Rządowy projekt ustawy - Prawo o zgromadzeniach

– 10 –
zgromadzenia o możliwości jego rozwiązania, a następnie ogłoszonej organizatorowi
zgromadzenia lub ogłoszonej publicznie uczestnikom zgromadzenia w przypadku
niemożności skontaktowania się z tym organizatorem. Decyzję tę doręcza się organizatorowi
zgromadzenia na piśmie w terminie 72 godzin od jej podjęcia.
3. Organizatorowi zgromadzenia przysługuje prawo wniesienia odwołania od decyzji o
rozwiązaniu zgromadzenia do sądu okręgowego właściwego ze względu na siedzibę organu
gminy w terminie 7 dni od dnia rozwiązania zgromadzenia. Przepisy art. 16 ust. 2–6 stosuje
się odpowiednio, z tym że sąd okręgowy rozpatruje odwołanie nie później niż w terminie
30 dni od dnia otrzymania odwołania.
4. Na postanowienie sądu okręgowego przysługuje w terminie 5 dni zażalenie do sądu
apelacyjnego. Od postanowienia sądu apelacyjnego nie przysługuje skarga kasacyjna.
Art. 25. Do zgromadzeń, o których mowa w art. 21, przepisy art. 17 i art. 19 ust. 1, 5 i 7
stosuje się odpowiednio.
Rozdział 4
Zgromadzenia spontaniczne
Art. 26. Uczestnicy zgromadzenia spontanicznego nie mogą zakłócać przebiegu
zgromadzenia organizowanego w trybie przepisów rozdziału 2 lub 3.
Art. 27. 1. Zgromadzenie spontaniczne może być rozwiązane przez funkcjonariusza
kierującego działaniami Policji, jeżeli:
1) jego przebieg zagraża życiu lub zdrowiu ludzi albo mieniu w znacznych rozmiarach;
2) jego przebieg powoduje poważne zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku publicznego;
3) powoduje istotne zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego na drogach
publicznych lub takie utrudnienia dla ruchu drogowego, które stanowią istotne
zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego na drogach publicznych;
4) narusza przepisy ustawy albo przepisy karne;
5) zakłóca przebieg zgromadzenia organizowanego w trybie przepisów rozdziału 2 lub 3.
2. Rozwiązanie zgromadzenia spontanicznego na podstawie ust. 1 następuje przez
wydanie decyzji ustnej podlegającej natychmiastowemu wykonaniu, poprzedzonej
dwukrotnym ostrzeżeniem uczestników zgromadzenia spontanicznego o możliwości jego
rozwiązania, a następnie ogłoszonej publicznie uczestnikom tego zgromadzenia.
– 11 –
Rozdział 5
Zmiany w przepisach obowiązujących
Art. 28. W ustawie z dnia 20 maja 1971 r. – Kodeks wykroczeń (Dz. U. z 2013 r.
poz. 482, z późn. zm.) w art. 52:
1) § 1 otrzymuje brzmienie:
㤠1. Kto:
1) przeszkadza lub usiłuje przeszkodzić w organizowaniu lub w przebiegu
niezakazanego zgromadzenia,
2) organizuje zgromadzenie bez wymaganego zawiadomienia lub przewodniczy
takiemu zgromadzeniu lub zgromadzeniu zakazanemu,
3) przewodniczy zgromadzeniu po rozwiązaniu go,
4) bezprawnie zajmuje lub wzbrania się opuścić miejsce, którym inna osoba lub
organizacja prawnie rozporządza jako organizator lub przewodniczący
zgromadzenia,
5) bierze udział w zgromadzeniu, posiadając przy sobie broń, materiały wybuchowe,
wyroby pirotechniczne lub inne niebezpieczne materiały lub narzędzia
– podlega karze aresztu do 14 dni, karze ograniczenia wolności albo karze grzywny.”;
2) po § 1 dodaje się § 1a w brzmieniu:
㤠1a. Kto:
1) będąc przewodniczącym lub organizatorem zgromadzenia umyślnie nie podejmuje
środków niezbędnych dla zapewnienia zgodnego z przepisami prawa przebiegu
zgromadzenia oraz zapobieżenia powstaniu szkód z winy uczestników
zgromadzenia,
2) nie wykonuje żądań lub poleceń przewodniczącego zgromadzenia lub jego
organizatora,
3) wzbrania się opuścić miejsce zgromadzenia po jego rozwiązaniu
– podlega karze grzywny.”.

2) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2013 r. poz. 829, 1247, 1446 i
1567, z 2014 r. poz. 498, 659, 827 i 915 oraz z 2015 r. poz. 396 i 541.
– 12 –
Art. 29. W ustawie z dnia 27 czerwca 1997 r. o partiach politycznych (Dz. U. z 2011 r.
Nr 155, poz. 924) w art. 11 ust. 4 otrzymuje brzmienie:
„4. Do zbierania podpisów osób popierających zgłoszenie, o których mowa
w ust. 3, stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia … – Prawo o zgromadzeniach
(Dz. U. poz. …).”.
Art. 30. W ustawie z dnia 7 maja 1999 r. o ochronie terenów byłych hitlerowskich
obozów zagłady (Dz. U. Nr 41, poz. 412, z późn. zm.) w art. 7:
1)
po ust. 3 dodaje się ust. 3a w brzmieniu:
„3a. Do wniosku, o którym mowa w ust. 2, dołącza się pisemną zgodę podmiotu
posiadającego tytuł prawny do nieruchomości znajdującej się na obszarze Pomnika
Zagłady lub jego strefy ochronnej na odbycie zgromadzenia na tej nieruchomości.”;
2)
w ust. 4:
a)
pkt 1 otrzymuje brzmienie:
„1) cel lub odbycie zgromadzenia są niezgodne z przepisami niniejszej ustawy lub
ustawy z dnia … – Prawo o zgromadzeniach (Dz. U. poz. …) albo naruszają
przepisy ustaw karnych,”,
b)
w pkt 3 kropkę zastępuje się przecinkiem i dodaje się pkt 4 w brzmieniu:
„4) podmiot posiadający tytuł prawny do nieruchomości znajdującej się na
obszarze Pomnika Zagłady lub jego strefy ochronnej nie wyraził zgody na
odbycie zgromadzenia na tej nieruchomości.”;
3)
ust. 9 otrzymuje brzmienie:
„9. Zgromadzenie może być rozwiązane przez przedstawiciela wojewody, jeżeli
jego przebieg zagraża życiu lub zdrowiu ludzi albo mieniu znacznej wartości, narusza
powagę lub charakter Pomnika Zagłady albo narusza przepisy niniejszej ustawy,
przepisy ustawy z dnia … – Prawo o zgromadzeniach albo przepisy ustaw karnych, a
przewodniczący, uprzedzony o konieczności rozwiązania zgromadzenia, wzbrania się to
uczynić.”;
4)
ust. 12 otrzymuje brzmienie:
„12. W zakresie nieuregulowanym w niniejszej ustawie do przeprowadzenia
zgromadzenia na obszarze Pomnika Zagłady lub jego strefy ochronnej stosuje się
przepisy ustawy z dnia … – Prawo o zgromadzeniach, z wyjątkiem art. 2.”.

3) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2002 r. Nr 113, poz. 984 i Nr 153, poz. 1271,
z 2003 r. Nr 80, poz. 717 oraz z 2006 r. Nr 220, poz. 1600.
– 13 –
Art. 31. W ustawie z dnia 15 września 2000 r. o referendum lokalnym (Dz. U. z 2013 r.
poz. 706 oraz z 2014 r. poz. 1871) uchyla się art. 30.
Rozdział 6
Przepis przejściowy i przepisy końcowe
Art. 32. Do postępowań wszczętych na podstawie przepisów ustawy, o której mowa w
art. 33, i niezakończonych do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy
dotychczasowe.
Art. 33. Traci moc="http://lex.mac.local/lex/content.rpc?reqId=1412344121241_1255442290&nro=17971285&wersja=-1&class=CONTENT&dataOceny=2014-10-03&loc=4&tknDATA=13%2C35%2C59%2C6%2C71%2C73%2C8%2C9%2C1411511711&baseHref=http%3A%2F%2Flex.mac.local%2Flex%2Findex.rpc&print=1#hiperlinkText.rpc?hiperlink=type=tresc:nro=Powszechny.8109&full=1"z dnia 5 lipca 1990 r. – Prawo o zgromadzeniach (Dz. U.
z 2013 r. poz. 397 oraz z 2014 r. poz. 1327).
Art. 34. Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.































UZASADNIENIE
I. Cel projektowanej ustawy
Projektowana ustawa – Prawo o zgromadzeniach zastąpi regulacje objęte obowiązującą
ustawą z dnia 5 lipca 1990 r. – Prawo o zgromadzeniach (Dz. U. z 2013 r. poz. 397 oraz z
2014 r. poz. 1327), która była wielokrotnie nowelizowana.
Zasadniczym celem projektowanej ustawy jest kompleksowe i spójne uregulowanie zasad i
trybu organizowania oraz odbywania zgromadzeń, ze szczególnym uwzględnieniem
standardów konstytucyjnych, a także międzynarodowych, w tym praw gwarantowanych przez
Konwencję o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (Dz. U. z 1993 r. Nr 61,
poz. 284). Intencją projektodawcy jest stworzenie takich warunków organizowania i
odbywania zgromadzeń, które z jednej strony pozwolą na pełne i efektywne korzystanie przez
obywateli oraz inne podmioty z konstytucyjnej wolności organizowania pokojowych
zgromadzeń i uczestniczenia w nich, z drugiej zaś zagwarantują zarówno uczestnikom
zgromadzenia, jak i osobom postronnym bezpieczeństwo i ochronę zdrowia, a także zapewnią
ochronę porządku publicznego oraz wolności i praw innych osób.
Przedmiotowy projekt ustawy stanowi realizację wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia
18 września 2014 r., sygn. akt K 44/12 oraz wytycznych wskazanych przez Europejski
Trybunał Praw Człowieka w wyroku z dnia 3 maja 2007 r. w sprawie Bączkowski i inni
przeciwko Polsce (skarga nr 1543/06). Potrzeba nowej regulacji wynika zarówno z analiz
projektodawcy, jak i sygnałów kierowanych ze strony organizacji społecznych oraz
Rzecznika Praw Obywatelskich. Brak rozwiązań m.in. w zakresie odformalizowania sposobu
składania zawiadomień o zamiarze odbycia niektórych zgromadzeń, dotyczących zgromadzeń
odbywających się w wyniku nagłego zdarzenia, czy też gwarantujących drogę sądową
rozpatrywania odwołań od decyzji w sprawie zakazu zgromadzeń, a także wadliwość już
istniejących (m.in. definicji zgromadzenia, krzyżowania się zgromadzeń, nieskutecznej
procedury odwoławczej), determinuje konieczność wprowadzenia nowej regulacji.
W opinii projektodawcy osiągnięcie określonych powyżej zamierzeń nie jest możliwe przez
podjęcie alternatywnych, w stosunku do uchwalenia nowej ustawy, środków. Brak jest
również uzasadnienia przeprowadzania kolejnej już nowelizacji obowiązującej ustawy z dnia
5 lipca 1990 r. – Prawo o zgromadzeniach. W związku z utratą mocy niektórych przepisów
ww. ustawy w wyniku wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18 września 2014 r., sygn.
akt K 44/12, a także z uwagi na liczbę zmian, jakie należałoby wprowadzić do obowiązującej