Poselski projekt ustawy o zmianie ustawy o komornikach sądowych i egzekucji

Druk nr 1728


Warszawa, 8 maja 2013 r.
SEJM

RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
VII kadencja






Pani

Ewa Kopacz

Marszałek Sejmu

Rzeczypospolitej Polskiej



Na podstawie art. 118 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia
2 kwietnia 1997 r. i na podstawie art. 32 ust. 2 regulaminu Sejmu niżej podpisani
posłowie wnoszą projekt ustawy:

- o zmianie ustawy o komornikach
sądowych i egzekucji.


Do reprezentowania wnioskodawców w pracach nad projektem ustawy
upoważniamy panią poseł Lidię Staroń.


(-) Elżbieta
Achinger;
(-) Małgorzata
Adamczak;
(-) Paweł
Arndt;
(-) Joanna
Bobowska;
(-) Jerzy
Borowczak;
(-) Beata
Bublewicz;
(-) Andrzej Buła; (-) Barbara Czaplicka; (-) Zenon Durka; (-) Joanna
Fabisiak; (-) Jerzy Fedorowicz; (-) Krzysztof Gadowski; (-) Elżbieta
Gapińska; (-) Artur Gierada; (-) Czesław Gluza; (-) Rafał Grupiński;
(-) Andrzej Halicki; (-) Marek Hok; (-) Stanisław Huskowski; (-) Maria
Małgorzata Janyska; (-) Roman Kaczor; (-) Bożena Kamińska; (-) Jan
Kaźmierczak; (-) Krystyna Kłosin; (-) Zbigniew Konwiński; (-) Robert
Kropiwnicki; (-) Józef Lassota; (-) Tomasz Lenz; (-) Arkadiusz Litwiński;
(-) Zofia Ławrynowicz; (-) Beata Małecka-Libera; (-) Katarzyna Matusik-
Lipiec; (-) Rajmund Miller; (-) Killion Munyama; (-) Anna Nemś;
(-) Małgorzata Niemczyk; (-) Stefan Niesiołowski; (-) Tomasz Piotr Nowak;
(-) Andrzej
Orzechowski;
(-) Zbigniew
Pacelt;
(-) Paweł
Papke;
(-) Małgorzata Pępek; (-) Lucjan Marek Pietrzczyk; (-) Julia Pitera;
(-) Mirosław Pluta; (-) Elżbieta Radziszewska; (-) Dorota Rutkowska;
(-) Krystyna Sibińska; (-) Henryk Siedlaczek; (-) Tomasz Smolarz; (-) Lidia
Staroń; (-) Michał Szczerba; (-) Grzegorz Sztolcman; (-) Marcin Święcicki;
(-) Cezary Tomczyk; (-) Jerzy Ziętek; (-) Ewa Żmuda-Trzebiatowska.
Projekt
Ustawa
z dnia .........................
o zmianie ustawy o komornikach sądowych i egzekucji

Art. 1. W ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i
egzekucji (Dz. U. z 2011 r. Nr 231, poz. 1376 ze zm.) w art. 15a:
1) w ust. 1 skreśla się pkt 1, 4 i 8;
2) po ust. 1 dodaje ust. 1a i 1b w brzmieniu:
„1a. Rezygnacja z pełnienia obowiązków komornika, prawomocne skazanie
komornika za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe albo
prawomocne ukaranie karą wydalenia ze służby komorniczej w postępowaniu
dyscyplinarnym są równoznaczne w skutkach z odwołaniem komornika z
zajmowanego stanowiska i nie wymagają wydania decyzji. Powołanie wygasa z
chwilą złożenia rezygnacji lub uprawomocnienia się wyroku skazującego lub
orzeczenia
dyscyplinarnego.
Przepisów
Kodeksu
postępowania
administracyjnego nie stosuje się.
1b. Minister Sprawiedliwości zawiadamia o utracie statusu komornika oraz o
usunięciu z wykazu komorników prowadzonego w trybie art. 7 ust. 6
zainteresowanego, prezesa właściwego sądu apelacyjnego, prezesa sądu
rejonowego oraz właściwą izbę komorniczą.”
Art. 2. 1. Ustawę stosuje się również, gdy prawomocne skazanie miało miejsce,
przed jej wejściem w życie.
2. Sprawy wszczęte i niezakończone przed dniem wejścia w życie ustawy
toczące się na podstawie art. 15a ust. 1 pkt 1, 4 i 8 ustawy, o której mowa w art.
1 w brzmieniu dotychczasowym, umarza się.
Art. 3. Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.





Uzasadnienie

Uzasadnieniem projektowanej zmiany ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o
komornikach sądowych i egzekucji jest zapewnienie większych gwarancji
ochrony praw osób - adresatów czynności podejmowanych przez komorników
sądowych. Komornik sądowy jest funkcjonariuszem publicznym oraz osobą,
która z racji powierzonego sobie znacznego zakresu uprawnień, a w
szczególności prawa stosowania przymusu przy wykonywaniu orzeczeń
sądowych, jest niewątpliwie osobą zaufania publicznego. Także biorąc pod
uwagę treść ślubowania składanego przy objęciu urzędu - w którym komornik
zobowiązuje się wypełniać powierzone obowiązki zgodnie z prawem i
sumieniem, dochować tajemnicy prawnie chronionej, a w postepowaniu
kierować się zasadami uczciwości, godności i honoru - oczekuje się, że zawód
ten będą wykonywały osoby o nieposzlakowanej opinii (tak art. 10 ust. 1 pkt 3
ustawy o komornikach). W związku z tym komornik, który popełnił
przestępstwo umyślne lub został ukarany prawomocnym orzeczeniem
dyscyplinarnym wydalenia ze służby komorniczej, jak należy uznać,
sprzeniewierzył się złożonemu ślubowaniu i to bez względu na to czy
przestępstwo to lub czyn objęty orzeczeniem dyscyplinarnym miało związek z
wykonywanymi czynnościami komornika czy też zostało popełnione poza ich
zakresem. W każdym z tych przypadków interes publiczny - a przede wszystkim
interes dłużników egzekwowanych - domaga się, ażeby osoba, która umyślnie
dopuściła się czynu przestępnego została niezwłocznie pozbawiona możliwości
wykonywania zawodu. Nie trzeba mówić, że komornicy prowadząc egzekucję
często decydują o żywotnych interesach dłużników. W szczególności dokonując
nieprawidłowego oszacowania - rażąco zaniżając cenę nieruchomości lub
ruchomości będących przedmiotem egzekucji - może on wyrządzić
niepowetowaną szkodę dłużnikowi pozbawiając go materialnych podstaw
egzystencji. Prawomocne skazanie komornika za umyślne przestępstwo lub
orzeczenie dyscyplinarne o ukaraniu karą wydalenia ze służby komorniczej
powinno więc niejako automatycznie powodować utratę możliwości
przedsiębrania przez niego prawnie skutecznych czynności w postępowaniu
egzekucyjnym. Dalsze wykonywanie tych czynności stwarza bowiem ogromne
ryzyko i to szczególnie dla dłużników, którzy w okresie pomiędzy
prawomocnym skazaniem lub ukaraniem, a formalnym pozbawieniem
komornika prawa wykonywania zawodu w drodze decyzji Ministra
Sprawiedliwości - jak to jest obecnie zgodnie z art. 15a ust. 1 pkt 4 i 8 - są
zagrożeni działaniami przestępcy lub osoby, która okazała się niegodna
powołania na stanowisko komornicze, a która decyduje o istotnych sprawach
dotyczących ich majątku.
Pozbawienie możliwości wykonywania zawodu w tych przypadkach z mocy
samego prawa jest rozwiązaniem celowym, tym bardziej, że już w świetle
obecnie obowiązujących przepisów w razie prawomocnego skazania za
przestępstwo lub wydalenia ze służby na skutek orzeczenia dyscyplinarnego
Minister nie może wydać innej decyzji, niż odwołująca komornika z
zajmowanej funkcji. Samo postępowanie administracyjne w tej sprawie jest
więc formalnością i zmierza do urzędowego potwierdzenia okoliczności
oczywistej - wynikającej z prawomocnego wyroku skazującego lub orzeczenia
dyscyplinarnego. Zbędne jest więc przeprowadzanie postępowania
administracyjnego, które generuje koszty związane np. z wysyłaniem
zawiadomień stronom postępowania, decyzji kończących postępowanie.
Podobnie motywowane jest projektowane odstąpienie od wydawania decyzji o
odwołaniu komornika w sytuacji, gdy ten dobrowolnie rezygnuje z pełnionej
funkcji. Jest bowiem oczywiste, że w takich sytuacjach decyzja może być tylko
jedna, a mianowicie odwołanie komornika. Znowu więc wszczęcie i
prowadzenie postępowania administracyjnego w sprawie - które jest czystą
formalnością - powoduje niepotrzebne koszty, których możnaby uniknąć, gdyby
skutek - jaki obecnie powoduje odwołanie komornika - następował już z
momentem rezygnacji z dalszego pełnienia obowiązków.
Projektowana zmiana zmierza więc z jednej strony do usprawnienia
postępowania związanego z zaprzestaniem wykonywania zawodu komornika i
zmniejszenia jego kosztów, z drugiej zaś do oczekiwanej silniejszej ochrony
osób dotkniętych działaniami komorników.
Wejście projektowanej ustawy w życie nie pociągnie za sobą skutków
finansowych dla Skarbu Państwa oraz budżetów jednostek samorządu
terytorialnego.

Przedmiot projektowanej regulacji nie jest objęty prawem Unii Europejskiej.