Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty

przez tego ministra lub pełniących służbę albo zatrudnionych w zakładach opieki
zdrowotnej, utworzonych przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych.

Art. 16g. 1. Lekarz odbywa szkolenie specjalizacyjne na podstawie programu
specjalizacji ustalonego dla danej dziedziny medycyny, z uwzględnieniem
odpowiedniego modułu.
2. Lekarz będący żołnierzem w czynnej służbie wojskowej oraz pełniący służbę lub
zatrudniony w zakładzie opieki zdrowotnej, który utworzył Minister Obrony
Narodowej, w ramach odbywanego szkolenia specjalizacyjnego jest obowiązany odbyć
i zaliczyć szkolenie uzupełniające, odpowiednie dla danej dziedziny medycyny,
w zakresie wynikającym ze specyfiki służby wojskowej i potrzeb obronności kraju, na
podstawie programu uzupełniającego określonego w przepisach wydanych na podstawie
art. 16h ust. 2.
3. Program specjalizacji zawiera:
1) zakres wymaganej wiedzy teoretycznej i wymaganych umiejętności praktycznych,
które lekarz jest obowiązany opanować w trakcie szkolenia specjalizacyjnego,
z uwzględnieniem elementów danej dziedziny medycyny oraz dziedzin pokrewnych,
w szczególności elementów farmakologii klinicznej, farmakoekonomiki, onkologii,
medycyny paliatywnej, medycyny ratunkowej, promocji zdrowia i zdrowia
publicznego, orzecznictwa lekarskiego i prawa medycznego;
2) formy i metody pogłębiania i uzupełniania wiedzy teoretycznej oraz nabywania
i doskonalenia umiejętności praktycznych, w szczególności:
a) kurs specjalizacyjny wprowadzający w pierwszym roku odbywania szkolenia
specjalizacyjnego, obejmujący wprowadzenie w problematykę, cele i obszar działania
danej specjalności oraz zadania, kompetencje i oczekiwane wyniki kształcenia
specjalisty w tej dziedzinie,
b) niezbędne kursy specjalizacyjne obejmujące określony zakres wymaganej wiedzy
teoretycznej w danej dziedzinie medycyny i dziedzinach pokrewnych,
c) kurs w zakresie ratownictwa medycznego,
d) kurs w zakresie zdrowia publicznego,
e) kurs w zakresie prawa medycznego,
15
 
 
 
f) szkolenie i uczestniczenie w wykonywaniu oraz wykonywanie w ustalonej liczbie
określonych zabiegów lub procedur medycznych,
g) staże kierunkowe obejmujące określony zakres wiedzy teoretycznej i umiejętności
praktycznych,
h) pełnienie dyżurów medycznych określonych w programie danej specjalizacji lub
pracę w systemie zmianowym lub równoważnym czasie pracy w maksymalnym czasie
pracy dopuszczonym w przepisach o zakładach opieki zdrowotnej,
i) samokształcenie kierowane;
3) okres trwania szkolenia specjalizacyjnego;
4) formy i metody kontroli, wraz z oceną wiedzy teoretycznej i nabytych umiejętności
praktycznych;
5) sposób i tryb uzyskania potwierdzenia posiadania umiejętności praktycznych
określonych programem specjalizacji;
6) zakres merytoryczny PES;
7) standardy akredytacyjne podmiotów szkolących, odpowiadające warunkom, jakie
muszą spełnić jednostki w celu zapewnienia realizacji danego programu specjalizacji.
4. Program specjalizacji opracowuje i aktualizuje, zgodnie z postępem wiedzy
medycznej, zespół ekspertów powołany przez dyrektora CMKP. Program specjalizacji
redaguje CMKP i zatwierdza minister właściwy do spraw zdrowia.
5. Członków zespołu ekspertów, o którym mowa w ust. 4, powołuje i odwołuje
dyrektor CMKP. Członkowie zespołu ekspertów są powoływani spośród lekarzy
posiadających tytuł specjalisty lub specjalizację II stopnia w dziedzinie medycyny, dla
której ma być opracowany program specjalizacji, lub w dziedzinach pokrewnych,
spośród osób zgłoszonych przez konsultanta krajowego w danej dziedzinie medycyny
lub konsultantów krajowych z dziedzin pokrewnych, towarzystwa naukowe właściwe
dla danej dziedziny medycyny, a w przypadku braku w dziedzinie pokrewnej, Naczelną
Radę Lekarską oraz CMKP.
6. W skład zespołu, o którym mowa w ust. 5, wchodzą:
1) konsultant krajowy w danej dziedzinie medycyny lub jego przedstawiciel lub
przedstawiciele lub konsultanci krajowi w dziedzinach pokrewnych lub ich
przedstawiciele;
16
 
 
 
2) konsultant lub konsultanci krajowi w dziedzinach medycyny związanych
z realizacją zadań państwa związanych wyłącznie z obronnością kraju w czasie
wojny i pokoju lub ich przedstawiciele – w dziedzinach, do których ma to
zastosowanie;
3) przedstawiciel lub przedstawiciele towarzystw naukowych właściwych dla
danej dziedziny medycyny, a w przypadku braku – w dziedzinie pokrewnej;
4) przedstawiciel Naczelnej Rady Lekarskiej;
5) przedstawiciel CMKP.
7. Na przewodniczącego zespołu ekspertów dyrektor CMKP powołuje konsultanta
krajowego w danej dziedzinie medycyny, dla której ma być opracowany program
specjalizacji, a jeżeli nie został powołany – w dziedzinie pokrewnej.
8. CMKP podaje do wiadomości zatwierdzone przez ministra zdrowia programy
specjalizacji, w formie informacji i publikacji na stronie internetowej CMKP.

Art. 16h. 1. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia:
1) wykaz modułów podstawowych właściwych dla danego szkolenia specjalizacyjnego
i wykaz specjalizacji posiadających wspólny moduł podstawowy,
2) wykaz modułów jednolitych właściwych dla danego szkolenia specjalizacyjnego
– uwzględniając powiązania dziedzin medycyny w ramach modułów i w ramach
specjalizacji, dziedziny medycyny oraz minimalne okresy kształcenia w odniesieniu do
tych dziedzin, określone w przepisach Unii Europejskiej, a także aktualny stan wiedzy
medycznej;
3) wzory wniosków o rozpoczęcie szkolenia specjalizacyjnego dla obywateli polskich
i cudzoziemców,
4) regulamin postępowania kwalifikacyjnego
– biorąc pod uwagę konieczność zapewnienia obiektywności i przejrzystości
postępowania kwalifikacyjnego.
2. Minister Obrony Narodowej w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
zdrowia, po zasięgnięciu opinii Wojskowej Rady Lekarskiej, określi, w drodze
rozporządzenia, programy uzupełniające dla określonej specjalizacji, zawierające zakres
wymaganej wiedzy teoretycznej i wymaganych umiejętności praktycznych, formy
17
 
 
 
i metody ich nabywania, okres trwania i sposób odbywania szkolenia uzupełniającego
oraz formy i metody oceny nabytej przez lekarza wiedzy i umiejętności, a także sposób
zaliczenia szkolenia uzupełniającego, mając na uwadze konieczność nabycia przez
lekarza dodatkowej wiedzy do udzielania świadczeń zdrowotnych w określonej
dziedzinie medycyny, w zakresie i warunkach wynikających ze specyfiki służby
wojskowej i potrzeb obronności kraju.
3. Minister właściwy do spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady
Diagnostów Laboratoryjnych, określi, w drodze rozporządzenia, wykaz specjalizacji
uprawniających lekarza do samodzielnego wykonywania czynności diagnostyki
laboratoryjnej w laboratorium, uwzględniając odpowiedni zakres wiedzy i umiejętności
określonych w programie specjalizacji niezbędnych do samodzielnego wykonywania
czynności diagnostyki laboratoryjnej.
4. Minister właściwy do spraw zdrowia może określić, w drodze rozporządzenia,
priorytetowe dziedziny medycyny, kierując się potrzebami w zakresie realizacji
świadczeń zdrowotnych.

Art. 16i. 1. Lekarz odbywa szkolenie specjalizacyjne na podstawie umowy o pracę
zawartej z podmiotem prowadzącym szkolenie specjalizacyjne na czas określony
w programie specjalizacji w ramach rezydentury.
2. Lekarz na swój wniosek może również odbywać szkolenie specjalizacyjne,
w ramach wolnych miejsc szkoleniowych, w podmiotach prowadzących szkolenie
specjalizacyjne:
1) na podstawie umowy o pracę zawartej z podmiotem prowadzącym szkolenie
specjalizacyjne w danej dziedzinie medycyny, w której określa się tryb odbywania
szkolenia specjalizacyjnego i zakres wzajemnych zobowiązań na czas trwania
szkolenia specjalizacyjnego;
2) w ramach płatnego urlopu szkoleniowego udzielanego pracownikowi na czas
trwania szkolenia specjalizacyjnego na podstawie odrębnych przepisów;
3) na podstawie umowy o pracę zawartej z innym podmiotem niż podmiot
prowadzący szkolenie specjalizacyjne, zapewniającej realizację części programu
specjalizacji w zakresie samokształcenia, szkolenia i uczestniczenia
w wykonywaniu oraz wykonywanie ustalonej liczby określonych zabiegów lub
18
 
 
 
procedur medycznych, pełnienie dyżurów medycznych, które lekarz jest
obowiązany pełnić w czasie realizacji programu specjalizacji w czasie pracy
dopuszczonym przepisami o zakładach opieki zdrowotnej i w ramach płatnych
urlopów szkoleniowych udzielanych pracownikowi na czas niezbędny do
zrealizowania pozostałej części programu w podmiocie prowadzącym szkolenie
specjalizacyjne lub odpowiednio w podmiocie prowadzącym staż kierunkowy;
4) na podstawie umowy cywilnoprawnej o szkolenie specjalizacyjne, zawartej
z podmiotem prowadzącym szkolenie specjalizacyjne, w której określa się
szczegółowy tryb odbywania szkolenia specjalizacyjnego i zakres wzajemnych
zobowiązań na czas jego trwania;
5) w ramach poszerzenia zajęć programowych stacjonarnych studiów doktoranckich
o program specjalizacji odbywanej w tej samej jednostce, w dziedzinie zgodnej
z kierunkiem tych studiów, i w ramach udzielonego urlopu szkoleniowego lub
urlopu bezpłatnego, a po ukończeniu tych studiów – w trybie określonym w ust. 1
lub ust. 2 pkt 1 – 4.
3. Lekarz cudzoziemiec, o którym mowa w art. 7 ust. 1 i 1a, może odbywać szkolenie
specjalizacyjne na zasadach określonych w przepisach o odbywaniu studiów
i
uczestniczeniu w badaniach naukowych i szkoleniach przez osoby niebędące
obywatelami polskimi.
4. Lekarz będący żołnierzem w czynnej służbie wojskowej oraz pełniący służbę lub
zatrudniony w zakładzie opieki zdrowotnej utworzonym przez Ministra Obrony
Narodowej odbywa szkolenie specjalizacyjne określone w przepisach wydanych na
podstawie art. 16y ust. 2.
5. Lekarz będący funkcjonariuszem w stosunku służby w jednostkach organizacyjnych
podległych lub nadzorowanych przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych lub
pełniący służbę w zakładzie opieki zdrowotnej utworzonym przez tego ministra odbywa
szkolenie specjalizacyjne określone w przepisach wydanych na podstawie art. 16y
ust. 3.
6. Lekarz będący funkcjonariuszem Służby Więziennej lub zatrudniony w zakładzie
opieki zdrowotnej utworzonym przez Ministra Sprawiedliwości lub organy Służby
Więziennej odbywa szkolenie specjalizacyjne określone w przepisach wydanych na
podstawie art. 16y ust. 4.
19