Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta oraz niektórych innych ustaw

1) podnosiło, że dotyczy on wyłącznie błędów, które miały miejsce w szpitalu. W ocenie
projektodawcy znajduje to swoje uzasadnienie. Zgodnie bowiem z ustawą z dnia
5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi,
szpitale mają obowiązki w zakresie przeciwdziałania zakażeniom wewnątrzszpitalnym
(dane o tych zakażeniach są zbierane przez właściwe jednostki państwowej inspekcji),
stąd też projektowana ustawa dotyczy wyłącznie szpitali. Objęcie projektowaną ustawą
tylko zdarzeń mających miejsce w szpitalach wiąże się także z tym, że bardziej
skomplikowane procedury medyczne, w przypadku których jest większe ryzyko
zaistnienia błędu medycznego, są wykonywane w szpitalach. Ewentualne rozszerzenie
zakresu przedmiotowego projektowanej ustawy stanowić może wniosek de lege ferenda,
2) uważa, że rozwiązania przyjęte w projekcie oznaczają zamknięcie obywatelowi drogi
sądowej. Uwaga ta nie została przyjęta, bowiem na gruncie projektowanej ustawy
podmiot składający wniosek (pacjent, jego przedstawiciel ustawowy albo spadkobiercy
pacjenta) podejmuje decyzje, czy decyduje się przyjąć zaproponowaną mu przez zakład
ubezpieczeń propozycję odszkodowania albo zadośćuczynienia, czy też skieruje
powództwo do sądu cywilnego. W postępowaniu przed wojewódzką komisją podmiot
składający wniosek do końca rozporządza swoim prawem. Jednocześnie w projektowanej
ustawie wraz z oświadczeniem o przyjęciu ww. propozycji podmiot składający wniosek
składa oświadczenie o zrzeczeniu się wszelkich roszczeń o odszkodowanie albo
zadośćuczynienie za doznaną krzywdę, mogących wynikać ze zdarzeń uznanych przez
wojewódzką komisję za błąd medyczny.
Nieuwzględnione zostało również stanowisko Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego oraz
Federacji Związków Pracodawców Zakładów Opieki Zdrowotnej, którzy uznali proponowane
regulacje za zbędne, w świetle istniejących już w Kodeksie cywilnym regulacji dotyczących
dochodzenia roszczeń będących następstwem czynów niedozwolonych.
Związek Pracodawców Ratownictwa Medycznego Samodzielnych Publicznych Zakładów
Opieki Zdrowotnej nie zgłosił uwag do projektu.
W okresie konsultacji społecznych, odpowiedzi nie udzieliły następujące podmioty:
1. Naczelna Rada Aptekarska
2. Naczelna Rada Adwokacka
3. Krajowa Rada Radców Prawnych
4. Sekretariat Ochrony Zdrowia Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”
5. Federacja Związków Zawodowych Pracowników Ochrony Zdrowia
6. Ogólnopolski Związek Zawodowy Lekarzy
 
15
7. Ogólnopolski Związek Zawodowy Pielęgniarek i Położnych
8. Ogólnopolski Związek Zawodowy Położnych
9. Związek Zawodowy Chirurgów Polskich
10. Związek Zawodowy Neonatologów
11. Związek Zawodowy Lekarzy Specjalności Chirurgicznych
12. Krajowy Sekretariat Ochrony Zdrowia NSZZ „Solidarność 80”
13. Forum Związków Zawodowych
14. Unia Metropolii Polskich
15. Unia Uzdrowisk Polskich
16. Związek Powiatów Polskich
17. Związek Miast Polskich
18. Związek Gmin Wiejskich RP
19. Unia Miasteczek Polskich
20. Konwent Marszałków RP
21. Federacja Związków Gmin i Powiatów RP
22. Komisja Wspólna Rządu i Samorządu Terytorialnego
23. Kolegium Lekarzy Rodzinnych w Polsce
24. Kolegium Pielęgniarek i Położnych Rodzinnych w Polsce
25. Rada Krajowa Federacji Konsumentów
26. Fundacja Stefana Batorego
27. Polska Konfederacja Pracodawców Prywatnych Lewiatan
28. Związek Pracodawców Niepublicznej Opieki Zdrowotnej
29. Polskie Stowarzyszenie Dyrektorów Szpitali
30. Stowarzyszenie Menadżerów Opieki Zdrowotnej STOMOZ
31. Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego
32. Konfederacja Pracodawców Polskich
33. Business Centre Club – Związek Pracodawców
34. Ogólnopolskie Stowarzyszenie Szpitali Niepublicznych
35. Instytut Praw Pacjenta i Edukacji Zdrowotnej
36. Parasol dla ycia Stowarzyszenie Pomocy Rodzinom Dzieci Cierpiących Na Skutek
Inwazyjnych Chorób Bakteryjnych
37. Fundacja „Pod Prąd ółtej Rzeki”
38. Stowarzyszenie „SIEĆ PLUS”
39. Stowarzyszenie Pomocy Chorym z HCV „Prometeusze”
 
16
40. Stowarzyszenie „SOS-WZW”
41. Stowarzyszenie Chorych na Boreliozę
42. Stowarzyszenie Pomocy Osobom Zakażonym Wirusami Hepatotropowymi „Hepa –
Help”
43. Stowarzyszenie Wolontariuszy Wobec AIDS „Bądź z Nami”
44. Towarzystwo Pomocy Chirurgicznie Chorym Dzieciom w Rzeszowie
45. Stowarzyszenie Pomocy Dzieciom Wymagającym Leczenia Chirurgicznego
46. Fundacja Rodzić po Ludzku
47. Komitet Upowszechniania Karmienia Piersią.

Projekt ustawy został umieszczony na stronie internetowej Ministerstwa Zdrowia oraz na
stronie Biuletynu Informacji Publicznej Ministerstwa Zdrowia zgodnie z przepisami ustawy
z dnia 7 lipca 2005 r. o działalności lobbingowej w procesie stanowienia prawa (Dz. U.
Nr 169, poz. 1414 oraz z 2009 r. Nr 42, poz. 337). W trybie określonym tą ustawą nie
zgłoszono zainteresowania pracami nad projektem ustawy.

3. Wpływ regulacji na sektor finansów publicznych, w tym na budżet państwa i budżety
jednostek samorządu terytorialnego

Projektowana ustawa spowoduje skutki finansowe dla sektora finansów publicznych – po
stronie budżetów wojewodów:
I.
Uwzględniając uwagi wojewodów zgłaszane w toku uzgodnień zewnętrznych,
z których tylko ośmiu podnosiło konieczność dodatkowego zatrudnienia 1 osoby do
obsługi wojewódzkiej komisji do spraw orzekania o błędach medycznych, poniżej
przedstawiono skutki projektowanej regulacji z tytułu zatrudnienia po 1 osobie
w 8 urzędach wojewódzkich na stanowisku referenta:
1. Wydatki płacowe
Opierając się na danych dotyczących średniego wynagrodzenia osobowego wykonanego
w 2009 r. w służbie cywilnej na stanowiskach wspomagających (wg Sprawozdania Szefa
Służby Cywilnej za 2009 r.) oraz średniego mnożnika kwoty bazowej w tej grupie stanowisk
pracowników służby cywilnej (zgodnie z rozporządzeniem Prezesa Rady Ministrów z dnia
9 grudnia 2009 r. w sprawie określenia stanowisk urzędniczych, wymaganych kwalifikacji
zawodowych, stopni służbowych urzędników służby cywilnej, mnożników do ustalania
wynagrodzenia oraz szczegółowych zasad ustalania i wypłacania innych świadczeń
 
17
przysługujących członkom korpusu służby cywilnej – Dz. U. Nr 211, poz.1630), przyjęto do
kalkulacji średnie wynagrodzenie osobowe dla referenta w urzędzie wojewódzkim w
wysokości 3 200 zł miesięcznie.
Wydatki płacowe związane z zatrudnieniem 1 referenta wyniosą w skali roku:
3 200 zł x 12 miesięcy =

38 400 zł
pochodne od wynagrodzeń (17,64 %) = 6 774 zł
razem wydatki płacowe

45 174 zł
Łączne wydatki płacowe związane z zatrudnieniem po 1 osobie w 8 urzędach wojewódzkich
wyniosą w skali roku:
45 174 zł x 8 urzędów = 361 392 zł
2. Wydatki pozapłacowe związane z utworzeniem nowego stanowiska pracy
Szacuje się, że wyposażenie 1 stanowiska pracy w meble biurowe i sprzęt (zestaw
komputerowy, urządzenie wielofunkcyjne, oprogramowanie, artykuły biurowe) wyniesie ok.
11 780 zł. Łączne skutki w skali 8 urzędów wojewódzkich wyniosą 94 240 zł.
Ogółem skutki finansowe dla budżetu państwa w ww. zakresie w części 85 – Województwa
wyniosą 455,6 tys. zł.

II.
Wpływ regulacji na liczbę pozwów o odszkodowanie za błędy medyczne składanych
do sądów powszechnych

Założeniem projektu jest zmniejszenie obciążenia sądów powszechnych postępowaniem
w sprawie odszkodowań za błędy medyczne, przez zapewnienie alternatywnego
postępowania przed wojewódzką komisją, która zagwarantuje szybkość postępowania (nie
dłużej niż 3 miesiące) oraz niższe koszty postępowania.
Jak pokazują dane Ministerstwa Sprawiedliwości, w latach 2001 – 2009 do sądów wpływało
rocznie średnio ok. 330 spraw o odszkodowania za szkody wyrządzone w służbie zdrowia.
Jak wynika z danych CBOS, omówionych w uzasadnieniu projektu, w 2006 r. ok. 72 % (przy
założeniu błędu statystycznego ok. 3 %) respondentów uważało, że gdyby oni lub ich bliscy
ponieśli w toku leczenia uszczerbek na zdrowiu, spowodowany przypuszczalnie błędem lub
niedbalstwem personelu medycznego, to złożyłoby skargę do sądu lekarskiego, tym samym
można uznać, że około 231 spraw rocznie będzie wpływać do komisji. Tym samym liczba
pozwów składanych do sądów powszechnych zmniejszy się maksymalnie o ok. 70 %.


 
18
III.
Szacowane wynagrodzenie członków komisji
Przy założeniu, że:
1) w każdym miesiącu, w każdym województwie będą pracować trzy 4-osobowe składy
orzekające, które będą miały dwa posiedzenia (ze względu na termin doręczenia
zawiadomienia liczba tylu posiedzeń wydaje się najbardziej możliwa);
2) wojewodowie ustalą kwotę wynagrodzenia członka składu orzekającego na
maksymalnym poziomie (430 zł)
– skutki roczne projektowanej ustawy w zakresie ww. wynagrodzeń wyniosą 1 981 440 zł.
Ponadto maksymalne wynagrodzenie członka komisji będzie wynosiło 430 zł, przy takim
założeniu:
12 członków komisji x 430 zł x 2 posiedzenia x 12 m-c = 123 840 zł/rocznie – koszt
wynagrodzenia jednej komisji
123 840 zł x 16 województw = 1 981 440 zł/rocznie – roczny koszt wynagrodzenia w skali
kraju.
Dodatkowo członkom komisji przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości i na
warunkach określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 775 § 2 Kodeksu pracy.
Dokładne oszacowanie tych kosztów jest obecnie niemożliwe, ponieważ konieczne jest
określenie liczby spraw wpływających do komisji i wymagających jej zebrania.

Zakłada się jednak, że członkowie komisji będą mieli miejsce zamieszkania w województwie,
w którym funkcjonuje dana komisja, dlatego te koszty nie będą wysokie.

Przy założeniu 2 posiedzeń miesięcznie i max ok. 40 zł za koszty podróży (1 km – 0,7846 x
max 50 km).
12 członków komisji x 2 posiedzenia/m-c x 40 zł = 960 zł/m-c
Maksymalnie 8 640 zł/rocznie.

IV.
Szacowane koszty postępowania przed wojewódzką komisją.

Zgodnie z art. 67l ust. 4 i 5 projektowanej ustawy kosztami postępowania przed wojewódzką
komisją są następujące wydatki:
1) zwrot kosztów podróży i noclegu oraz utraconych zarobków lub dochodów osób
wezwanych przez wojewódzką komisję:
a) koszty podróży i noclegu
Koszty podróży uzależnione są od środka lokomocji – wynika to z rozporządzenia Ministra
Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków
 
19