Rządowy projekt ustawy o wdrożeniu naziemnej telewizji cyfrowej

Rozdział 4
Kary pieniężne

Niezastosowanie się do obowiązków wynikających z ustawy będzie skutkowało sankcjami
w postaci nałożenia kary pieniężnej.

Art. 17
Przepis art. 17 przewiduje kary pieniężne w sytuacji, w której podmiot obowiązany
przepisami ustawy:
1) nie zaprzestał wykorzystywania częstotliwości w służbie radiodyfuzyjnej w celu
rozpowszechniania programu telewizyjnego w sposób analogowy drogą rozsiewczą
naziemną zgodnie z terminem, o którym mowa w art. 4 ust. 1 lub 2;
2) nie wykonuje obowiązków operatora multipleksu naziemnej telewizji cyfrowej,
o których mowa w art. 9, lub wykonuje je niezgodnie z tymi przepisami.

Obowiązek, o którym mowa w pkt 1, dotyczy wyłącznie nadawców, objętych
zakresem działania ustawy. Należy wskazać, iż istnieją nadawcy, posiadający obecnie
koncesje na rozpowszechnianie programów w sposób analogowy drogą rozsiewczą naziemną,
którzy nie będą objęci zakresem działania ustawy o wdrożeniu naziemnej telewizji cyfrowej.
Są to następujący nadawcy: Telewizja ODRA Sp. z o.o., posiadająca koncesje na
rozpowszechnianie pięciu programów: „ODRA – JELENIA GÓRA”, „ODRA – ZIELONA
GÓRA”, „ODRA – WIDNICA, WROCŁAW, OPOLE”, „ODRA – GŁOGÓW, LEGNICA,
LUBIN” oraz „ODRA – GÓRZÓW WIELKOPOLSKI”; TELEWIZJA TVT Sp. z o.o.,
posiadająca koncesję na rozpowszechnianie programu „Telewizja TVT”; TELEWIZJA
ŁU YCE Sp. z o.o., posiadająca koncesję na rozpowszechnianie programu „ŁU YCE” oraz
NTL – RADOMSKO, posiadająca koncesję na rozpowszechnianie programu „Niezależna
Telewizja Lokalna Radomsko”. Programy rozpowszechniane przez ww. nadawców mają
charakter lokalny. 

Przepisy ustawy przewidują także sankcję z tytułu niewywiązywania się lub nienależytego
wywiązywania się z obowiązków związanych z kampanią informacyjną (określonych
w art. 12 i 15), które w istotny sposób będą miały wpływ na należyte poinformowanie
społeczeństwa o procesie cyfryzacji, a także obowiązku zawarcia umowy o świadczenie
22

usługi transmisji sygnału programów telewizyjnych, o której mowa w art. 10, we wskazanym
w tym przepisie terminie.

Art. 18

Karę pieniężną, o której mowa we wskazanych powyżej pkt 1 i 2, nakładać będzie Prezes
UKE. Karę za niewykonywanie lub wykonywanie niezgodnie z ww. przepisami obowiązków
związanych z kampanią informacyjną oraz obowiązku, o którym mowa w art. 10, nakładać
będzie Przewodniczący KRRiT. Regulacja ta podyktowana jest ustawowym podziałem
kompetencji pomiędzy ww. organami. Wzorem rozwiązań przejętych na gruncie ustawy
– Prawo telekomunikacyjne kara będzie nakładana w wysokości do 3 % przychodu podmiotu,
osiągniętego w poprzednim roku kalendarzowym. Uzasadnione jest, aby wysokość nakładanej
kary pieniężnej była zindywidualizowana, tj. odpowiadała okolicznościom konkretnego
przypadku. W związku z tym przy ustalaniu wysokości tej kary, ww. organy uwzględniać
będą zakres i stopień szkodliwości naruszenia (co pozwoli na dostosowanie kary do
rzeczywistego stopnia szkodliwości naruszenia przepisów), dotychczasową działalność
podmiotu oraz jego możliwości finansowe. Podmiot, wobec którego toczyć się będzie
postępowanie o nałożenie kary pieniężnej, będzie obowiązany do dostarczenia na żądanie
odpowiednio Prezesa UKE lub Przewodniczącego KRRiT, w terminie 30 dni od dnia
otrzymania tego żądania, danych niezbędnych do określenia podstawy wymiaru kary
pieniężnej. W przypadku niedostarczenia danych lub gdy dostarczone dane uniemożliwiają
ustalenie podstawy wymiaru kary, ww. organy będą mogły ustalić podstawę wymiaru kary
pieniężnej w sposób szacunkowy, w wysokości nie mniejszej jednak niż kwota 500 tys. zł.
W przypadku gdy okres działania podmiotu będzie krótszy niż rok kalendarzowy, za
podstawę wymiaru kary przyjmuje się kwotę 500 tys. zł.
Kara stanowić będzie dochód budżetu państwa i będzie podlegać egzekucji w trybie
przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, zgodnie z ustawą z dnia
17
czerwca 1966 r. o
postępowaniu egzekucyjnym w administracji (tekst jednolity:
Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954, z późn. zm.).
23

Art. 19

Ponadto przewidziano sankcję w postaci kary pieniężnej w wysokości od 1 000 zł do
50 000 zł za niewykonywanie obowiązku, o którym mowa w art. 6 ust. 1, 2 lub 5, tj. w
zakresie sprzedaży odbiorników cyfrowych niespełniających wymagań określonych w
rozporządzeniu, o którym mowa w art. 132 ust. 3 ustawy – Prawo telekomunikacyjne,
umieszczenia informacji o treści wskazanej w art. 6 ust. 2 w miejscu widocznym i łatwo
dostępnym dla potencjalnego nabywcy, a także w zakresie przechowywania oświadczeń
nabywców odbiorników cyfrowych, o których mowa w art. 6 ust. 5.
Podobnie jak to miało miejsce w przypadku pozostałych kar pieniężnych, postanowiono, iż
wysokość kary pieniężnej powinna być zindywidualizowana. W związku z tym przewidziano,
że ustalając wysokość tej kary powinno się uwzględnić stopień szkodliwości czynu, zakres
naruszenia oraz dotychczasową działalność podmiotu.
Organem nakładającym karę pieniężną, o której mowa w tym przepisie, będzie wojewódzki
inspektor Inspekcji Handlowej, co koresponduje z ustawowym zakresem kompetencji tego
organu.
Od decyzji w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej z ww. tytułu, przedsiębiorcy będzie
przysługiwało prawo wniesienia odwołania do Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji
i Konsumentów.
W tym wypadku nie ma konieczności określania trybu egzekucji kar pieniężnych, ponieważ
zgodnie z ustawą o postępowaniu egzekucyjnym w administracji kary pieniężne, określone
w art. 19, podlegają egzekucji administracyjnej.
Analogicznie jak w przypadku kar pieniężnych określonych w art.18, kara ta stanowić będzie
dochód budżetu państwa.

Rozdział 5
Zmiany w przepisach obowiązujących

Zmiany w ustawie o radiofonii i telewizji

1. Art. 34 ust. 1 i ust. 1a pkt 3

W celu usprawnienia procesu udzielania koncesji doprecyzowano, że Przewodniczący
Krajowej Rady, po zasięgnięciu opinii Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej
24

w zakresie warunków technicznych rozpowszechniania programu, tj. częstotliwości bądź
kanałów oraz maksymalnej mocy promieniowanej i lokalizacji stacji nadawczych
przeznaczonych do rozpowszechniania programu, ogłasza w Dzienniku Urzędowym
Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” informacje o możliwościach uzyskania koncesji
na rozpowszechnianie w sposób rozsiewczy naziemny programu radiowego lub telewizyjnego
oraz ustala termin, nie krótszy niż 45 dni od dnia ogłoszenia, do składania wniosków
o udzielenie koncesji.
W związku z innymi zmianami w ustawie o radiofonii i telewizji doprecyzowano także
przepisy dotyczące zawartości ogłoszenia, o którym mowa powyżej.

2. Art. 37

Zmiany w art. 37 ust. 1, określającym elementy składowe koncesji, są niezbędne z punktu
widzenia wprowadzania techniki cyfrowego nadawania w radiofonii i telewizji. W ust. 3
doprecyzowano, iż Prezes UKE będzie zajmował stanowisko, mając na względzie spełnienie
warunków określonych w art. 114 ust. 3 ustawy – Prawo telekomunikacyjne. W ust. 3a
w art. 37 uregulowano, że Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej nie dokonuje
rezerwacji częstotliwości na cele rozpowszechniania programów radiofonicznych lub
telewizyjnych na rzecz nadawcy, który uzyskał koncesję, jeżeli program ma być
rozpowszechniany lub rozprowadzany w sposób cyfrowy drogą rozsiewczą naziemną.
Wówczas bowiem rezerwacja częstotliwości zostanie dokonana na rzecz operatora
multipleksu.

3. Art. 43
W związku z tym, iż niniejszy projekt ustawy zawiera unormowania w zakresie tzw. zasady
„must offer” (dodawany art. 43a, o którym mowa poniżej), w celu zapewnienia kompleksowej
regulacji koniecznym jest jednoczesne unormowanie tzw. zasady „must carry” w sposób
odmienny niż ma to obecnie miejsce w ustawie o radiofonii i telewizji. Możliwość
wprowadzenia do polskiego porządku prawnego regulacji nakładających uzasadnione
obowiązki upowszechniania „must carry” dla transmitowania określonych telewizyjnych
i radiowych kanałów i usług nadawczych na przedsiębiorstwa podlegające jurysdykcji danego
państwa przewidziana została w art. 31 dyrektywy 2002/22/WE Parlamentu Europejskiego
i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami
25

i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników. Nowe brzmienie tego przepisu
zostało nadane dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/136/WE z dnia 25 listopada
2009 r. Regulacja ta ma na celu zapewnienie odbioru określonych programów radiowych
i telewizyjnych przez osoby korzystające z usług operatorów sieci kablowych i satelitarnych
platform cyfrowych. Ponadto, nakładając na przedsiębiorców obowiązki rozprowadzania
określonych programów radiowych i telewizyjnych państwa członkowskie powinny kierować
się koniecznością zagwarantowania pluralizmu mediów, a także aby takie obowiązki były
przejrzyste, proporcjonalne i właściwie określone. Wskazany powyżej przepis dyrektywy
stanowi, co następuje:
1. Państwa członkowskie mogą nakładać uzasadnione obowiązki transmisji obowiązkowej
związane z nadawaniem określonych kanałów radiowych i telewizyjnych oraz usług
uzupełniających, zwłaszcza usług ułatwiających odpowiedni dostęp niepełnosprawnym
użytkownikom końcowym, na przedsiębiorstwa, które podlegają ich jurysdykcji i zapewniają
sieci łączności elektronicznej wykorzystywane do rozpowszechniania wśród ogółu obywateli
kanałów radiowych lub telewizyjnych, w przypadku gdy dla znacznej liczby użytkowników
końcowych takie sieci są głównym sposobem odbierania kanałów radiowych i telewizyjnych.

Takie obowiązki nakłada się jedynie wtedy, gdy są one niezbędne do realizacji celów
leżących w interesie ogólnym, wyraźnie określonych przez każde państwo członkowskie;
obowiązki te są proporcjonalne i przejrzyste.
Obowiązki, o których mowa w pierwszym akapicie, podlegają przeglądowi
przeprowadzanemu przez państwa członkowskie najpóźniej w ciągu roku od dnia 25 maja
2011 r., z wyjątkiem przypadków, w których państwa członkowskie przeprowadziły taki
przegląd w ciągu dwóch poprzednich lat.
Państwa członkowskie regularnie dokonują przeglądu obowiązków transmisji obowiązkowej.

2. Ani ust. 1 niniejszego artykułu, ani art. 3 ust. 2 dyrektywy 2002/19/WE (dyrektywa
o dostępie) nie naruszają zdolności państw członkowskich do ustalania właściwego
wynagrodzenia, jeżeli takie się określa, odnośnie do środków podejmowanych, zgodnie
z niniejszym artykułem, jednocześnie zapewniając, że w podobnych okolicznościach
przedsiębiorstwa zapewniające sieci łączności elektronicznej są traktowane
niedyskryminacyjnie.

26