Rządowy projekt ustawy o ułatwieniu wykonywania działalności gospodarczej

– 5 –
Art. 4. W ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych
(Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, z późn. zm.) w art. 12:
1)
w ust. 3a wprowadzenie do wyliczenia otrzymuje brzmienie:
„Za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem
ust. 3c–3f, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo
częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:”;
2)
po ust. 3e dodaje się ust. 3f–3h w brzmieniu:
„3f. W przypadku pobrania wpłat na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną
wykonane w następnych okresach sprawozdawczych, podlegających zarejestrowaniu
przy zastosowaniu kas rejestrujących zgodnie z przepisami ustawy o podatku od
towarów i usług, za datę powstania przychodu uznaje się dzień pobrania wpłaty, jeżeli
podatnicy w terminie do 20 dnia pierwszego miesiąca roku podatkowego,
a w przypadku podatników rozpoczynających ewidencjonowanie obrotów za
pośrednictwem kasy rejestrującej – w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po
miesiącu, w którym rozpoczęli ewidencjonowanie obrotów za pośrednictwem kasy
rejestrującej, zawiadomią właściwego naczelnika urzędu skarbowego o wyborze tej
formy rozliczenia.
3g. Wybór formy rozliczenia, o którym mowa w ust. 3f, dotyczy lat następnych,
chyba że podatnik w terminie do 20 dnia pierwszego miesiąca roku podatkowego
następującego po roku podatkowym, w którym korzystał z tej formy rozliczenia,
zawiadomi o rezygnacji ze stosowania tej formy rozliczenia właściwego naczelnika
urzędu skarbowego.
3h. W przypadku prowadzenia działalności gospodarczej w formie spółki
niebędącej osobą prawną, obowiązek zawiadomienia, o którym mowa w ust. 3f i 3g,
dotyczy wszystkich wspólników.”;
3)
w ust. 4:
a)
pkt 1 otrzymuje brzmienie:
„1) otrzymanych lub zwróconych pożyczek (kredytów), z wyjątkiem
skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów);”,

5) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2011 r. Nr 102, poz. 585,
Nr 106, poz. 622, Nr 134, poz. 781, Nr 178, poz. 1059, Nr 205, poz. 1202 i Nr 234, poz. 1389 i 1391,
z 2012 r. poz. 362, 596, 769, 1010, 1342, 1448 i 1540, z 2013 r. poz. 21, 613, 888, 1012, 1027, 1036, 1287
i 1387 oraz z 2014 r. poz. 40, 312 i 598.
– 6 –
b)
po pkt 1 dodaje się pkt 1a w brzmieniu:
„1a) pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów
i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych,
z wyjątkiem wpłat, o których mowa w ust. 3f;”.
Art. 5. W ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. o gwarantowanych przez Skarb Państwa
ubezpieczeniach eksportowych (Dz. U. z 2001 r. Nr 59, poz. 609, z późn. zm.)) wprowadza
się następujące zmiany:
1)
po art. 6 dodaje się art. 6a–6e w brzmieniu:
„Art. 6a. 1. Produkt lub usługę, eksportowane w ramach kontraktu eksportowego,
uznaje się za krajowe, jeżeli udział składników pochodzenia zagranicznego,
w zależności od rodzaju eksportowanych produktów i usług lub okresu kredytu,
w przychodzie netto z realizacji kontraktu eksportowego wynosi maksymalnie od 50%
do 90%.
2. W przypadku ubezpieczenia pośredniego, udział składników pochodzenia
zagranicznego oblicza się w stosunku do części kontraktu eksportowego realizowanej
przez krajowego przedsiębiorcę.
Art. 6b. 1. Ustalenie pochodzenia produktu lub usługi, eksportowanych w ramach
kontraktu eksportowego, następuje na podstawie dowodów przedstawionych przez
ubezpieczającego.
2. Udział składników pochodzenia zagranicznego w przychodzie netto z realizacji
kontraktu eksportowego ustala się w odniesieniu do ogółu produktów lub usług,
eksportowanych w ramach kontraktu eksportowego.
3. Pochodzenie produktu lub usługi może być wykazane przez udowodnienie
minimalnego procentowego udziału składników pochodzenia krajowego, liczonego jako
różnica 100% i wyrażonego w procentach maksymalnego udziału składników
pochodzenia zagranicznego, o którym mowa w przepisach wydanych na podstawie
art. 6e. Minimalny procentowy udział składników pochodzenia krajowego może być
wykazany przez udowodnienie jedynie wybranych składników pochodzenia krajowego.
Art. 6c. 1. Składnikami pochodzenia zagranicznego usługi lub produktu są koszty
wytworzenia w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U.

6) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2004 r. Nr 96, poz. 959,
z 2005 r. Nr 143, poz. 1204 oraz z 2009 r. Nr 161, poz. 1277 i Nr 215, poz. 1662.
– 7 –
z 2013 r. poz. 330 i 613 oraz z 2014 r. poz. 768) poniesione przez przedsiębiorcę
w związku z realizacją kontraktu eksportowego na rzecz:
1)
dostawców i usługodawców, będących osobami prawnymi lub jednostkami
nieposiadającymi osobowości prawnej, mającymi siedzibę poza terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej;
2)
pracowników, dostawców i usługodawców, będących osobami fizycznymi
nieposiadającymi obywatelstwa polskiego lub Karty Polaka, o której mowa
w ustawie z dnia 7 września 2007 r. o Karcie Polaka (Dz. U. Nr 180, poz. 1280,
z późn. zm.);
3)
organów władzy publicznej państw obcych.
2. Składnikami pochodzenia krajowego usługi lub produktu są:
1)
inne, niewymienione w ust. 1, koszty wytworzenia w rozumieniu ustawy z dnia
29 września 1994 r. o rachunkowości,
2)
koszty zakupu surowców lub półfabrykatów, które nie są wydobywane
i wytwarzane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, lub gdy ich odpowiedniki
wydobywane lub wytwarzane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nie
posiadają parametrów określonych w kontrakcie eksportowym
– poniesione przez przedsiębiorcę w związku z realizacją kontraktu eksportowego.
3. Składnikiem pochodzenia krajowego jest również marża na realizację kontraktu
eksportowego wyliczona jako różnica przychodu netto z realizacji kontraktu
eksportowego oraz ogółu kosztów wytworzenia produktu lub usługi poniesionych
w związku z realizacją kontraktu eksportowego.
Art. 6d. 1. W przypadku niezrealizowania kontraktu eksportowego w całości,
pochodzenie produktu lub usługi, eksportowanych w ramach kontraktu eksportowego,
na wniosek ubezpieczającego, ustala się w odniesieniu do zakładanego w dniu
zawierania kontraktu eksportowego ogółu produktów lub usług, które miały być
dostarczone w ramach tego kontraktu.
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, ustala się pochodzenie produktów lub
usług, które miały być dostarczone w ramach kontraktu eksportowego.
3. W przypadku wystąpienia w trakcie realizacji kontraktu eksportowego
okoliczności skutkujących utratą przez eksportowany produkt lub usługę statusu

7) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2008 r. Nr 52, poz. 305, Nr 214, poz. 1348,
Nr 216, poz. 1367, z 2011 r. Nr 131, poz. 764 oraz z 2013 r. poz. 1650.
– 8 –
krajowego, które są niezależne od przedsiębiorcy, pochodzenie produktu lub usługi
eksportowanych, w ramach kontraktu eksportowego, ustala się, na wniosek
ubezpieczającego, zgodnie z ust. 1.
4. Okoliczności, o których mowa w ust. 3, obejmują w szczególności zmianę
kursów walutowych, cen podstawowych surowców, półfabrykatów i usług
wykorzystywanych w trakcie realizacji kontraktu eksportowego.
Art. 6e. Minister właściwy do spraw gospodarki w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw finansów publicznych określa, w drodze rozporządzenia:
1)
maksymalny procentowy udział składników pochodzenia zagranicznego
w przychodzie netto z realizacji kontraktu eksportowego, uwzględniając rodzaj
eksportowanych produktów i usług lub okres kredytu, oraz
2)
rodzaje dowodów, na podstawie których ustala się pochodzenie produktu lub
usługi, uwzględniając możliwość ustalenia na ich podstawie udziału procentowego
składników pochodzenia krajowego lub składników pochodzenia zagranicznego
w przychodzie netto z realizacji kontraktu eksportowego.”;
2)
w art. 8 uchyla się ust. 2.
Art. 6. W ustawie z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz. U. z 2012 r.
poz. 591 oraz z 2013 r. poz. 2) po art. 30 dodaje się art. 30a w brzmieniu:
„Art. 30a. Mikroprzedsiębiorca w rozumieniu art. 104 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r.
o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2013 r. poz. 672, z późn. zm.)
podlega obowiązkowi przekazywania informacji i danych statystycznych, o których
mowa w art. 30 pkt 3, za rok kalendarzowy, w którym zarejestrował swoją działalność,
jeżeli obowiązek ich przekazywania wynika z umów i zobowiązań międzynarodowych
lub przepisów prawa Unii Europejskiej.”.
Art. 7. W ustawie z dnia 8 maja 1997 r. o poręczeniach i gwarancjach udzielanych przez
Skarb Państwa oraz niektóre osoby prawne (Dz. U. z 2012 r. poz. 657, z 2013 r. poz. 198 oraz
z 2014 r. poz. 84) w art. 2 w ust. 1 pkt 3 otrzymuje brzmienie:
„3) poręczeniach lub gwarancjach udzielanych przez niektóre osoby prawne – należy
przez to rozumieć poręczenia lub gwarancje udzielane przez niebędące bankami
oraz zakładami ubezpieczeń następujące podmioty, uprawnione na podstawie

8) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2013 r. poz. 675, 983, 1036,
1238, 1304 i 1650.
– 9 –
odrębnych przepisów do udzielania poręczeń lub gwarancji w ramach
powierzonych im zadań publicznych lub w zakresie wykonywanej przez nie
działalności gospodarczej:
a)
państwowe osoby prawne utworzone w drodze ustawy,
b)
fundacje, w których fundatorami są osoby prawne, o których mowa w lit. a;”.
Art. 8. W ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U.
z 2002 r. Nr 101, poz. 926, z późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany:
1)
w art. 12 pkt 4 otrzymuje brzmienie:
„4) prowadzenie rejestru zbiorów danych oraz rejestru administratorów
bezpieczeństwa informacji, a także udzielanie informacji o zarejestrowanych
zbiorach danych i zarejestrowanych administratorach bezpieczeństwa informacji,”;
2)
po art. 16 dodaje się art. 16a w brzmieniu:
„Art. 16a. 1. Generalny Inspektor może zwrócić się do administratora
bezpieczeństwa informacji wpisanego do rejestru, o którym mowa w art. 46c,
o dokonanie sprawdzenia, o którym mowa w art. 36a ust. 2 pkt 1 lit. a, u administratora
danych, który go powołał, wskazując zakres i termin sprawdzenia.
2. Po dokonaniu sprawdzenia, o którym mowa w art. 36a ust. 2 pkt 1 lit. a,
administrator bezpieczeństwa informacji, za pośrednictwem administratora danych,
przedstawia Generalnemu Inspektorowi sprawozdanie, o którym mowa w art. 36a ust. 2
pkt 1 lit. a.
3. Dokonanie przez administratora bezpieczeństwa informacji sprawdzenia
w przypadku, o którym mowa w ust. 1, nie wyłącza prawa Generalnego Inspektora do
przeprowadzenia kontroli, o której mowa w art. 12 pkt 1.”;
3)
w art. 36 uchyla się ust. 3;
4)
po art. 36 dodaje się art. 36a–36c w brzmieniu:
„Art. 36a. 1. Administrator danych może powołać administratora bezpieczeństwa
informacji.
2. Do zadań administratora bezpieczeństwa informacji należy:
1)
zapewnienie przestrzegania przepisów o ochronie
danych osobowych,

9) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1271,
z 2004 r. Nr 25, poz. 219 i Nr 33, poz. 285, z 2006 r. Nr 104, poz. 708 i 711, z 2007 r. Nr 165, poz. 1170
i Nr 176, poz. 1238, z 2010 r. Nr 41, poz. 233, Nr 182, poz. 1228 i Nr 229, poz. 1497 oraz z 2011 r. Nr 230,
poz. 1371.