Dnia 03-02-19 12:22, Użytkownik Sebastian D-D napisał:
> Jak w takim razie rozumiec takie orzeczenie:
> 2001.06.20 postanow. s.apel. II AKo 92/01 Prok.i Pr. 2002/5/28
> w Katowicach
>
> Przestępstwo ciągłe jako instytucja prawa karnego materialnego obejmuje
> wielość czynów zamkniętych w określonych ramach czasowych i spełniających
> pozostałe kryteria wzajemnej łączności (...)

Sąd apelacyjny posługuje się dwuznaczną terminologią. Na gruncie
obecnego kk przestępstwo ciągłe zostało rozbite na dwie konstrukcje
"czynu ciągłego" (art. 12 kk) i "ciągu przestępstw" (art. 91 kk) [i tu
nie odkrywam Ameryki]. W powyższym cytacie (a orzeczenie to jest, jak
rozumiem, komentarzem do art. 12 kk) sąd przedstawia wieloczynową
koncepcję przestępstwa ciągłego, której przejawem w obecnym kk jest
_ciąg_przestępstw_ Stwierdzenie "przestępstwo ciągłe jako instytucja
prawa karnego materialnego obejmuje wielość czynów zamkniętych w
określonych ramach czasowych" w kontekście konstrukcji z art. 12 kk jest
oczywiście nieadekwatne, ponieważ w tym przepisie chodzi o JEDEN czyn, a
nie ich wielość (jednoczynowa koncepcja przestępstwa ciągłego). Wiele
jest zachowań, a to już znacząca różnica. Ten cytat znakomicie nadawałby
się jako komentarz do art. 91 kk.

> (...) a zatem wyłączenie z tegoż
> przestępstwa do odrębnego rozpoznania pewnych zachowań, będące wynikiem
> określonych trudności procesowych, nie eliminuje tych zachowań z kręgu
> zachowań objętych "klamrą" przestępstwa ciągłego i tym samym nie pozbawia
> ich waloru res iudicata w wypadku prawomocnego osądzenia przestępstwa
> ciągłego, a to z kolei powoduje niedopuszczalność odrębnego - dodatkowego
> procesu w zakresie czynu będącego elementem składowym przestępstwa ciągłego.

I tutaj sąd powraca do koncepcji jednoczynowej (używa sformułowania
"zachowania").

> Uważać należy, iż zasada niepodzielności przedmiotu procesu karnego i
> podstawy odpowiedzialności stanowi z punktu widzenia procesu karnego o
> niedopuszczalności prowadzenia innego postępowania do zachowań popełnionych
> przez sprawcę w okresie wyznaczonym przez początek i koniec zachowań
> składających się na przestępstwo ciągłe.

Z tezą jako taką należałoby się zgodzić (teraz patrzę na moją poprzednią
wypowiedź i wydaje mi się zbyt radykalna ;]). Jeśli chodzi, natomiast, o
przypadek, który zaprezentował na grupie p. Sebastian D-D, sytuacja moim
zdaniem wygląda trochę inaczej i odpowiedź nie może być jednoznaczna.

Po pierwsze, istotne byłoby ustalenie czy z góry powzięty zamiar,
dokonania włamań obejmował od razu wszystkie włamania (czyli zarówno do
komputera B i C [czyli w konsekwencji także do komputera A]). Jeżeli
natomiast najpierw powziął zamiar włamania do B i realizował go,
powiedzmy, kilkakrotnie, a potem zamiar włamań do C i też realizował go
kilkakrotnie, to, wg mnie, można by już tu pokusić się o conajmniej dwa
czyny.

Wracając jednak do pierwotnego pytania "czy w razie skazania za włamania
do A, można skazać za wyłączone włamania do B i C ?" Wszystko chyba
zależałoby od strony podmiotowej. Jeżeli jeden wielki zamiar - to nie.
Jeżeli był tylko wspólny zamiar na włamania do A - to raczej tak. W
wypadku gdy był zamiar na wszystkie włamania do B, a potem na wszystkie
do C - to raczej nie (i tu właściwie można by kierować się orzeczeniem SA).

Nie jestem ekspertem, jeśli chodzi o czyn ciągły i ciąg przestępstw,
dlatego zmotywowany problemem sięgam do literatury i wracam do dyskusji
po douczeniu :)

--
Jubei