Senacki projekt ustawy o zmianie ustawy o Sądzie Najwyższym

 
Druk nr 2055 
 
 
Warszawa, 18 grudnia 2013 r. 
SEJM  
 
RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ 
VII kadencja 
Marszałek Senatu 
 
 
 
 
Pani  
 
Ewa Kopacz 
 
Marszałek Sejmu 
 
Rzeczypospolitej Polskiej 
 
 
 
 
Zgodnie z  art. 118 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 
kwietnia 1997 r. mam zaszczyt przekazać Pani Marszałek podjętą przez Senat na 
46. posiedzeniu w dniu 18 grudnia 2013  r.  uchwałę  w  sprawie  wniesienia  do 
Sejmu projektu ustawy 
 
 - o zmianie ustawy o Sądzie Najwyższym 
wraz z projektem tej ustawy. 
 
Projekt stanowi  wykonanie  obowiązku  dostosowania  systemu  prawa  do 
orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego. 
Jednocześnie  pragnę  poinformować,  że  Senat  upoważnił  senatora 
Andrzeja  Matusiewicza  do reprezentowania Senatu w dalszych pracach nad tym 
projektem. 
 
wz. Wicemarszałek Senatu 
 
(-) Jan Wyrowiński 
U C H WA Ł A  
S E N A T U   R Z E C Z Y P O S P O L I T E J   P O L S K I E J  
z dnia 18 grudnia 2013 r. 
w sprawie wniesienia do Sejmu projektu ustawy o zmianie ustawy o Sądzie Najwyższym 
Na podstawie art. 118 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 
1997 r., Senat wnosi do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej projekt ustawy o zmianie ustawy 
o Sądzie Najwyższym. 
Jednocześnie  upoważnia  senatora  Andrzeja  Matusiewicza  do reprezentowania Senatu  
w pracach nad projektem. 
 
 
MARSZAŁEK SENATU 
W/Z 
 
 
Jan Wyrowiński 
Wicemarszałek Senatu 
projekt 
U S T A W A  
z dnia 
o zmianie ustawy o Sądzie Najwyższym 
Art. 1. W ustawie z dnia 23 listopada 2002 r. o Sądzie Najwyższym (Dz. U. z 2013 r. 
poz. 499) w art. 64 dotychczasową treść oznacza się jako § 1 i dodaje się § 2–7 w brzmieniu: 
„§ 2. Wniosek, o którym mowa w § 1, powinien  czynić  zadość  wymaganiom 
przewidzianym dla pisma procesowego i zawierać: 
1) 
oznaczenie orzeczenia, od którego jest wniesiony, ze wskazaniem zakresu 
zaskarżenia; 
2) 
przytoczenie podstaw wniosku oraz ich uzasadnienie; 
3) 
wykazanie,  że  wzruszenie  zaskarżonego orzeczenia w trybie przewidzianym 
we właściwej ustawie o postępowaniu sądowym nie jest możliwe; 
4) 
wniosek o unieważnienie zaskarżonego orzeczenia, a jeżeli orzeczenie to zostało 
wydane  przez  sąd  drugiej  instancji  –  także  wniosek  o  unieważnienie 
poprzedzającego go orzeczenia sądu pierwszej instancji. 
§ 3. Do wniosku –  oprócz  jego  odpisów  dla  doręczenia  ich  uczestniczącym 
w sprawie osobom –  Prokurator  Generalny  dołącza  dwa  odpisy  przeznaczone  do  akt 
Sądu Najwyższego. 
§  4.  Sąd  Najwyższy  rozpoznaje  wniosek  na  posiedzeniu  niejawnym,  chyba  że 
Prokurator Generalny domagał się rozpoznania wniosku na rozprawie albo przemawiają 
za tym inne ważne względy. 
§ 5. Sąd  Najwyższy  po  rozpoznaniu  sprawy  oddala  wniosek  albo  unieważnia 
zaskarżone  orzeczenie.  W przypadku  gdy  zaskarżone  orzeczenie zostało  wydane przez 
sąd  drugiej  instancji,  a  Prokurator  Generalny  wnosił  również  o  unieważnienie 
orzeczenia sądu pierwszej instancji, Sąd Najwyższy unieważnia także to orzeczenie. 
§  6.  Postanowienie  Sądu  Najwyższego  wraz  z  uzasadnieniem  doręcza  się 
Prokuratorowi  Generalnemu  oraz  stronom  bądź  uczestnikom  postępowania,  w  którym 
zostało wydane zaskarżone orzeczenie. 
§ 7. W przypadkach  nieuregulowanych  przepisami  niniejszego  artykułu, 
do postępowania  wywołanego  wnioskiem  o  unieważnienie  orzeczenia  stosuje  się 
odpowiednio przepisy ustawy –  Kodeks  postępowania  cywilnego  o  skardze 
– 3 – 
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia albo ustawy – Kodeks 
postępowania karnego o kasacji.”. 
Art. 2. Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia. 
U Z A S A D N I E N I E  
 
1. Cel projektowanej ustawy 
Projektowana ustawa o zmianie ustawy o Sądzie Najwyższym ma na celu wypełnienie 
luki konstrukcyjnej występującej w ustawie z dnia 23 listopada 2002 r. o Sądzie Najwyższym 
(Dz.  U.  z  2013  r.,  poz.  499;  dalej  jako:  ustawa  o  SN)  w  zakresie  regulacji  dotyczącej 
postępowania o unieważnienie prawomocnego orzeczenia. 
Projekt inspirowany jest wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4 grudnia 2012 r. 
(sygn. akt U 3/11), stwierdzającym niezgodność § 104 regulaminu Sądu Najwyższego w zw. 
z § 1 uchwały Zgromadzenia Ogólnego Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 1 grudnia 2003 r. 
w sprawie regulaminu Sądu Najwyższego z art. 3 § 2 ustawy o SN. Sentencja powołanego 
orzeczenia  została  opublikowana  w  M.  P. z 2012  r. poz. 968 (data publikacji: 14 grudnia 
2012 r.). Rozstrzygniecie to wraz z uzasadnieniem ukazało się ponadto w OTK  ZU  Nr 11A 
poz. 131. 
 
2. Przedmiot i istota wypowiedzi Trybunału Konstytucyjnego 
2.1. Poddany kognicji Trybunału § 104 regulaminu Sądu Najwyższego przewidywał, że 
postanowienie  o  unieważnieniu  prawomocnego  orzeczenia  sądowego  wydanego  w  sprawie, 
która ze względu na osobę lub przedmiot nie podlegała orzecznictwu sądów, Sąd Najwyższy 
może wydać na posiedzeniu niejawnym (ust. 1). Jednocześnie ust. 2 nakazywał doręczenie 
postanowienia  zapadłego  w  takim  trybie,  a  także  jego  uzasadnienia zarówno Prokuratorowi 
Generalnemu  będącemu  wnioskodawcą  w  sprawie,  jak  i  stronom  postępowania,  w  którym 
zapadło dane orzeczenie sądowe. 
Przytoczone wyżej uregulowania odnosiły się do swoistego postępowania przed Sądem 
Najwyższym, które to postępowanie nie zostało wprost uregulowane w ustawach procesowych 
(dedykowanych rozpoznawaniu czy to spraw cywilnych, czy też karnych), a jedynie w art. 64 
ustawy o SN. Aczkolwiek na gruncie Kodeksu postępowania cywilnego istnieje instrument 
w postaci  skargi  o  stwierdzenie  niezgodności  z  prawem  prawomocnego  orzeczenia,  która  to 
skarga może zostać uwzględniona m.in. z przyczyn odpowiadającym w istocie przesłankom 
wyróżnionym w powołanym art. 64 ustawy o SN, tj. w razie istnienia immunitetu sądowego 
lub w przypadku niedopuszczalności drogi sądowej w chwili orzekania przez sąd (art. 42411 
§ 3 k.p.c.). Niemniej, co trzeba wyraźnie w tym miejscu podkreślić, postępowanie inicjowane