Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych oraz o zmianie niektórych innych ustaw, a także o zapewnieniu bezpieczeństwa w związku z organizacją Turnieju Finałowego UEFA EURO 2012

włączenia kopii do akt sprawy po zakończeniu czynności przeprowadzanych w trybie
art. 517b § 2a ma jedynie charakter porządkowy.
Zmiana art. 517d § 4 ma podkreślić możliwość przesłuchiwania świadków i biegłych,
zwłaszcza znajdujących się w pobliżu miejsca zatrzymania sprawcy, w trybie art. 177 § 1a, co
umożliwiłoby uproszczenie i przyspieszenie postępowania oraz zakończenie go z reguły na
pierwszej rozprawie głównej (art. 366 § 2 K.p.k.).
Wprowadzenie art. 517e § 1a pozwala na praktyczne rozwiązanie problemu doręczenia
oskarżonemu i jego obrońcy, znajdujących się poza budynkiem sądu, wniosku o rozpoznanie
sprawy oraz zapewnienie możliwości przygotowania się do obrony. Odpisy wniosku i kopie
dokumentów są wykonywane w trybie art. 517d § 1a i znajdują się cały czas w aktualnym
miejscu zatrzymania sprawcy.
Projektowany art. 517ea statuuje pełną zasadę ustności rozprawy. Jest to wymóg niezbędny,
gdyż w inny sposób organ procesowy i uczestnicy procesu, znajdujący się w różnych
miejscach, nie mogliby przekazać oświadczeń procesowych i mieliby istotne trudności
techniczne, aby zapoznać się z ich treścią. Pełna zasada ustności – dotycząca w równym
stopniu wszystkich uczestników – w niczym nie narusza standardów rzetelnego procesu,
gwarancji procesowych stron ani prawa do obrony oskarżonego. Przepis precyzuje także tryb
ujawniania pism procesowych złożonych przez inne osoby, których nie można było przekazać
do sądu, w zgodzie z zasadą ustności.
Zmiana art. 517g § 1 jest podyktowana względami gwarancyjnymi dla oskarżonego. Ma ona
uniemożliwić rozpoznanie sprawy w dalszym ciągu w trybie uproszczonym w stosunku do
oskarżonego w przypadku określonym w art. 517b § 2a. Ten ostatni przepis nie ma bowiem
zastosowania w postępowaniu uproszczonym, a oskarżony przebywa w innym miejscu niż
sąd i należy mu zatem zapewnić wzięcie udziału w rozprawie prowadzonej w trybie
uproszczonym. Implikuje to konieczność stosownego odsunięcia w czasie prowadzenia tego
postępowania.
W proponowanym art. 517ga przesądza się, że „rozprawa odmiejscowiona” nie będzie miała
zastosowania w razie zarządzenia przerwy w rozprawie lub zmiany trybu postępowania.
W takim przypadku odpadają bowiem powody korzystania z tego sposobu przeprowadzania
przesłuchania, gdyż oskarżony może się stawić do sądu lub w razie zastosowania
tymczasowego aresztowania zostanie na następny termin rozprawy doprowadzony.

Art. 7 dotyczy zmian w Kodeksie karnym wykonawczym.
Zmiana polegająca na dodaniu w art. 181b nowego § 2 jest ściśle powiązana
z proponowanymi zmianami w ustawie o wykonywaniu kary pozbawienia wolności poza
zakładem karnym w systemie dozoru elektronicznego w zakresie możliwości wykonywania
orzeczonego środka karnego w postaci zakazu wstępu na imprezę masową w systemie dozoru
elektronicznego.
27/46
Co do zasady, w myśl art. 3 § 1 K.k.w., sądem właściwym w zakresie wykonania orzeczenia
zakazu wstępu na imprezę masową (w formie przewidzianej w art. 41b § 1 K.k.) jest sąd,
który wydał orzeczenie w pierwszej instancji.
Jeżeli zakaz wstępu na imprezę masową jest połączony z obowiązkiem, w jednej z form
przewidzianych w art. 41b K.k., właściwość sądu w postępowaniu dotyczącym wykonania
takiego orzeczenia ulega pewnym modyfikacjom. Obowiązek stawiennictwa (art. 41b § 6
i § 8 K.k.) jest wykonywany przez sąd, który wydał orzeczenie w pierwszej instancji (art. 3
§ 1 K.k.w.), który zgodnie z art. 181b § 1 K.k.w. przesyła odpis wyroku komendantowi
powiatowemu (rejonowemu, miejskiemu) Policji właściwemu dla miejsca zamieszkania
skazanego.
Natomiast w przypadku obowiązku przebywania skazanego w czasie trwania imprezy
masowej w określonym miejscu stałego pobytu (art. 41b § 3 K.k.), zgodnie z ustawą
o wykonywaniu kary pozbawienia wolności poza zakładem karnym w systemie dozoru
elektronicznego, wyłącznie właściwy jest sąd penitencjarny, dlatego też w myśl
projektowanego art. 181b § 2 K.k.w. sąd, który wydał wyrok w pierwszej instancji, po
stwierdzeniu prawomocności, jego odpis, w celu wykonania orzeczenia w zakresie
obowiązku, będzie przesyłał do sądu penitencjarnego właściwego dla miejsca stałego pobytu
skazanego.

Art. 8 dotyczy wprowadzenia stosownej zmiany w ustawie o broni i amunicji. Propozycja ta
jest powrotem do definicji noszenia broni zawartej w ustawie o broni i amunicji, w wersji
sprzed dokonania jej nowelizacji ustawą z dnia 5 stycznia 2011 r. o zmianie ustawy o broni
i amunicji oraz ustawy o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania
i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią
o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym (Dz. U. Nr 38, poz. 195). Definicja noszenia
broni wprowadzona wskazaną powyżej nowelą zakłada, że odnosi się ono wyłącznie do
przemieszczania broni załadowanej.
Osoba, która przemieszcza broń w stanie niezaładowanym, nie stwarza faktycznie
bezpośredniego zagrożenia bezpieczeństwa i porządku publicznego. Jednakże wskazać
należy, że osoby postronne, które mogą zauważyć osobę z bronią palną w ręku, nie będą
w stanie zweryfikować, czy broń ta jest załadowana czy nie. Oznacza to, że nowy stan
prawny prowadzi do sytuacji, w której możliwe jest legalne noszenie broni palnej
niezaładowanej, co w efekcie może prowadzić do wywoływania uzasadnionego lęku osób
postronnych o swoje życie lub zdrowie. Demonstracyjne okazywanie niezaładowanej broni
palnej może także prowadzić do wybuchu paniki w dużym zbiorowisku ludzkim – takim jak
np. trybuna stadionu meczu UEFA EURO 2012 lub strefa publicznego oglądania przekazu
telewizyjnego z przebiegu meczu UEFA EURO 2012. Nie można także wykluczyć
możliwości dokonywania szeregu nielegalnych (skryminalizowanych) wymuszeń z udziałem
28/46
niezaładowanej broni palnej, ponieważ osoba będąca potencjalną ofiarą wymuszenia nie
będzie w stanie ocenić, czy broń w ręku sprawcy będzie załadowana czy nie.
Ponadto w kontekście dyspozycji art. 33 ustawy o broni i amunicji, jak i pozostałych
przepisów odnoszących się do noszenia broni, definicja noszenia broni ukształtowana ostatnią
nowelizacją jest nielogiczna.
Nowa definicja noszenia oznacza, że zakaz będzie dotyczyć tylko broni, którą można
załadować, a więc palnej i pneumatycznej. Wyłącza natomiast spod niego całą gamę innej
broni w rozumieniu ustawy, a więc miotacze gazu obezwładniającego oraz narzędzia
i urządzenia, których używanie może zagrażać życiu i zdrowiu, do których należy broń biała,
cięciwowa i przedmioty przeznaczone do obezwładniania osób za pomocą energii
elektrycznej, której noszenie będzie dozwolone, pomimo wprowadzenia zakazu.
Zaproponowana zmiana definicji noszenia jest zasadna także w odniesieniu do możliwości
wprowadzenia przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych czasowego zakazu
noszenia broni, o którym mowa w art. 33 ustawy o broni i amunicji.
Mając powyższe na uwadze, powrót do bardziej restrykcyjnej definicji noszenia broni jest
niezwykle istotny w kontekście współorganizacji przez Polskę Mistrzostw Europy w Piłce
Nożnej UEFA EURO 2012.

Art. 9 dotyczy zmian w Kodeksie postępowania w sprawach o wykroczenia.
Dla zapewnienia spójności systemu oraz możliwości adekwatnego reagowania na różne
postaci czynów zabronionych, regulacje dotyczące tzw. „rozprawy odmiejscowionej”
wprowadzono również do procedury wykroczeniowej. Zgodnie z przyjętymi przez
ustawodawcę założeniami dotyczącymi techniki legislacji, odpowiednie unormowania –
w porównaniu z przepisami K.p.k. – w K.p.s.w. są znacznie uproszczone. Kierunek ten
zachowano przy wprowadzeniu proponowanych zmian.
Koncepcję „rozprawy odmiejscowionej” wprowadza projektowany art. 91 § 2a, według
którego można odstąpić od przymusowego doprowadzenia sprawcy do sądu, jeżeli zostanie
zapewnione uczestniczenie przez niego we wszystkich czynnościach sądowych, w których ma
on prawo uczestniczyć, w szczególności możliwość złożenia przez niego wyjaśnień, przy
użyciu urządzeń technicznych umożliwiających przeprowadzenie tych czynności na odległość
z jednoczesnym i bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku. Ponieważ,
w przeciwieństwie do K.p.k., ustawa procesowa w sprawach o wykroczenia nie wymaga
„przekazania sprawcy do dyspozycji sądu wraz z wnioskiem”, proponowany paragraf nie
zawiera analogicznego zdania drugiego.
Odmienności procesowe zostały zawarte jedynie w art. 92a, z nielicznymi odwołaniami do
przepisów Kodeksu postępowania karnego (art. 92a pkt 4 i 5 K.p.s.w. wg projektu). Projekt
nie przewiduje składania wniosku o ukaranie ustnie do sądu, gdyż znacznie utrudnione byłoby
w warunkach przebywania sprawcy w oddaleniu od budynku sądu poinformowanie go
o treści zarzutów, a tym samym nadmiernie naruszałoby to jego prawo do obrony. Pozostałe
29/46
założenia odpowiadają konstrukcji „rozprawy odmiejscowionej” proponowanej w Kodeksie
postępowania karnego. Chodzi tu o obowiązek brania udziału w czynnościach referendarza
sądowego lub asystenta sędziego, uczestniczenie obrońcy i tłumacza w czynnościach
w miejscu przebywania obwinionego, sposób doręczania wniosku o ukaranie, zapoznawania
się z materiałem dowodowym kierowanym do sądu, wyłączność zasady ustności
i umożliwienie obwinionemu brania udziału w rozprawie przerwanej lub po zmianie trybu
postępowania.
Zmiana wprowadzona w art. 9 pkt 4 ma na celu umożliwienie nakładania grzywien za
wykroczenia popełnione w związku z przebiegiem imprezy masowej w trybie postępowania
mandatowego.

Art. 10 dotyczy zmian w ustawie o wykonywaniu kary pozbawienia wolności poza zakładem
karnym w systemie dozoru elektronicznego.
Warunki wykonania, organizowanie i kontrolowanie oraz nadzór nad wykonaniem obowiązku
przebywania w czasie trwania imprezy masowej w określonym miejscu stałego pobytu
zostały określone w proponowanych przepisach nowelizujących ustawę o wykonywaniu kary
pozbawienia wolności poza zakładem karnym w systemie dozoru elektronicznego.
Właściwym miejscowo do wykonania obowiązku przebywania będzie sąd penitencjarny,
w okręgu którego skazany ma miejsce stałego pobytu (określone w wyroku), zgodnie
z proponowanym art. 83b ustawy.
Niezwłocznie po otrzymaniu odpisu prawomocnego wyroku orzekającego obowiązek
przebywania przez skazanego w miejscu stałego zamieszkania w czasie trwania imprezy
masowej, sąd penitencjarny ustali, czy na przeszkodzie kontrolowaniu obowiązku
przebywania przy użyciu aparatury monitorującej nie stoją warunki techniczne. W tym celu
sąd zażąda nadesłania informacji od upoważnionego podmiotu dozorującego (art. 83c ust. 2).
W przypadku uzyskania informacji pozytywnej sąd penitencjarny, zgodnie z proponowanym
art. 83b ust. 1, niezwłocznie wyda postanowienie, w którym:
– określi miejsce wykonywania obowiązku przebywania, kontrolowanego przy użyciu
aparatury monitorującej oraz rodzaj podlegających zainstalowaniu środków technicznych,
– wyznaczy termin i określi sposób zgłoszenia przez skazanego podmiotowi prowadzącemu
centralę monitorowania gotowości do zainstalowania elektronicznego urządzenia
rejestrującego lub założenia nadajnika,
– wskaże obowiązek przebywania skazanego w miejscu stałego pobytu w czasie trwania
imprez masowych, w terminach o których będzie informowany przez centralę monitorowania,
– określi datę zakończenia kontrolowania obowiązku przebywania przy użyciu aparatury
monitorującej.
Sąd penitencjarny będzie miał obowiązek pouczyć skazanego o przysługujących mu prawach
i obowiązkach oraz o konsekwencjach naruszenia warunków wykonywania obowiązku
przebywania, kontrolowanego przy użyciu aparatury monitorującej (art. 83c ust. 3). Odpis
30/46
wydanego postanowienia sąd penitencjarny niezwłocznie prześle upoważnionemu
podmiotowi dozorującemu (art. 83c ust. 4).
W przypadku uzyskania od upoważnionego podmiotu dozorującego informacji o braku
warunków technicznych do kontrolowania obowiązku przebywania w określonym miejscu
stałego pobytu za pomocą aparatury monitorującej, sąd penitencjarny, na podstawie
projektowanego art. 83d ust. 1, niezwłocznie zamieni ten obowiązek na obowiązek
stawiennictwa, w czasie trwania imprezy masowej, w jednostce organizacyjnej Policji lub w
miejscu określonym przez właściwego, ze względu na miejsce zamieszkania skazanego,
komendanta Policji.
W postanowieniu o zamianie formy obowiązku łączonego z zakazem wstępu na imprezę
masową sąd penitencjarny określi wymiar obowiązku stawiennictwa zgodnie z treścią
wyroku, zaliczając na jego poczet okres, jaki upłynął między datą uprawomocnienia się
wyroku a datą wydania postanowienia zamieniającego formy wykonywania obowiązku (art.
83d ust. 2 i 3).
W czasie wykonywania obowiązku przebywania w określonym miejscu pobytu
kontrolowanego przy użyciu aparatury monitorującej sąd penitencjarny będzie mógł dokonać
szeregu modyfikacji w zakresie wykonania nałożonego na skazanego obowiązku,
w szczególności:
– zamienić, na podstawie art. 83e, obowiązek przebywania na obowiązek stawiennictwa,
w sytuacji gdy:
– skazany udaremnia lub utrudnia kontrolowanie przy użyciu aparatury monitorującej
obowiązku przebywania,
– zaistniała okoliczność uniemożliwiająca kontrolowanie obowiązku przebywania przy
użyciu aparatury monitorującej lub czyniąca takie kontrolowanie oczywiście niecelowym,
– zezwolić skazanemu, na podstawie art. 83f, na przebywanie poza określonym miejscem
pobytu w czasie trwania imprezy masowej, której dotyczy zakaz, w przypadkach szczególnie
ważnych dla skazanego, uzasadnionych jego warunkami zdrowotnymi, rodzinnymi lub
osobistymi,
– zmienić, na podstawie art. 83g, miejsce, w którym obowiązek przebywania orzeczony
wobec skazanego będzie kontrolowany przy użyciu aparatury monitorującej, w wyjątkowych
przypadkach, uzasadnionych szczególnymi okolicznościami.
Postanowienia sądu penitencjarnego związane z wykonaniem obowiązku przebywania
w miejscu stałego pobytu będą podlegać niezwłocznemu wykonaniu (art. 83h). W przypadku
gdy sąd penitencjarny dokona zamiany postaci obowiązku, niezwłocznie po
uprawomocnieniu się postanowienia o takiej zamianie jego odpis będzie przesyłany sądowi
miejscowo i rzeczowo właściwemu do wykonania zakazu wstępu na imprezę masową
połączonego z obowiązkiem stawiennictwa w jednostce Policji lub miejscu wskazanym przez
właściwego komendanta Policji.
31/46