Rządowy projekt ustawy o ochronie żeglugi i portów morskich

d) współdziałania z organami administracji morskiej, Strażą
Graniczną, Policją, Państwową Strażą Pożarną oraz
Służbą Celną w celu realizacji ochrony na statku, w spo-
sób określony w ustawie i w planie ochrony statku, oraz
zapewnienie im warunków do wykonywania obowiązków
służbowych,
e) zapewniania technicznych i finansowych środków do re-
alizacji zadań ochrony statku, z uwzględnieniem wnio-
sków wynikających z oceny stanu ochrony statku;
13) PFSO, CSO oraz SSO, w zakresie realizacji zadań określo-
nych odpowiednio dla tych oficerów w Kodeksie ISPS.

Art. 5. 1. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej może, na
wniosek zarządzającego obiektem portowym, zezwolić, w drodze decyzji admi-
nistracyjnej, na wprowadzenie innych niż przewidziane w Kodeksie ISPS środ-
ków ochrony w stosunku do obiektu portowego lub grupy obiektów portowych,
z wyjątkiem obiektów objętych umowami międzynarodowymi, o których mowa
w ust. 3, jeżeli środki te są równoważne pod względem skuteczności ze środ-
kami przewidzianymi w Kodeksie ISPS.
2.

Dyrektor
urzędu morskiego właściwy ze względu na port
macierzysty statku może, na wniosek armatora, zezwolić, w drodze decyzji
administracyjnej, na wprowadzenie na jego statkach środków ochrony innych
niż przewidziane w Kodeksie ISPS, jeżeli środki te są równoważne pod
względem skuteczności ze środkami przewidzianymi w Kodeksie ISPS.

3. W drodze umów międzynarodowych mogą być przewidziane,
zgodne z Prawidłem 11 Rozdziału XI-2 Konwencji SOLAS, alternatywne roz-
wiązania w zakresie ochrony statków wykonujących krótkie podróże międzyna-
rodowe na stałych trasach między obiektami portowymi położonymi na teryto-
rium państw-stron tych umów.


10
Art. 6. 1. Do zadań centralnego punktu kontaktowego, o którym mowa
w sekcji 4.14 w części B Kodeksu ISPS, należy:
1) przekazywanie informacji CSO statków o polskiej
przynależności;
2) przekazywanie Komisji Europejskiej i Międzynarodowej
Organizacji Morskiej (IMO) oraz właściwym organom
państw członkowskich Unii Europejskiej informacji
o wprowadzonych środkach ochrony na morzu;
3) przyjmowanie od punktu odbioru alertu informacji o odbio-
rze alertu;
4) składanie Komisji Europejskiej i IMO raportów i sprawoz-
dań o naruszeniu ochrony statków.
2. Do zadań regionalnego punktu kontaktowego, o którym mo-
wa w sekcji 4.14 w części B Kodeksu ISPS, należy:
1) przekazywanie do centralnego punktu kontaktowego in-
formacji w zakresie ochrony żeglugi i portów morskich;
2) informowanie statków o aktualnym poziomie ochrony
obiektu portowego lub portu;
3) w odniesieniu do statku zmierzającego do polskiego por-
tu:
a) przyjmowanie informacji o poziomie ochrony statku
i przekazywanie ich do właściwego oficera ochrony
portu i PFSO,
b) informowanie statku o posiadaniu przez właściwy
obiekt portowy, znajdujący się w terytorialnym zakre-
sie działania punktu kontaktowego, ważnego potwier-
dzenia zgodności obiektu portowego,
c)

informowanie o szczegółach kontaktowania się z
właściwym PFSO i oficerem ochrony portu;
4) doradztwo w zakresie ochrony na morzu dla statku:

11
a) o polskiej przynależności,
b) znajdującego się na polskim morzu terytorialnym
i morskich wodach wewnętrznych lub który zawiadomił
o zamiarze wejścia na te akweny .
3. Do zadań punktu odbioru alertu należy:
1) zarządzanie informacją o alercie, w tym:
a) odbiór alertu,
b)
informowanie centralnego punktu kontaktowego

o odebranym alercie,
c)
informowanie o odebranym alercie punktu odbioru
alertu państwa, na którego obszarze morskim w danej
chwili statek przebywa;
2) odbiór od właściwych organów innych państw informacji
o zagrożeniu ochrony statku znajdującego się na polskich
obszarach morskich i zarządzanie tą informacją;
3) utrzymywanie ciągłej gotowości do przyjmowania alertów
i ich natychmiastowego przekazywania do centralnego
punktu kontaktowego;
4) alarmowanie Morskiej Służby Poszukiwania i Ratownic-
twa;
5) prowadzenie szkoleń i ćwiczeń oraz testowanie procedur,
systemów łączności i systemów uzyskiwania informacji
w zakresie zarządzania informacją o alercie.

Art. 7. 1. Oficer ochrony portu realizuje zadania punktu kontaktowego
polegające w szczególności na utrzymywaniu kontaktu z PFSO, CSO i SSO
oraz wymianie informacji w zakresie ochrony portu.

12

2. Organ ochrony portu może powierzyć jednemu oficerowi
ochrony portu obowiązki oficera ochrony portu dla kilku obiektów portowych,
także nieleżących w granicach portu.

Art. 8. 1. PFSO jest obowiązany informować regionalny punkt kontak-
towy o zdarzeniach i przesłankach mogących wpłynąć na ochronę obiektu por-
towego i portu, w tym w szczególności o wystąpieniu sytuacji zagrożenia lub
prawdopodobieństwie wystąpienia sytuacji zagrożenia, które mogą wpływać na
zmianę poziomu ochrony w obiekcie portowym lub porcie.
2. Kapitan, SSO lub CSO statku znajdującego się na polskim
morzu terytorialnym i morskich wodach wewnętrznych i CSO statku o polskiej
przynależności są obowiązani informować regionalny punkt kontaktowy o zda-
rzeniach i przesłankach mogących wpłynąć na ochronę statku, w szczególności
takich, które mogą wpływać na zmianę poziomu ochrony statku.
3. Na podstawie uzyskanych informacji dyrektor właściwego
urzędu morskiego informuje o sytuacji ministra właściwego do spraw gospodar-
ki morskiej.

Rozdział 3
Ochrona statku

Art. 9. 1. Na każdym statku powinny znajdować się:
1) plan ochrony statku zgodny z Kodeksem ISPS, zatwier-
dzony przez administrację państwa bandery statku;
2) międzynarodowy certyfikat ochrony statku lub tymczaso-
wy międzynarodowy certyfikat ochrony statku;
3) zapis historii statku;
4) lista portów zawinięć statku;

13
5) zapisy czynności, o których mowa w sekcji 10.1 w części
A Kodeksu ISPS.
2.

Zapisy
czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 5, przechowu-
je się na statku przez okres co najmniej 6 miesięcy.
3.

Listę portów zawinięć sporządza kapitan statku. Lista ta po-
winna zawierać wykaz ostatnich 10 portów zawinięć statku.

Art. 10. 1. Plan ochrony statku sporządza armator na podstawie oce-
ny stanu ochrony statku.
2. Do przygotowania oceny stanu ochrony statku stosuje się
postanowienia sekcji 8 w części A Kodeksu ISPS oraz sekcji 8 w części B Ko-
deksu ISPS.

Art. 11. 1. Do planu ochrony statku stosuje się postanowienia sekcji 9
w części A Kodeksu ISPS.

2. Plan ochrony statku o polskiej przynależności sporządza
się co najmniej w trzech egzemplarzach w języku roboczym lub językach robo-
czych statku, w tym jedną wersję w językach polskim i angielskim.

3. Armator przedstawia, w celu zatwierdzenia, projekt planu
ochrony statku dyrektorowi urzędu morskiego właściwemu ze względu na port
macierzysty statku.

4. Dyrektor urzędu morskiego właściwy ze względu na port
macierzysty statku zatwierdza plan ochrony statku, w drodze decyzji admini-
stracyjnej, jeżeli odpowiada on wymaganiom oraz uwzględnia przesłanki wyni-
kające z oceny stanu ochrony statku.

5. Poprawki do zatwierdzonego planu ochrony statku, które:
1) zmieniają zasadniczo dotychczasowe podejście do
utrzymywania ochrony statku,

14