analizy w celu określenia
funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz
zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów
budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu dla terenu
objętego wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy (obszar analizowany),
określonym w przepisach wydanych na podstawie art. 61 ust. 6.”;
37) w art. 60:
a)
ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Decyzję o warunkach zabudowy wydaje wójt, burmistrz albo prezydent
miasta po:
1)
stwierdzeniu, że są spełnione warunki, o których mowa w art. 61 ust. 1–4;
2)
uzgodnieniu z organami, o których mowa w art. 53 ust. 4;
3)
uzyskaniu uzgodnień lub decyzji wymaganych przepisami odrębnymi.”,
b)
po ust. 1a dodaje się ust. 1b–1g w brzmieniu:
„1b. W przypadku gdy po stwierdzeniu, że są spełnione warunki, o których
mowa w art. 61 ust. 1–4, oraz po przeprowadzeniu uzgodnień z organami, o
których mowa w art. 53 ust. 4, i uzyskaniu uzgodnień lub decyzji wymaganych
przepisami odrębnymi, wójt, burmistrz albo prezydent miasta stwierdzi, że
określony we wniosku o ustalenie warunków zabudowy sposób zagospodarowania
i korzystania z terenu nie jest zgodny z ustaleniami studium, zwraca się do rady
gminy z wnioskiem o przedstawienie stanowiska w kwestii jego zgodności z
polityką przestrzenną gminy.
– 34 –
1c. W przypadku gdy rada gminy w swoim stanowisku wskaże, że
przedstawiony we wniosku o ustalenie warunków zabudowy sposób
zagospodarowania i korzystania z terenu:
1)
jest zgody z polityką przestrzenną gminny – wójt, burmistrz albo prezydent
miasta wydaje decyzję o warunkach zabudowy;
2)
jest niezgodny z polityką przestrzenną gminy i jednocześnie rada gminy:
a)
wyraża zgodę na wydanie decyzji o warunkach zabudowy sprzecznej z
polityką przestrzenną gminy i dołącza do niej uchwałę o przystąpieniu do
zmiany studium uwzględniającą przedstawiony przez wnioskodawcę
sposób zagospodarowania i korzystania z terenu – wójt, burmistrz albo
prezydent miasta wydaje decyzję o warunkach zabudowy,
b)
nie wyraża zgody na wydanie decyzji o warunkach zabudowy sprzecznej
z polityką przestrzenną gminy – wójt, burmistrz albo prezydent miasta
odmawia wydania decyzji o warunkach zabudowy.
1d. Rada gminy przedstawia stanowisko, o którym mowa w ust. 1c, w
terminie 30 dni od dnia otrzymania wniosku o przedstawienie stanowiska o
zgodności z polityką przestrzenną gminy.
1e. Termin ważności decyzji o warunkach zabudowy wynosi 2 lata. Decyzja
wygasa w dniu upływu terminu ważności. W takim przypadku przepisu art. 162
Kodeksu postępowania administracyjnego nie stosuje się.
1f. Decyzję o warunkach zabudowy sporządza się na urzędowym formularzu.
1g. Do uzasadnienia decyzji o warunkach zabudowy przepisu art. 107 § 4
Kodeksu postępowania administracyjnego nie stosuje się. W uzasadnieniu decyzji o
warunkach zabudowy przedstawia się w szczególności sposób realizacji wymogów
wynikających z art. 1 ust. 2 i 4.”;
38) w art. 61:
a)
w ust. 1:
–
pkt 1 otrzymuje brzmienie:
„1) wszystkie działki stanowiące przedmiot wniosku o ustalenie warunków
zabudowy (działka inwestycyjna) bezpośrednio graniczą z co najmniej
jedną zabudowaną budynkiem działką, która jest dostępna z tej samej
drogi publicznej bezpośrednio lub przez istniejącą drogę wewnętrzną;”,