W dniu 2010-02-18 07:23, sensor pisze:
> Uważaj na stację benzynową przy al. Górnośląskiej w Katowicach. Masz tylko

Może ten wyrok zawiera jakieś wskazówki:

WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 27 maja 2009 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie:
Przewodniczący - Sędzia SA Urszula Wiercińska
Sędziowie:
SA Małgorzata Manowska (spr.)
SA Marek Podogrodzki
Protokolant: sekr. sądowy Marta Kielian
po rozpoznaniu w dniu 27 maja 2009 r. w Warszawie
na rozprawie
sprawy z powództwa Jacka K.
przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej Woronicza ... w Warszawie
o uchylenie uchwały
na skutek apelacji powoda
od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie
z dnia 9 maja 2008 r.
sygn. akt III C 1822/07
I zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:
1. uchyla uchwałę nr 1 z dnia 23 października 2007r. Wspólnoty
Mieszkaniowej Woronicza .... w Warszawie w sprawie regulaminu korzystania
z dróg i ogólnodostępnych miejsc postojowych na terenie osiedla
Woronicza Park,
2. zasądza od Wspólnoty Mieszkaniowej Woronicza ... w Warszawie na rzecz
Jacka K. kwotę 200 (dwieście) zł tytułem zwrotu kosztów procesu,
II zasądza od Wspólnoty Mieszkaniowej Woronicza ... w Warszawie na rzecz
Jacka K. kwotę 200 (dwieście) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania
apelacyjnego.

Uzasadnienie


Powód Jacek K. wniósł o uchylenie uchwały nr 1 podjętej przez Wspólnotę
Mieszkaniową Woronicza ... w Warszawie w dniu 23 października 2007 roku.
Pozwana wniosła o oddalenie powództwa.
Wyrokiem z dnia 9 maja 2008 roku Sąd Okręgowy w Warszawie oddalił powództwo.
Sąd Okręgowy ustalił, że Jacek K. jest właścicielem lokalu mieszkalnego
nr ..... w budynku nr .... przy ulicy Woronicza w Warszawie.
Na terenie osiedla Woronicza ... wyznaczone zostały miejsca przeznaczone
do parkowania pojazdów oraz obszary, na których parkowanie pojazdów jest
zabronione. Strefy zakazu parkowania wyznaczone zostały na podstawie
rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 roku w
sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich
usytuowanie, wskazującego minimalną odległość miejsc od granicy działki.
Droga biegnąca wzdłuż budynku pełni m.in. funkcję drogi przeciwpożarowej
i jako taka została oznaczona uwzględniając wytyczne z rozporządzenia
Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 16 czerwca 2003 roku
w sprawie przeciwpożarowego zaopatrzenia w wodę oraz dróg pożarowych.
W dniu 26 marca 2007 roku Wspólnota Mieszkaniowa nieruchomości przy ul.
Woronicza .... w Warszawie podjęła uchwałę numer 4 zatwierdzającą
regulamin porządku domowego, w którego pkt. IV znalazły się przepisy
dotyczące poruszania się i postoju pojazdów na terenie osiedla. W
punkcie III. podpunkt 2 postanowiono, że ,,parkowanie pojazdów
mechanicznych, dozwolone jest tylko w miejscach do tego celu
wyznaczonych. Zabrania się parkowania na chodnikach, drogach
dojazdowych, oraz trawnikach. W przypadku zaparkowania poza miejscem
wyznaczonym będą stosowane sankcje karne w postaci montażu blokady, bądź
odholowania na płatny parking strzeżony, na koszt właściciela
nieprawidłowo zaparkowanego samochodu". W powyższej uchwale uregulowano
także sposób parkowania pojazdów na terenie osiedla. Powyższej uchwały
powód nie zaskarżył.
Na terenie osiedla ciągle są do nabycia miejsca parkingowe po cenie
rynkowej. Na osiedlu znajduje się jedynie 10 miejsc postojowych dla
gości, na 350 mieszkań. Mimo oznakowania miejsc objętych zakazem
zatrzymywania i postoju, wielu mieszkańców parkowało w miejscach
zakazanych, przez co utrudniało korzystanie przez innych mieszkańców z
nieruchomości wspólnej. Zarząd nieruchomości zgłaszał zawiadomienia o
powyższym zarówno do policji, jak i do straży miejskiej, które odmawiały
interwencji w związku z zamkniętym charakterem osiedla. Nieprawidłowe
parkowanie na terenie osiedla poza niedogodnościami w korzystaniu z
nieruchomości pociągało za sobą także konsekwencje o charakterze
ekonomicznym obciążające wszystkich mieszkańców.
W związku z licznymi skargami mieszkańców dotyczącymi nagminnego
uciążliwego parkowania w miejscach do tego nie przeznaczonych, w dniu 17
września 2007 roku Zarząd Wspólnoty Mieszkaniowej zdecydował o poddaniu
pod głosowanie w drodze indywidualnego zbierania głosów uchwały nr 1 w
przedmiocie regulaminu korzystania z dróg i ogólnodostępnych miejsc
postojowych na terenie osiedla. Zgodnie z punktem 1 przedmiotowego
regulaminu opłata za każde zaparkowanie wynosi 100 zł za każdą
rozpoczętą dobę, zaś zgodnie z pkt. 3 użytkownik pojazdu wyraża zgodę na
unieruchomienie pojazdu (poprzez zastosowanie urządzenia do blokowania
kół) jako zabezpieczenia wierzytelności wskazanej w pkt. 1 regulaminu w
myśl art. 306 i art. 307 kc. Zgodnie z punktem 2 uchwały wspólnota
postanowiła, że opłata wskazana w regulaminie w pierwszej kolejności
przeznaczona zostanie na zakup niezbędnych urządzeń unieruchamiających
oraz pokrycie kosztów związanych z ich obsługą, nadwyżka zaś zostanie
przeznaczona na zasilenie funduszu remontowego wspólnoty.
Powyższa uchwała została podjęta przez wspólnotę w dniu 23 października
2007 w trybie indywidualnego zbierania głosów. Za uchwaleniem uchwały
opowiedziała się większość wspólnoty - właściciele posiadający 50,789 %
udziałów w częściach wspólnych nieruchomości. Powód był przeciwny
uchwaleniu tej uchwały.
Powód, który nie posiada własnego miejsca parkingowego, kiedy nie było
wolnych miejsc dla gości, parkował swój samochód na terenie osiedla w
miejscach oznaczonych zakazem parkowania. Jedna z koleżanek powoda w
nocy nie zauważyła blokady i uszkodziła samochód.
Przed nałożeniem blokady na koła nieprawidłowo zaparkowanego samochodu
umieszczano na nim informację o naliczaniu opłaty. Jeżeli dany samochód
kolejny raz zaparkował na osiedlu, a posiadano zdjęcie dokumentujące ten
fakt, blokowano koła.
Zdaniem Sądu Okręgowego zaskarżona uchwała została podjęta zgodnie z
art. 13 ustawy o własności lokali. Regulamin mogą ustanowić w umowie
wszyscy właściciele albo organ uprawniony do podejmowania czynności
przekraczających zakres zwykłego zarządu, czyli zebranie
przedstawicieli. W pozwanej wspólnocie do wyrażenia zgodny na uchwalenie
regulaminu wymagane było podjęcie uchwały w trybie art. 23 ustawy o
własności lokali, co zostało w ocenie Sądu I instancji prawidłowo
wykonane. Sąd Okręgowy podkreślił ponadto, że regulamin porządku
domowego powinien przy tym uwzględniać fakt obowiązku korzystania przez
członka wspólnoty z prawa własności lokalu z poszanowaniem interesów
osobistych i majątkowych pozostałych właścicieli lokalu.
Sąd Okręgowy zauważył, że każdy właściciel lokalu, w tym także powód,
rezydując w dużych aglomeracjach miejskich, gdzie przeważnie występują
duże wspólnoty mieszkaniowe, musi się liczyć z ograniczeniami płynącymi
z faktu sąsiedztwa z innymi nieruchomościami lokalowymi. To wzajemne
oddziaływanie nieruchomości w praktyce wywołuje wiele konfliktów, które
wymagają pogodzenia sprzecznych indywidualnych interesów sąsiadów.
Rozdział 3 ustawy o własności lokali określa prawa i obowiązki
właścicieli lokali, które można podzielić na dwie kategorie - prawa i
obowiązki o charakterze majątkowym i obowiązki o charakterze
organizacyjnym. Z powyższego podziału wynika dodatkowy podział na prawa
i obowiązki właściciela lokalu stanowiącego odrębną nieruchomość oraz
prawa i obowiązki związane z nieruchomością wspólną.
W granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego
właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie
ze społeczno - gospodarczym przeznaczeniem swego prawa. Każdy ze
współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz
korzystania z niej w takim zakresie jaki daje się pogodzić ze
współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych
współwłaścicieli. Nie ulega wątpliwości, że również granicą korzystania
z nieruchomości wspólnej przez członka wspólnoty mieszkaniowej jest
konieczność respektowania praw pozostałych członków wspólnoty.
W ocenie Sądu Okręgowego nie można zatem przyjąć, że zaskarżona uchwała
pozbawia powoda jego prawa do korzystania z nieruchomości wspólnej.
Zaskarżona uchwała określa jedynie sposób korzystania zgodny z
przeznaczeniem nieruchomości, gdyż droga przeznaczona jest do przejazdu
nie zaś do parkowania przez osoby nie posiadające własnych miejsc
parkingowych lub ceniących sobie bliskość dostępu do lokalu. Jak
zauważył Sąd Okręgowy z własności nieruchomości płyną nie tylko prawa
ale i obowiązki, przestrzeganie powszechnie obowiązujących przepisów w
tym m.in. wynikających z rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i
Administracji z dnia 16 czerwca 2003 roku w sprawie ochrony
przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów oraz
rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 roku w
sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich
usytuowanie.
Sąd I instancji nie uwzględnił argumentacji powoda, że jako
współwłaściciel on i jego goście mogą parkować w miejscach najbardziej
dla niego dogodnych na terenie osiedla, bez uwzględnienia interesów
pozostałych mieszkańców. Zdaniem Sądu trudno sobie wyobrazić, że na
osiedlu każdy z kilkuset mieszkańców, powołując się na swoje prawa do
korzystania z nieruchomości wspólnej, parkuje w miejscu najbardziej dla
niego dogodnym, nie zważając na ogólne zasady i normy. I choć powód
podniósł, że na osiedlach zamkniętych na terenie Warszawy, panują takie
zwyczaje i parkuje się w odległości 5-50 metrów od klatki schodowej, Sąd
Okręgowy twierdzeń tych nie podzielił, bowiem znane jest mu z urzędu, że
na większości zamkniętych osiedli panuje porządek, a mieszkańcy
korzystają z zakupionych miejsc parkingowych, uiszczając za to
comiesięczne opłaty.
Zdaniem Sądu I instancji powód domagając się uchylenia zaskarżonej
uchwały, domagał się de facto umożliwienia mu parkowania pojazdu na
drodze wewnątrzosiedlowej lub chodniku, które nie są do tego
przeznaczone, a wręcz z uwagi na konieczność przestrzegania ogólnych
norm bezpieczeństwa zabronione.
Sąd Okręgowy uznał, że poprzez wjazd na teren osiedla powód może
zaakceptować umowę adhezyjną i przystąpić do niej lub zrezygnować z jej
zawarcia, zastaw zaś jako zabezpieczenie wierzytelności jest dopiero
następstwem powyższej umowy i do jego ustanowienia z uwagi na to, że
rzecz znajduje się w dzierżeniu wierzyciela wystarcza sama umowa, której
ważności i skuteczności kodeks cywilny nie uzależnia od zachowania jej
formy szczególnej. Powód jako członek wspólnoty mieszkaniowej zna treść
podejmowanych uchwał, na całym osiedlu rozmieszczone są zawiadomienia o
konsekwencjach parkowania w miejscach niedozwolonych, zaś na samochodach
umieszczane zostają zawiadomienia o naliczeniu opłaty i informacja o
tym, że przy ponownym skorzystaniu z usługi płatnego parkowania zostanie
zastosowana blokada koła. Łamiąc więc wszystkie te zasady i uporczywie
postępując wbrew przyjętym regułom powód świadomie narażał się na
zastosowanie sankcji.
Ponadto Sąd I instancji zgodził się z argumentacją pozwanej, że opłaty
parkingowe nie stanowią zaliczek, o których przeznaczeniu decydują
jedynie właściciele lokali, lecz są przychodami wspólnoty mieszkaniowej.
Zaś wszelkie pożytki i przychody, których źródłem są elementy wspólne,
służą do pokrywania wydatków wspólnoty mieszkaniowej. Wydatki, zaś i
koszty związane z utrzymaniem nieruchomości wspólnej to przede wszystkim
koszty zarządu nieruchomością wspólną.
Apelację od powyższego orzeczenia złożył powód, domagając się zmiany
zaskarżonego wyroku w całości i uwzględnienia powództwa w całości, lub
ewentualnie uchylenia zaskarżonego wyroku w całości i przekazania sprawy
Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.
Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucono naruszenie prawa materialnego t.j.
przepisu art. 306 i 307 kc, przez jego błędną wykładnię, a w
konsekwencji przyjęcie, że w stanie faktycznym sprawy zapis zaskarżonej
uchwały w zakresie zabezpieczenia wierzytelności pozwanej o zapłatę
opłąty za parkowanie na ternie osiedla poprzez założenie blokady pojazdu
stanowi zgodne z powołanymi przepisami prawa ustanowienie zastawu
cywilnego na pojeździe, oraz naruszenie przepisu art. 233 § 1 kpc t.j.
sprzeczność istotnych ustaleń Sądu, stanowiących podstawę zaskarżonego
wyroku, z treścią zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w
szczególności poprzez nie znajdujące oparcia w materiale dowodowym
sprawy przyjęcie, że wjazd pojazdem na teren osiedla w sytuacji
umieszczenia przed bramą wjazdową oraz w innych miejscach informacji o
zaskarżonej uchwale stanowi przeniesienie posiadania pojazdu tj. wydanie
pojazdu, skutkujące ustanowieniem na pojeździe zastawu cywilnego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Apelacja jest uzasadniona.
Zgodnie z art. 25 ust. ustawy z dnia 24 czerwca 1994 roku o własności
lokali (Dz. U. z 2000r. Nr. 80, poz. 903 j.t.) właściciel lokalu może
zaskarżyć uchwałę do sądu z powodu jej niezgodności z przepisami prawa
lub z umową właścicieli lokali albo jeśli narusza ona zasady
prawidłowego zarządzania nieruchomością wspólną lub w inny sposób
narusza jego interesy.
W ocenie Sądu Apelacyjnego zaskarżona uchwała jest sprzeczna z
przepisami prawa, co uzasadnia jej uchylenie.
Przede wszystkim, jak słusznie zauważył skarżący, nie sposób zgodzić się
z twierdzeniami Sądu I instancji, że możliwe jest ustanowienie zastawu
na rzeczy ruchomej t.j. samochodzie poprzez sam wjazd nim na teren
zamkniętego osiedla oraz założenie blokady na koło. Zastaw zwykły
powstaje w drodze realnej czynności prawnej. Do jego ustanowienia
niezbędne jest wydanie rzeczy wierzycielowi. Wydanie rzeczy musi
nastąpić w taki sposób, aby wierzyciel mógł przejąć nad nią faktyczne
władztwo. Jedynie w przypadku jeśli rzecz już znajduje się we władaniu
wierzyciela, do ustanowienia zastawu wystarczy sama umowa (por. E.
Gniewek, Komentarz do kodeksu cywilnego, Księga Druga, Własność i inne
prawa rzeczowe, Zakamycze 2001). Zgodnie z art. 348 kc przeniesienie
posiadania następuje przez wydanie rzeczy. Wydanie dokumentów, które
umożliwiają rozporządzenie rzeczą, jak również wydanie środków, które
dają faktyczną władzę nad rzeczą, jest jednoznaczne z wydaniem samej
rzeczy.
Samo zablokowanie koła, czyli uniemożliwienie poruszania się pojazdem,
nie jest równoznaczne z wydaniem rzeczy, nie daje bowiem faktycznego
władztwa nad nią. Wierzyciel w takim przypadku nie ma możliwości
swobodnego korzystania z przedmiotu zastawu. Nie dysponuje kluczykami,
ani dokumentami pojazdu. W dodatku trudno byłoby tu mówić o dobrowolnym
oddaniu władztwa, bowiem blokada koła ze swej istoty ma cechy przymusu.
Zawarcie umowy zastawu bez realnego przeniesienia posiadania przedmiotu
zastawu powoduje, że umowa taka jest bezskuteczna.
Ponadto umowę zastawu zawrzeć ze sobą mogą wierzyciel i właściciel
rzeczy obciążonej. Zastaw powstaje w wyniku czynności prawnej
przysparzającej, gdyż jej celem i bezpośrednim skutkiem jest
przysporzenie korzyści majątkowej osobie, na rzecz której czynność jest
dokonywana. Zastaw ma służyć zabezpieczeniu wierzytelności, co ma się
realizować w ten sposób, że w przypadku braku dobrowolnej spłaty
wierzytelności, wierzyciel będzie mógł dochodzić zaspokojenia z rzeczy
będącej przedmiotem zastawu bez względu na to, czyją stała się
własnością, i z pierwszeństwem przed wierzycielami osobistymi
właściciela rzeczy, wyjąwszy tych, którym z mocy ustawy przysługuje
pierwszeństwo szczególne (art. 306 § 1 kc). Tym samym skoro ustanowienie
zastawy na rzeczy może skutkować uzyskaniem z niej zaspokojenia
wierzytelności, oczywistym jest, że nie może go ustanowić osoba nie
będąca właścicielem pojazdu. W przeciwnym wypadku stanowiłoby to
niedopuszczalne rozporządzenie majątkiem, przez osobę nie będącą jego
właścicielem. Takie rozporządzenie byłoby z oczywistych względów
bezskuteczne wobec właściciela pojazdu i tym samym pozbawiałoby
wierzyciela możliwości uzyskania zaspokojenia w trybie art. 306 § 1 kc.
Samo zawarcie umowy zastawu może zatem nastąpić w drodze czynności
adhezyjnej, nie ulega jednak wątpliwości, że zastawcą rzeczy może być
jedynie jej właściciel, a ponadto że umowa ta może dojść do skutku
jedynie jeśli zastawnik przejmie władztwo nad rzeczą, co jak wyżej
wskazano nie ma miejsca w przypadku zablokowania koła samochodu.
Należy tu również podkreślić fakt, że w związku z zawarciem umowy
zastawu wierzyciel nie tylko przejmuje władztwo nad przedmiotem zastawu
ale także przyjmuje na siebie odpowiedzialność za ten przedmiot (por.
art. 318 kc). Powstaje, zaś uzasadniona wątpliwość czy wspólnota
mieszkaniowa stosując, blokadę na koło pojazdu, nie dysponując
jednocześnie możliwością pełnego z niego korzystania, ma możliwości
zabezpieczenia pojazdu przed skutkami ewentualnych zdarzeń, które mogą
wywołać w nim szkodę. Należy tu również mieć na uwadze dysproporcję
pomiędzy wysokością zabezpieczonej wierzytelności, a wartością
obciążonej zastawem rzeczy. Już choćby z tego powodu należy uznać, że
zaskarżona uchwała jest sprzeczna z zasadami prawidłowego zarządzania
nieruchomością wspólną, bowiem nakłada na wspólnotę obowiązek, z którego
nie może się ona wywiązać i obciąża ją nadmiernym ryzykiem, związanym z
ewentualnymi szkodami w unieruchomionych pojazdach.
Abstrahując od powyższych rozważań należy również odnieść się do kwestii
uprawnień wspólnoty mieszkaniowej do zakładania blokad na koła pojazdów.
Dotychczasowy sposób uregulowania w ustawodawstwie kwestii zakładania
blokad na koła pojazdów wskazuje na to, że tego typu rozwiązanie należy
traktować jako daleko idący środek represji. Wystarczy tu wspomnieć, że
w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 22 grudnia 2004 roku w sprawie
środków przymusu bezpośredniego stosowanego przez funkcjonariuszy
celnych (Dz. U. Nr 286, poz. 2874) i z dnia 25 czerwca 2002 roku w
sprawie środków przymusu bezpośredniego stosowanego przez inspektorów i
pracowników kontroli skarbowej (Dz. U. Nr 96, poz. 845), a także w
uchylonym już rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji
z dnia 14 stycznia 2000 roku w sprawie usuwania pojazdów i blokowania
ich kół (Dz. U. Nr 5, poz. 64) stosowanie blokad na koła pojazdów jest
traktowane jako środek przymusu bezpośredniego. Stosowanie tego typu
urządzeń, jako środka represji ograniczającego prawo własności pozostaje
tym samym w wyłącznej sferze władztwa państwa. Zgodnie z art. 64
Konstytucji RP własność może być ograniczona tylko w drodze ustawy i
tylko w zakresie, w jakim nie narusza ona istoty prawa własności. Środki
tego typu mogą być więc stosowane wyłącznie na podstawie wyraźnego
upoważnienia ustawowego nie budzącego żadnych wątpliwości. Każda
ingerencja w prawo własności stanowi środek ostateczny i może być
dokonywana dopiero w sytuacji, gdy inne środki zawiodą i to tylko ze
względu na ważną wartość mocniej chronioną (zasada hierarchiczności
wartości chronionych przez prawo). Wartością wyżej chronioną jest np.
interes publiczny, zdrowie czy życie.
W chwili obecnej uprawnieniem do stosowania blokad na koła pojazdów z
pewnością dysponują policja i straż miejska/gminna (art. 130a ustawy z
dnia 20 czerwca 1997 roku prawo o ruchy drogowym - Dz. U. z 2005r., Nr
108, poz. 908 - j.t.), oraz funkcjonariusze wskazani w w/w
rozporządzeniach Rady Ministrów. Żaden zaś przepis nie daje takiego
uprawnienia wspólnocie mieszkaniowej czy też innym wynajętym przez nich
osobom fizycznym czy prawnym, w szczególności uprawnienia takiego nie
daje przepis art. 13 ustawy o własności lokali. Samodzielne przyznanie
sobie takiego uprawnienia przez wspólnotę mieszkaniową musi zostać zatem
uznane za sprzeczne z prawem, to jest z Konstytucją RP.
W ocenie Sądu Apelacyjnego nie ulega wątpliwości, że powód parkując na
terenie wspólnoty poza miejscami do tego wyznaczonymi, w sposób
utrudniający korzystanie pozostałym współwłaścicielom z nieruchomości
wspólnej narusza zasady przewidziane w art. 13 ustawy o własności
lokali, nie usprawiedliwia to jednak stosowania wobec niego, czy wobec
kogokolwiek innego, tak rażących sankcji.
Na marginesie powyższych rozważań należy jeszcze zwrócić uwagę na
uchybienie przez Sąd Okręgowy przepisowi art. 228 § 2 kpc. Zgodnie z tym
przepisem fakty znane Sądowi urzędowo nie wymagają dowodzenia, jednakże
sąd powinien na rozprawie zwrócić na nie uwagę stron. Sąd Okręgowy zaś,
stwierdził że faktem znanym mu z urzędu jest, że na większości
zamkniętych osiedli panuje porządek, a mieszkańcy korzystają z
zakupionych miejsc parkingowych, jednak nie poinformował o tym stron na
rozprawie. Ponadto do stwierdzenia, że dany fakt jest znany Sądowi z
urzędu nie wystarcza ogólnikowe powołanie się na niego, lecz niezbędne
jest przytoczenie konkretnego faktu ze wskazaniem sprawy, w której
nastąpiło jego stwierdzenie (por. wyrok SN z dnia 6 lutego 1963 roku,
III CR 75/62, OSNC 1964/1/18). Powyższe uchybienie procesowe nie miało
jednak wpływu na wynik sprawy, bowiem kwestia zachowania się członków
innych wspólnot mieszkaniowych nie miała wpływu na zgodność z prawem
zaskarżonej uchwały.
W tym stanie rzeczy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. należało orzec jak
w sentencji wyroku.