Ku odmianie...

Szepczą.
Pomstują.
Z ukrycia - Dość! - krzyczą.
Już, niepostrzeżenie pierwszy szereg zwarty.
Stoją tam ci, co głodem przymierają
a dalej nawiedzeni, którzy życie za nic już mają.
I młodych nie brakuje...
tych zawiedzonych - z marzeń ograbionych.
Są tam i tacy których sprawa niby bawi.
Także nieliczni
których krwawa żądza dławi!
I jeszcze
ta dziewczynka
tuląca do ust zmarzłe dłonie.
Gest to? czy już tylko ... nieme wołanie?
Jedno jest pewne,
że ten tłum już długo tak nieustanie.
A wokół szpalery ścisłe już zwierają,
pałki rytmicznie w tarcze udarzają.
To najemnicy
będą strzec idei!
władzy!
dobrobytu!
Gdzieś z za maski lufa błysła,
strzał niechybnie padnie.
Krzyknął kto
i tłum ruszył na jego wezwanie.
Ku lepszemu,
nowemu,
ku odmianie...

Nieustającej Pamięci Tym którzy swoją wiarę pragnienia lepszego,
sprawiedliwszego i godniejszgo dnia powszedniego, okupili własnym życiem i
tragedią swych rodzin.
W nie od żałowanym stanie zaprzedania Waszych marzeń ... Trybun_hg.