Przyszła do mnie spłakana znajoma.

Od sędzi na rozprawie o alimenty (ojciec dziecka wyjechał do Holandii,
znalazł sobie nową pannę i od tego momentu przestał płacić dobrowolnie i
w ogóle interesować się dzieckiem) usłyszała, że powinna zostawić
dziecko matce i zatrudnić się na pełny etat, to będzie więcej zarabiała.
A że babcia pracuje? Niech się zwolni z pracy i opiekuje wnuczkiem.

Dziewczyna usłyszała jeszcze parę innych uwag, np że się źle dzieckiem
opiekuje, skoro mały jest ciągle chory (nie chcą go do żłóbka z tego
powodu). Atopowe zapalenie skóry - to pewnie z brudu wg. opinii sędzi.
Mniej na szminkę więcej na mydło itp komentarze.

Każde próba wyjaśnień kończyła się ostrzeżeniem o karze za obrazę sądu.
Dziewczyna w końcu się popłakała, co jeszcze pogorszyło sprawę. Sędzia
krzyczała "proszę się natychmiast uspokoić, co to za histerie, pani jest
nienormalna".

Na koniec dowiedziała się, że i tak dopóki nie poda aktualnego adresu
zamieszkania ojca dziecka w Holandii (facet jest ciągle zameldowany u
swoich rodziców i bywa tam co 2-3 miesiące ale korespondencji nikt nie
odbiera) to sąd sprawy ruszyć nie może.
I nie, pani sędzie nie ma zamiary mówić powódce jak ma tego dokonać, to
jej zmartwienie.

Moja znajoma jest załamana.
Czy sędzia może w ten sposób kogoś traktować?

--
Maddy