Robert Tomasik napisał(a):

> Z czego wnosisz, że to było zebranie publiczne? Bo w poście
> początkowym autor napisał, że dziennikarz rozmawiał z wieloma osobami.
> Nie wynika z tego, że czynił to podczas jakiegoś tam zebrania.
> Zasadniczo mógł przecież chodzić od osoby do osoby. Nawet rozmawiać z
> nimi w domu.
>

Jakoś tak mi się to odczytało ;-) Co do meritum:
art. 15 PP ma na celu ochronę źródeł informacji, z odpowiedzialnością
karną włącznie. Jedynym wyłączeniem są przestępstwa z art. 25 KK. Stąd
wszelkie próby "zwolnienia dziennikarzy z tajemnicy dziennikarskiej"
które - na szczęście - sporadycznie serwują nam polskie sądy są z reguły
nieskuteczne.

Moim zdaniem, art. 15 i 16 PP należy czytać łącznie. Czyli informacja
przekazana przez informatora musi posiadać chociażby cechy wyłączności,
znanej tylko informatorowi. Jeżeli chcę napisać, że Kwiatkowski brał
udział np. w zebraniu gminnej spółdzielni Samopomoc Chłopska i coś tam
mówił, to mimo jego sprzeciwu tekst taki mogę opublikować. Wszelkie
wyłączenia są zawarte w art. 14pp. Jednym z najważniejszych jest sfera
prywatna. Sądzę, że w tym przypadku nie ma o tym mowy, ale oczywiście
mogę się mylić.

> Ja nie wnoszę pretensji do opublikowania zsamej wypowiedzi, tylko
> uważa, że wobec zastrzeżenia przez osobę wypowiadającą swoich danych
> dziennikarz nie ma prawa podać jego imienia i nazwiska.
>
>> Ogólnie rzecz mówiąc, jeżeli delikwent nie zgadza się na zacytowanie
>> swoich słów, można użyć mowy zależnej, byleby nie przekręcić faktów,
> co
>> niestety, często się zdarza.
>
> Z tym się oczywiście zgodzę. Bez podawania jego danych osobowych
> można.
>

Jeżeli delikwent spotyka się z dziennikarzem prasowym i udziela
wypowiedzi, to musi założyć, że coś z tego może pojawić się w druku.
Chyba że został przez dziennikarza wprowadzony w błąd, czego też nie
można wykluczyć.

M.