Chciałbym zwrócić uwagę, że dyskutanci skupili się na wzajemnym
wspieraniu swego przekonania o słuszności zakazywania "czubkom",
a nikt (poza Przemysławem Śmiejkiem) nie zastanowił się, kto to
właściwie jest ten "czubek", który musi pytać sędziego o zgodę na ślub.

Czy jak pójdę do psychiatry, on zdiagnozuje depresję, przepisze tabletki
i da 2 tygodnie zwolnienia - to już? Istnieje całe multum zaburzeń i chorób
psychicznych; część z nich co najwyżej utrudnia funkcjonowanie,
podobnie jak dolegliwości nie-psychiczne. Nawet zdiagnozowanie poważnej
choroby psychicznej nie oznacza, że dana osoba nie może "normalnie"
funkcjonować (lekki przebieg choroby, dobra reakcja na leki, itd.). Jest to
sprawa wybitnie indywidualna.

A zatem, kiedy i w jaki sposób następuje przekroczenie granicy: nie musi
pytać sądu/musi? Czy to jest "bilet w jedną stronę", czy też można wrócić
do grona "normalnych"? A co z odwołaniem się od w.w decyzji? Boć
istnieje cały wachlarz powodów, dla których można chcieć człowieka
"wykończyć", robiąc z niego wariata (rodzinne, polityczne, biznesowe, ...)
i przekupując w tym celu pana doktora. Albo pan doktor może się pomylić.

Więc do zakazywania bym się tak nie rwał, zwłaszcza jeżeli odpowiedzi
na powyższe pytania rodziłyby jakieś wątpliwości.