Artur Golanski wrote:

> Nie prościej było wymienić jakie 'inne' ?

sięgnij do odpowiedniego rozporządzenia


> Piszę i mam na myśli wyroki (już conajmniej dwa) sądu.

prawomocne?

>>z postanowienia SN I KZP 17/2002
> Podasz link ?

To co istotne ponizej, reszta to rozważania o kompetencjacj SN i TK
dopuszczalności pytań do SN. Ale całość być może jest na http://pub.sn.pl/
" Z kolei, z uzasadnienia postanowienia Sądu Okręgowego wynika, iż
przedmiotem wątpliwości nie jest treść któregokolwiek przepisu mającego
mieć zastosowanie przy rozpoznawaniu środka odwoławczego w tej sprawie,
lecz kwestia zgodności art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r.
Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. Nr 98, poz. 602 ze zm.) z art. 92
Konstytucji RP z 1997 r., gdyż ten przepis ustawy nie daje żadnych
wytycznych dotyczących rozporządzenia wykonawczego. Sąd Okręgowy zwraca
przy tym uwagę na to, że wydane na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy z 1997
r. Prawo o ruchu drogowym rozporządzenie o znakach i sygnałach drogowych
nieprecyzyjnie rozgranicza znaki poszczególnych rodzajów (nakazu,
zakazu, ostrzeżenia i informacji). To spowodowało, że znak informacyjny
D-44 strefa parkowania jest jednocześnie znakiem zakazu parkowania w tej
strefie bez uiszczenia opłaty za postój. W ten sposób, z przekroczeniem
upoważnienia ustawowego, w drodze rozporządzenia, wprowadzona została
odpowiedzialność za wykroczenie polegające na nieuiszczeniu opłaty za
parkowanie, co, zdaniem Sądu Okręgowego nie ma nic wspólnego z zakresem
obowiązywania prawa o ruchu drogowym. Znamiona takiego wykroczenia, tak
jak to jest w wypadku art. 121 kw, muszą zostać określone w ustawie, co
stanowi wymóg konstytucyjny (art. 42 ust. 1 Konstytucji RP z 1997 r.),
wynikający także z art. 1 § 1 kodeksu wykroczeń.
We wniosku Prokuratury Krajowej wyrażony został pogląd, iż to Sąd
Okręgowy zobowiązany jest do udzielenia odpowiedzi na pytanie
przedstawione Sądowi Najwyższemu, gdyż właśnie do sądu meriti należy
ustalenie, czy zachowanie polegające na nieuiszczeniu opłaty za
parkowanie (postój pojazdu) w strefie parkowania oznaczonej znakami
drogowymi D-44 i D-45 stanowi wykroczenie określone w art. 92 § 1 kw.
Przepis ten, w sposób nie budzący żadnych wątpliwości, przewiduje
odpowiedzialność za wykroczenie, polegające m.in. na niestosowaniu się
do znaku drogowego. Rodzaje znaków i sygnałów drogowych, w istocie
określa art. 7 ust. 1 Prawa o ruch drogowym, upoważniając w jego ustępie
2 do wydania rozporządzenia określającego znaki i sygnały obowiązujące w
ruchu drogowym, ich znaczenie i zakres obowiązywania. Z art. 7 ust. 1
tej ustawy wynika jedynie to, że znaki i sygnały drogowe wyrażają
ostrzeżenia, zakazy, nakazy lub informacje, co oznacza także, że jeden
znak drogowy może wyrażać więcej niż jedno ostrzeżenie, zakaz, nakaz lub
informację, oraz że jeden znak drogowy może wyrażać np. zarówno
informację, jak i zakaz. Tak jest w wypadku wielu znaków drogowych i
dotyczy to także znaku D-44, który informuje (§ 58 ust. 4 rozporządzenia
o znakach i sygnałach drogowych) o strefie parkowania oraz o zakazie
postoju pojazdu bez uiszczenia opłaty. Co prawda, we wniosku zwrócona
została uwaga na to, że wątpliwości Sądu Okręgowego co do
konstytucyjności odnoszą się do § 58 tego rozporządzenia, określającego
w ust. 4 znak D-44 strefa parkowania, to jednak za kwestię wyjściową i
przesądzającą konstytucyjność tego przepisu uznano to, czy przepis art.
7 ust. 2 ustawy z 1997 r. Prawo o ruchu drogowym jest zgodny z art. 92
Konstytucji RP.
Jednakże z uzasadnienia postanowienia Sądu Okręgowego jednocześnie
wynika, że Sąd ten nie ma wątpliwości co do konstytucyjności przepisów
ustawowych i podustawowych dotyczących ustanawiania stref parkowania, w
których za postój pojazdu pobierana jest opłata. Jeżeli strefy tego
rodzaju, co również nie budzi żadnych wątpliwości, ustanawiane są na
drogach, to logiczną tego konsekwencją jest możliwość i konieczność ich
oznaczania za pomocą znaków drogowych. Odpowiedni znak mógł być
określony tylko w powołanym już wielokrotnie rozporządzeniu z 1999 r. o
znakach i sygnałach drogowych. Uczynione to zostało w jego § 58 w ust.
4. Treść tego przepisu także nie budzi wątpliwości Sądu Okręgowego."