Senacki projekt ustawy o zmianie ustawy o organizacji rynku rybnego

Druk nr 325

Warszawa, 29 marca 2012 r.
SEJM
RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
VII kadencja
Marszałek Senatu



Pani

Ewa
Kopacz
Marszałek Sejmu
Rzeczypospolitej
Polskiej



Szanowna Pani Marszałek

Zgodnie z art. 118 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia
2 kwietnia 1997 r. mam zaszczyt powiadomić Panią Marszałek, że Senat na 8.
posiedzeniu w dniu 29 marca 2012 r. podjął uchwałę w sprawie wniesienia do
Sejmu projektu ustawy

- o zmianie ustawy o organizacji rynku
rybnego.

Projekt ustawy stanowi wykonanie obowiązku dostosowania systemu
prawa do orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego.

Jednocześnie pragnę poinformować, że Senat upoważnił senatora
Andrzeja Grzyba do reprezentowania Senatu w dalszych pracach nad tym
projektem.

Z poważaniem

(-) Bogdan Borusewicz

U C H W A Ł A
SENATU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
z dnia 29 marca 2012 r.
w sprawie wniesienia do Sejmu projektu ustawy o zmianie ustawy o organizacji
rynku rybnego




Na podstawie art. 118 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia
2 kwietnia 1997 r., Senat wnosi do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej projekt ustawy o zmianie
ustawy o organizacji rynku rybnego.
Jednocześnie upoważnia senatora Andrzeja Grzyba do reprezentowania Senatu w pracach
nad projektem.





MARSZAŁEK SENATU



Bogdan BORUSEWICZ
p r o j e k t
U S T A W A
z dnia
o zmianie ustawy o organizacji rynku rybnego
Art. 1. W ustawie z dnia 5 grudnia 2008 r. o organizacji rynku rybnego (Dz. U. z 2011 r.
Nr 34, poz. 168) w art. 23:
1)
ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. W przypadku gatunków ryb, których zasoby wymagają wzmożonej ochrony
lub wzmożonego nadzoru, pierwsza sprzedaż odbywa się wyłącznie w centrum
pierwszej sprzedaży.”;
2)
w ust. 3 pkt 2 otrzymuje brzmienie:
„2) czas
wyładunku ryb, o których mowa w pkt 1”.
Art. 2. Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.

UZASADNIENIE


1. Ustawa wykonująca wyrok Trybunału Konstytucyjnego

Projektowana ustawa stanowi wykonanie obowiązku dostosowania systemu prawa do
wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 października 2010 r. (sygn. akt Kp 1/09)
stwierdzającego niezgodność art. 23 ust. 1 i art. 23 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 5 grudnia
2008 r. o organizacji rynku rybnego z Konstytucją.
Sentencja wyroku opublikowana została w M.P. Nr 75, poz. 952 (dzień publikacji
wyroku – 25 października 2010 r.), a jego pełny tekst, wraz uzasadnieniem: OTK ZU z 2010
r. Nr 8A, poz. 74.


2. Przedmiot i istota rozstrzygnięcia Trybunału Konstytucyjnego

2.1. TK stwierdził niezgodność:
1) art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o organizacji rynku rybnego, w
zakresie w jakim upoważnia ministra właściwego do spraw rybołówstwa, do określenia
„innego miejsca pierwszej sprzedaży” gatunków ryb, których zasoby wymagają wzmożonej
ochrony lub wzmożonego nadzoru – z art. 22 konstytucji oraz z zasadą określoności
przepisów prawnych, wynikającą z art. 2 konstytucji,
2) art. 23 ust. 3 pkt 2 ustawy, w zakresie dotyczącym określenia przez ministra
właściwego do spraw rybołówstwa, w drodze rozporządzenia, innych, poza „centrami
pierwszej sprzedaży”, miejsc pierwszej sprzedaży – z zasadą określoności przepisów
prawnych, wynikającą z art. 2 konstytucji.
Ponieważ były to przepisy zaskarżone w trybie kontroli prewencyjnej, TK stwierdził
też, iż powołane przepisy nie są nierozerwalnie związane z całą ustawą.
2.2. Regulacja „pierwszej sprzedaży” „ma na celu, oprócz zapewnienia właściwych
warunków weterynaryjno-sanitarnych, eliminowanie z rynku produktów pochodzących z
nielegalnych lub nieraportowanych połowów”. Przede wszystkim chodzi o ograniczenie
połowów dorsza, do czego Polska jest zobowiązana w świetle przepisów UE.

2
Przepis art. 23 ust. 1 przewiduje, że „W przypadku gatunków ryb, których zasoby
wymagają wzmożonej ochrony lub wzmożonego nadzoru, pierwsza sprzedaż odbywa się
wyłącznie w centrum pierwszej sprzedaży lub innym miejscu pierwszej
sprzedaży określonym przez ministra właściwego do spraw rybołówstwa”. Natomiast ust. 3
pkt 2 przewiduje, że „Minister właściwy do spraw rybołówstwa określi, w drodze
rozporządzenia (…) miejsca pierwszej sprzedaży oraz czas wyładunku ryb (…) – mając na
uwadze konieczność ochrony żywych zasobów wód i zapewnienia ich zrównoważonej
eksploatacji oraz pewności obrotu”.
Artykuł 3 ust. 2 definiuje, że przez „centrum pierwszej sprzedaży” należy „rozumieć
wyodrębniony w porcie rybackim lub przystani rybackiej obiekt wyposażony w niezbędną
infrastrukturę, w szczególności wyładunkową i transportową, przeznaczony do prowadzenia
sesyjnej lub aukcyjnej sprzedaży ryb, prowadzony przez uznaną organizację producentów, o
której mowa w przepisach rozporządzenia [europejskiego] nr 104/2000”. Ustawa nie definiuje
natomiast „innego miejsca pierwszej sprzedaży”.
2.3. Artykuł 22 konstytucji przewiduje, że „Ograniczenie wolności działalności
gospodarczej jest dopuszczalne tylko w drodze ustawy i tylko ze względu na ważny
interes publiczny”. Klauzula „ważnego interesu publicznego” obejmuje przesłanki
wymienione w art. 31 ust. 3 Konstytucji, ale może obejmować także inne przesłanki
umożliwiające ograniczenie wolności działalności gospodarczej. W konsekwencji „zakres
dopuszczalnych ograniczeń wolności działalności gospodarczej jest – (…) z punktu widzenia
materialnoprawnych przesłanek ograniczeń – szerszy od zakresu ograniczeń tych wolności i
praw, do których odnosi się art. 31 ust. 3 Konstytucji”. Zarazem jednak TK zaznaczył, że
„możliwość ograniczenia wolności działalności gospodarczej w stopniu (zakresie) większym
niż możliwość ograniczenia innych praw i wolności konstytucyjnych”, oznacza zawężenie
pola regulacji, która może być przekazana do rozporządzenia ministra. W przeciwieństwie
bowiem do art. 31 ust. 2 ograniczenie wolności gospodarczej może nastąpić „tylko w drodze
ustawy”. Innymi słowy mówiąc, rozszerzenie materialnoprawnych przesłanek
umożliwiających ograniczenie wolności działalności gospodarczej oznacza bardziej
rygorystycznie rozumianą niż w przypadku innych wolności, konieczność regulacji tych
ograniczeń tylko w ustawie, z eliminacją możliwości przekazywania zasadniczych elementów
ograniczenia do rozporządzenia.
Z art. 2 konstytucji wynika natomiast zasada określoności przepisów prawnych, z
której z kolei wynika nakaz formułowania przepisów prawnych w sposób zapewniający
dostateczną ich precyzję w ustalaniu ich znaczenia i skutków prawnych.