http://www.gmteuropa.com/aktualno.htm
Stan przedzawałowy
Błędne koło przyspiesza...
Jeszcze nigdy dotąd Polska nie zajmowała tak "znakomitego" miejsca
w rankingu gospodarek generujących bezrobocie i biedę społeczeństwa jak
teraz, na początku roku 2002. Jak podano bowiem oficjalnie do wiadomości,
mamy już w kraju ponad 3 miliony 100 tysięcy zarejestrowanych bezrobotnych.
Ilu mamy bezrobotnych nie zarejestrowanych, niestety nie podano, a na pewno
byłoby to bardzo interesujące. Z potocznych obserwacji wynika bowiem, że
jest wiele osób, przede wszystkim kobiet, które ze względów ekonomicznych
chciałyby pracować zarobkowo i wspomagać rodzinny budżet, ale wiedzą, że nie
znajdą żadnej pracy i klepią biedę w domu, nie rejestrując się w urzędzie
pracy.

Można więc, z dużą dozą prawdopodobieństwa założyć, że tak
naprawdę w Polsce mamy obecnie co najmniej 4 do 5 milionów osób w wieku
produkcyjnym, które mogłyby i chciałyby pracować zarobkowo, tylko nie mogą
znaleźć pracy, bo jej nie ma. Gospodarka dramatycznie zwalnia, spada
produkcja i sprzedaż produktów, firmy ograniczając koszty zwalniają
pracowników. Każdego dnia dowiadujemy się więc o nowych wielkich redukcjach
personelu.

Kiedy na rynku nie ma pieniędzy, to nie ma sprzedaży, a jeśli nie
ma sprzedaży to ogranicza się produkcję, a jak ogranicza się produkcję, to
zwalnia się pracowników, to znowu przybywa tych, którzy nie maja pieniędzy
aby kupować, to jeszcze bardziej ogranicza się produkcję i zwalnia dalszych
pracowników....Błędne koło gospodarki polskiej zafunkcjonowało na dobre...

Wszystko też wskazuje, że będzie ono kręcić się coraz szybciej, a
to może mieć tragiczne skutki społeczne o niespotykanej skali.

Polscy "znakomici" ekonomiści i równie "wybitni" polscy politycy,
ale nie tylko oni, bo sprawa ma znacznie szerszy, globalny już zasięg, nie
biorą pod uwagę, że powyżej pewnego poziomu bezrobocia, zjawisko to staje
się czynnikiem destrukcji gospodarczej i społecznej i to właśnie obserwujemy
z coraz większą ostrością.

W polskich warunkach, wspomniane wyżej 4 do 5 milionów
bezrobotnych ludzi, to co najmniej dwa razy tyle osób praktycznie bez
środków do życia, bez nadziei na zapewnienie przyszłości ich dzieciom, bez
możliwości uczestniczenia w kulturze, ludzi załamanych, przerażonych,
popadających w coraz głębszą depresję psychiczną, sterroryzowanych
ekonomicznie!
Jeśli więc przez radykalną zmianę polityki gospodarczej i
podatkowej rząd Leszka Millera nie zastopuje natychmiast lawiny redukcji i
wzrostu bezrobocia i nie stworzy warunków do szybkiego wzrostu zatrudnienia,
w Polsce będzie katastrofa.

Co robić?
Jedni mówią, że trzeba "wpompować" w rynek co najmniej 100
miliardów złotych, czyli tyle, ile wynosi słynna już dziura budżetowa; inni
sugerują konieczność tylko obniżenia podatków dla przedsiębiorców, którzy
wtedy rzekomo tworzyliby nowe miejsca pracy; jeszcze inni nawołują do
przyspieszenia prywatyzacji, czyli wyprzedaży resztek majątku narodowego z
nadzieją, że zagraniczni inwestorzy dadzą ludziom zatrudnienie, a przy
okazji wpływami z prywatyzacji zatka się budżetową dziurę.
Sądzę, iż żadna z tych propozycji w oderwaniu, nie ma sensu.
Potrzeba natomiast kompleksowego programu, którego skutkiem byłoby
uruchomienie rynku wewnętrznego za pomocą wzajemnie uzupełniających się
działań polegających na zastosowaniu: ulg i zwolnień podatkowych oraz
wakacji na obecnie obowiązkowe składki ZUS dla tzw. rodzinnych firm typu
człowiek, teczka, głowa; wyraźnym, nie symbolicznym obniżeniu stóp
procentowych; uruchomieniu państwowych linii kredytowych dla budownictwa;
wprowadzeniu podatku liniowego, który sprawdził się w innych krajach;
nałożeniu na co najmniej dwa lata podatku importowego na towary, które mogą
i powinny być wytwarzane w kraju, przede wszystkim żywnościowe; radykalnym
ograniczeniu biurokracji podatkowej i ZUS-owskiej paraliżującej rozwój
małych, rodzinnych przedsiębiorstw.

Przy prywatyzacji, należy całkowicie zmienić dotychczasowy model
tworzenia tak zwanych pakietów socjalnych. W pakietach tych, zamiast domagać
się od inwestora strategicznego, że przez jakiś czas nie będzie redukować
pracowników, należy domagać się, żeby od chwili przejęcia przedsiębiorstwa,
na przykład co roku tworzył dodatkowe 10, 50 czy 100 nowych miejsc pracy w
zależności od skali przedsiębiorstwa. Tylko w ten sposób można będzie zmusić
inwestorów, aby tworzyli w Polsce nowe zakłady i uruchamiali nowe linie
produkcyjne, dające pracę ludziom.
Oczywiście, znajdą się osoby, które na to, co napisałem
odpowiedzą: a jak ma to rząd zrobić?
Od razu odpowiem: to jest problem rządu, który powinien tak
kierować państwem, tak oddziaływać na procesy gospodarcze, aby chronić
społeczeństwo przed staczaniem się w ekonomiczny, moralny i cywilizacyjny
kryzys.

I żeby postawić kropkę nad "i": społeczeństwu należą się we
własnym kraju normalne warunki życia; może bardzo skromnego życia, ale
godnego i normalnego! Społeczeństwo wcale nie potrzebuje, ani nie oczekuje
"państwa opiekuńczego". Społeczeństwo pragnie państwa przyjaznego.
Pojęciem "państwa opiekuńczego" jako negatywem szermowali i
szermują znakomicie opłacani dyżurni polscy liberałowie, a paradoksalnie oni
sami właśnie tworzyli i nadal tworzą z Polski karykaturalne "państwo
opiekuńcze" wpychając coraz liczniejsze rzesze degradowanych przez system
obywateli do...ośrodków opieki społecznej.
Polacy nie potrzebują jednak żebraczych zasiłków z pomocy
społecznej, nie potrzebują noclegowni i przytułków, nie potrzebują od
swojego państwa żadnej "darmochy" i żadnego "socjału". Potrzebują natomiast
gospodarki, która da im pracę i zapewni utrzymanie.

I to jest zadanie dla Leszka Millera i jego ekipy. Czas nagli!
Piotr Osiński