Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta oraz niektórych innych ustaw

w terminie umożliwiającym sporządzenie uzasadnienia orzeczenia w terminie, o którym
mowa w ust. 5.
5. Przewodniczący składu orzekającego na posiedzeniu wojewódzkiej komisji, na którym
wydano orzeczenie, ogłasza jego treść, przytaczając główne motywy rozstrzygnięcia.
W terminie 7 dni od dnia wydania orzeczenia sporządza się jego uzasadnienie.
6. Orzeczenie wraz z uzasadnieniem doręcza się:
1) podmiotowi składającemu wniosek,
2) szpitalowi i zakładowi ubezpieczeń, o których mowa w art. 67i ust. 2
– nie później niż w terminie 7 dni od dnia upływu terminu, o którym mowa w ust. 5.
7. W terminie 14 dni od dnia doręczenia orzeczenia wraz z uzasadnieniem podmiotowi
składającemu wniosek, szpitalowi oraz zakładowi ubezpieczeń, o których mowa w art. 67i
ust. 2, przysługuje prawo złożenia do wojewódzkiej komisji umotywowanego wniosku
o ponowne rozpatrzenie sprawy.
8. Wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy wojewódzka komisja rozpatruje w terminie
30 dni od dnia jego otrzymania. W rozpatrywaniu tego wniosku nie może uczestniczyć
członek składu orzekającego, który brał udział w wydaniu zaskarżonego orzeczenia. Przepisy
ust. 1, 3 – 6 oraz art. 67g – 67i stosuje się.
9. Wojewódzka komisja zawiadamia podmioty uprawnione do złożenia wniosku o ponowne
rozpatrzenie sprawy o bezskutecznym upływie terminu, o którym mowa w ust. 7.

Art. 67k. 1. W zakresie uregulowanym niniejszą ustawą zakład ubezpieczeń jest związany
orzeczeniem wojewódzkiej komisji.
2. Zakład ubezpieczeń, za pośrednictwem wojewódzkiej komisji, w terminie 7 dni od dnia:
1) bezskutecznego upływu terminu, o którym mowa w art. 67j ust. 7,
2) doręczenia orzeczenia wojewódzkiej komisji o błędzie medycznym wydanego
w wyniku złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy
- przedstawia podmiotowi składającemu wniosek propozycję odszkodowania lub
zadośćuczynienia. Propozycja nie może być wyższa niż maksymalna wysokość
odszkodowania lub zadośćuczynienia określona w ust. 7.
3. W przypadku gdy zakład ubezpieczeń nie przedstawi w terminie, o którym mowa w ust. 2,
propozycji odszkodowania lub zadośćuczynienia, zakład ubezpieczeń jest obowiązany do ich
wypłaty w wysokości określonej we wniosku, nie wyższej niż określona w ust. 7.

10
 
 
4. W przypadku, o którym mowa w ust. 3, wojewódzka komisja wystawia zaświadczenie,
w którym stwierdza złożenie wniosku o ustalenie błędu medycznego, wysokość
odszkodowania lub zadośćuczynienia oraz fakt nieprzedstawienia propozycji, o której mowa
w ust. 3. Zaświadczenie stanowi tytuł wykonawczy. Przepisy działu II tytułu I części trzeciej
Kodeksu postępowania cywilnego stosuje się.
5. Podmiot składający wniosek w terminie 7 dni od dnia otrzymania propozycji określonej
w ust. 2 składa, za pośrednictwem wojewódzkiej komisji, zakładowi ubezpieczeń
oświadczenie o jej przyjęciu albo odrzuceniu.
6. Wraz z oświadczeniem o przyjęciu propozycji określonej w ust. 2 podmiot składający
wniosek składa oświadczenie o zrzeczeniu się wszelkich roszczeń o odszkodowanie lub
zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę mogących wynikać ze zdarzeń uznanych
przez wojewódzką komisję za błąd medyczny w zakresie szkód, które ujawniły się do dnia
złożenia wniosku.
7. Maksymalna wysokość odszkodowania i zadośćuczynienia, w przypadku:
1) zakażenia, uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia pacjenta – wynosi
100 000 zł;
2) śmierci pacjenta – wynosi 300 000 zł.
8. W przypadku, o którym mowa w ust. 6, propozycja odszkodowania lub zadośćuczynienia
przedstawiona przez zakład ubezpieczeń stanowi tytuł wykonawczy. Przepisy działu II tytułu
I części trzeciej Kodeksu postępowania cywilnego stosuje się.

Art. 67l. 1. Podmiot składający wniosek może wycofać wniosek o ustalenie błędu
medycznego do dnia wydania orzeczenia, o którym mowa w art. 67j ust. 8. W takim
przypadku wojewódzka komisja umarza postępowanie w sprawie wniosku o ustalenie błędu
medycznego.
2. Koszty postępowania przed wojewódzką komisją ponosi:
1) podmiot składający wniosek – w przypadku orzeczenia o braku błędu medycznego;
2) szpital – w przypadku orzeczenia o błędzie medycznym;
3) zakład ubezpieczeń – w przypadku, o którym mowa w art. 67k ust. 3.
3. Wysokość kosztów postępowania wojewódzka komisja ustala w orzeczeniu. Koszty
uiszcza się na rachunek właściwego urzędu wojewódzkiego.
4. Koszty postępowania przed wojewódzką komisją stanowi opłata, o której mowa w art. 67d
ust. 3, oraz następujące wydatki:
11
 
 
1) zwrot kosztów podróży i noclegu oraz utraconych zarobków lub dochodów osób
wezwanych przez wojewódzką komisję;
2) wynagrodzenie za sporządzenie opinii.
Koszty stanowią dochód budżetu państwa.
5. Wydatki związane z doręczaniem wezwań i innych pism wojewódzkiej komisji oraz ze
zwrotem opłat nie obciążają podmiotu składającego wniosek, szpitala oraz zakładu
ubezpieczeń.
6. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, zryczałtowaną
wysokość poszczególnych kosztów w postępowaniu przed wojewódzką komisją, mając na
celu zrównoważenie interesów pacjentów oraz szpitali.

Art. 67m. 1. Podmiot składający wniosek, szpital oraz zakład ubezpieczeń mogą, w terminie
30 dni od dnia:
1) bezskutecznego upływu terminu, o którym mowa w art. 67j ust. 7,
2) otrzymania orzeczenia, o którym mowa w art. 67j ust. 8
– wnieść skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem orzeczenia wojewódzkiej komisji.
Skargę można oprzeć wyłącznie na naruszeniu przepisów dotyczących postępowania przed
wojewódzką komisją.
2. W sprawie skargi orzeka wojewódzka komisja w składzie 6-osobowym. Przepisy art. 67c
ust. 1, art. 67f ust. 2 i 3 oraz art. 67g i 67h stosuje się odpowiednio.

Art. 67n. Oświadczenia o braku konfliktu interesów, protokoły oraz orzeczenia wraz
z uzasadnieniem są przechowywane przez właściwego wojewodę przez okres 10 lat.

Art. 67o. W zakresie nieuregulowanym przepisami art. 67a – 67m do postępowania przed
wojewódzką komisją stosuje się odpowiednio przepisy art. 50, 51, 531, 102, 131, 133 – 143,
150, 156, 157 – 158, 162, 164 –172, 173 – 174, art. 180 § 1 pkt 1 i 3, art. 181 pkt 2, art. 206
§ 1, art. 207 § 1, art. 210 – 213, 216, 217, 224, 225, 227 – 237, 240 – 242, 244 – 257, 258
– 273, 277, 280 – 289, 299 – 300, 316, 350, 353, 4245 i 4248 – 42412 Kodeksu postępowania
cywilnego.”.

12
 
 
Art. 2. W ustawie z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r.
Nr 14, poz. 89, z późn. zm.2)) wprowadza się następujące zmiany:
1) po art. 17 dodaje się art. 17a w brzmieniu:
„Art. 17a. 1. Zakład opieki zdrowotnej ma obowiązek zawrzeć umowę ubezpieczenia
obejmującą szkody będące następstwem udzielania świadczeń zdrowotnych albo
niezgodnego z prawem zaniechania udzielania świadczeń zdrowotnych.
2.
Spełnienie obowiązku, o którym mowa w ust. 1, ustala się na podstawie polisy lub
innego dokumentu ubezpieczenia, potwierdzającego
zawarcie
umowy
tego
ubezpieczenia, wystawionego przez zakład ubezpieczeń.
3.
Obowiązek, o którym mowa w ust. 1, nie dotyczy czynności, których obowiązek
ubezpieczenia wynika z przepisów o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych.
4.
Minister
właściwy do spraw instytucji finansowych, w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady Lekarskiej,
Naczelnej Rady Pielęgniarek i Położnych i Krajowej Rady Diagnostów Laboratoryjnych
oraz Polskiej Izby Ubezpieczeń, określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy zakres
ubezpieczenia obowiązkowego, o którym mowa w ust. 1, termin powstania obowiązku
ubezpieczenia oraz minimalną sumę gwarancyjną, biorąc pod uwagę rodzaje zakładów
opieki zdrowotnej.”;

2) art. 18 otrzymuje brzmienie:
„Art. 18. Zakład opieki zdrowotnej jest obowiązany prowadzić dokumentację medyczną
osób korzystających ze świadczeń zdrowotnych zakładu na zasadach określonych
w ustawie z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta, Rzeczniku Praw Pacjenta oraz
o odszkodowaniach za błędy medyczne. Zakład opieki zdrowotnej zapewnia ochronę
danych zawartych w tej dokumentacji.”;

3) w art. 18d w ust. 1 pkt 5 otrzymuje brzmienie:

„5) dokumentacji medycznej, należy przez to rozumieć dane i informacje medyczne
odnoszące się do stanu zdrowia pacjenta lub udzielonych mu w zakładzie opieki
                                                           
2) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2007 r. Nr 123, poz. 849,
Nr 166, poz. 1172, Nr 176, poz. 1240 i Nr 181, poz. 1290, z 2008 r. Nr 171, poz. 1056 i Nr 234, poz. 1570,
z 2009 r. Nr 19, poz. 100, Nr 76, poz. 641, Nr 98, poz. 817, Nr 157, poz. 1241 i Nr 219, poz. 1707 oraz z 2010 r.
Nr 96, poz. 620 i Nr 107, poz. 679.
13
 
 
zdrowotnej świadczeń zdrowotnych, gromadzone i udostępniane na zasadach określonych
w ustawie z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta, Rzeczniku Praw Pacjenta oraz
o odszkodowaniach za błędy medyczne.”;

4) w art. 32f ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Dane i informacje gromadzone w rejestrach usług medycznych, przekazywane przez
podmioty udzielające usług medycznych, są udostępniane organom administracji
rządowej, organom jednostek samorządu terytorialnego, podmiotom, które utworzyły
publiczne zakłady opieki zdrowotnej, podmiotom finansującym udzielanie tych usług
oraz samorządom zawodów medycznych. Do przekazywania danych dotyczących
dokumentacji medycznej stosuje się przepisy ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach
pacjenta, Rzeczniku Praw Pacjenta oraz o odszkodowaniach za błędy medyczne.”;

5) w art. 65 w ust. 1 w pkt 1 lit. d otrzymuje brzmienie:
„d) żądanie informacji i dokumentacji, w tym również dokumentacji medycznej, zgodnie
z przepisami ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta, Rzeczniku Praw
Pacjenta oraz o odszkodowaniach za błędy medyczne,”.

Art. 3. W ustawie z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego (Dz. U. Nr 111,
poz. 535, z późn. zm.3)) art. 10d otrzymuje brzmienie:

„Art. 10d. Rzecznicy Praw Pacjenta Szpitala Psychiatrycznego są pracownikami Biura
Rzecznika Praw Pacjenta, o którym mowa w ustawie z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach
pacjenta, Rzeczniku Praw Pacjenta oraz o odszkodowaniach za błędy medyczne (Dz. U.
z 2009 r. Nr 52, poz. 417 i Nr 76, poz. 641 oraz z 2010 r. Nr 96, poz. 620 i Nr …, poz.…)
i wykonują swoje zadania przy pomocy tego Biura.”.

Art. 4. W ustawie z dnia 5 lipca 1996 r. o zawodach pielęgniarki i położnej (Dz. U. z 2009 r.
Nr 151, poz. 1217 i Nr 219, poz. 1706) wprowadza się następujące zmiany:

1) w art. 20 ust. 3 otrzymuje brzmienie:

                                                           
3) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 554 i Nr 113, poz. 731,
z 1998 r. Nr 106, poz. 668, z 1999 r. Nr 11, poz. 95, z 2000 r. Nr 120, poz. 1268, z 2005 r. Nr 141, poz. 1183,
Nr 167, poz. 1398 i Nr 175, poz. 1462, z 2007 r. Nr 112, poz. 766 i Nr 121, poz. 831, z 2008 r. Nr 180,
poz. 1108, z 2009 r. Nr 76, poz. 641 i Nr 98, poz. 817 oraz z 2010 r. Nr 107, poz. 679.
14