Poselski projekt ustawy o zmianie ustawy - Prawo energetyczne oraz niektórych innych ustaw

Organem odpowiedzialnym za przygotowanie krajowego planu działania w zakresie energii
ze źródeł odnawialnych będzie minister do spraw gospodarki. Krajowy plan działania w
zakresie energii ze źródeł odnawialnych został już przez ministra właściwego do spraw
gospodarki przygotowany i przekazany Komisji Europejskiej.


Przyjęto również zasadę, iż w terminie do 31 grudnia 2011 r. minister właściwy
do spraw gospodarki złożył do Komisji Europejskiej sprawozdanie dotyczące postępu
w promowaniu i wykorzystaniu energii z odnawialnych źródeł energii. Sprawozdanie
takie składał będzie minister właściwy do spraw gospodarki Komisji Europejskiej co dwa lata
w terminie do dnia 31 grudnia.

Określono także obowiązki ministra właściwego do spraw gospodarki w zakresie
monitorowania realizacji krajowego celu w zakresie udziału energii i paliw wytworzonych
z odnawialnych źródeł energii.

Dodany rozdział 3b, określa warunki i tryb akredytowania szkoleń oraz certyfikatów
instalatora mikroinstalacji lecz nie tworzy co do zasady nowego zawodu regulowanego,
a stwarza jedynie możliwość uzyskania dodatkowych kwalifikacji przez osoby funkcjonujące
na rynku zawodowym. W tym znaczeniu projekt wpisuje się w zamierzania deregulacyjne
w zakresie profesji i zawodów.

Obowiązek stworzenia systemu certyfikacji lub równoważnych systemów
kwalifikowania instalatorów małych kotłów i pieców na biomasę, systemów fotowoltaicznych
i systemów ciepła słonecznego, płytkich systemów geotermalnych oraz pomp ciepła wynika z

50
przepisu art. 14 ust. 3 dyrektywy 2009/28/WE. Obecnie w polskim systemie prawnym nie
występuje odrębna procedura certyfikowania instalatorów ww. urządzeń i systemów.
Obowiązująca procedura potwierdzania kwalifikacji osób zajmujących się eksploatacją
urządzeń, instalacji i sieci elektroenergetycznych wytwarzających, przetwarzających,
przesyłających i zużywających energię elektryczną, ciepło i paliwa gazowe, jest określona w
rozporządzeniu Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 28 kwietnia 2003 r. w
sprawie szczegółowych zasad stwierdzania posiadania kwalifikacji przez osoby zajmujące się
eksploatacją urządzeń, instalacji i sieci (Dz. U. Nr 89, poz. 828, z późn zm.). Pod pojęciem
eksploatacji w rozporządzeniu rozumie się prace w zakresie obsługi, konserwacji, remontów,
montażu i kontrolno-pomiarowym. Rodzaje urządzeń, instalacji i sieci, przy których
eksploatacji jest wymagane posiadanie kwalifikacji, wymienione są w załączniku nr 1 do ww.
rozporządzenia. Wykaz ten nie uwzględnia wszystkich urządzeń i instalacji, o których mowa
w art. 14 ust. 3 dyrektywy 2009/28/WE. Ponadto, obowiązujący system kwalifikowania nie
odpowiada kryteriom określonym w załączniku IV ww. dyrektywy.
W związku z powyższym konieczne jest wprowadzenie procedur zgodnych z
dyrektywą 2009/28/WE.

System certyfikacji instalatorów należy powiązać z kompleksowym uregulowaniem
kwestii dotyczących instalatorów mikroinstalacji.

Projekt regulacji zakłada, iż instalatorem mikroinstalacji, zwanym dalej
„instalatorem”, będzie mogła być osoba, która posiada ważny certyfikat instalatora
mikroinstalacji, odpowiednio w zakresie wykonywania mikroinstalacji.

Zgodnie z projektem ustawy do zadań instalatora należy w szczególności
wykonywanie następujących mikroinstalacji:
1) fotowoltaicznych;
2) małych kotłów i pieców na biomasę;
3) kolektorów słonecznych;
4) pomp ciepła i płytkich systemów geotermalnych;

Certyfikat instalatora mikroinstalacji będzie wydawany, w drodze decyzji
administracyjnej, przez Prezesa Urzędu Dozoru Technicznego, na okres 5 lat, licząc od dnia
złożenia przez kandydata na instalatora mikroinstalacji egzaminu z wynikiem pozytywnym.

51

Prezes Urzędu Dozoru Technicznego będzie organem właściwym w zakresie
certyfikowania instalatorów mikroinstalacji, a także właściwym w zakresie zawieszania,
przywracania i cofania certyfikatu. Podyktowane to będzie dbałością o dobro chronione,
jakim jest zdrowie i życie osób, którym certyfikowany instalator wykonywał instalowanie
mikroinstalacji.

Opłaty za egzamin i za wydanie wtórnika certyfikatu wnoszone przez kandydatów na
certyfikowanych instalatorów stanowić będą przychód Urzędu Dozoru Technicznego
przeznaczony na pokrycie kosztów związanych z przeprowadzeniem egzaminu, w tym także
za wynagrodzenia komisji egzaminacyjnej oraz wydawanie certyfikatów, ich przedłużanie i
wydawanie ich wtórników tych certyfikatów, a także za prowadzenie rejestru
certyfikowanych instalatorów mikroinstalacji.

Ustawa zakłada, iż certyfikat będzie wydawany, w drodze decyzji administracyjnej, na
okres pięciu lat, a po tym okresie będzie zawieszany, aż do czasu odbycia szkoleń
uzupełniających.

Dokumentacja dotycząca przebiegu egzaminu i wydanych certyfikatów, ich
przedłużania oraz wydawania ich wtórników będzie przechowywana przez Prezesa Urzędu
Dozoru Technicznego przez okres 10 lat.

Ustawa zakłada także prowadzenie rejestru instalatorów przez Prezesa Urzędu Dozoru
Technicznego.

W ustawie określono również opłaty, które zobowiązany będzie ponieść instalator lub
kandydat do nabycia kwalifikacji instalatora z tytułu ciążących m.in. na Prezesie UDT
obowiązków. Opłaty będą skalkulowane na poziomie minimalnym, zapewniającym jednakże
pokrycie kosztów funkcjonowania systemy certyfikacji instalatorów.

Zgodnie z przepisami ustawy do dnia 31 grudnia 2015 r. za równorzędne z
uzyskaniem certyfikatu uznaje się ukończenie co najmniej dwusemestralnych studiów
podyplomowych, o profilu pozwalającym na instalowanie mikroinstalacji.


52
Zakłada się, iż zaproponowany system certyfikacji instalatorów mikroinstalacji, który
dodatkowo nie jest zbyt restrykcyjny, wpłynie dodatkowo na ochronę dóbr o charakterze
nadrzędnym, a mianowicie zdrowia i życia tych, którzy zdecydują się na wytwarzanie energii
w mikroinstalacji. Zakłada się, iż w głównej mierze będą to prosumenci.

W dodanym rozdziale 6a, zawarto regulacje dotyczące zasad współpracy
miedzynarodowej w zakresie wspólnych projektów inwestycyjnych oraz zasad wspołpracy
miedzynarodowej w zakresie odnawialnych zrodel energii. Ww. dyrektywa nakłada na
państwa członkowskie obowiązek zapewnienia i stworzenia ram współpracy
miedzynarodowej pomiedzy państwami członkowskimi.

Majac powyższe na uwadze należy podkreslić, iż Rzeczpospolita Polska prowadzi
ustalenia z innymi państwami członkowskimi UE, dotyczące przekazania lub przyjęcia
określonej ilości energii ze źródeł odnawialnych w formie „transferu statystycznego”.

Minister właściwy do spraw gospodarki przekazywał będzie Komisji Europejskiej
informacje o cenie oraz ilości energii stanowiącej przedmiot transferu statystycznego.
Transfer statystyczny odbywać się będzie na podstawie umowy między Rzeczypospolitą
Polską a innym państwem członkowskim Unii Europejskiej.

Rozdział ten reguluje także kwestie związane z realizacją wspólnych projektów
dotyczących wytwarzania energii z odnawialnych źródeł energii.

Wspólne projekty mogą dotyczyć budowy nowych lub modernizacji istniejących
instalacji, skutkujących zwiększeniem ilości energii elektrycznej, ciepła lub chłodu z
odnawialnych źródeł energii, a ich realizacja oraz współfinansowanie odbywać się będzie na
podstawie zawieranych umów.

Dyrektywa (2009/28/WE) stwarza także możliwość wprowadzenia do prawodawstwa
krajowego regulacji dotyczących ustanowienia przez dwa lub więcej państw członkowskich
UE wspólnych systemów wsparcia dla produkcji energii z OZE. Rekomendowane są również
inne formy współpracy pomiędzy państwami członkowskimi UE m.in. poprzez: dokonywanie
transferów statystycznych energii z OZE, opracowanie wspólnych projektów dotyczących
wytwarzania energii z OZE, w tym wspólnych projektów dla energii z OZE z udziałem

53
państw trzecich, uznanie gwarancji pochodzenia wydanych w innym państwie członkowskim
Unii Europejskiej.

Rozwiązania proponowane w ustawie będą bezpośrednio dotyczyły:
a)
przedsiębiorstw energetycznych zajmujących się przesyłaniem i dystrybucją
energii elektrycznej i paliw gazowych oraz operatorów systemów przesyłowych i
dystrybucyjnych elektroenergetycznych i gazowych,
b)
przedsiębiorstw energetycznych wykonujących działalność w zakresie obrotu
paliwami gazowymi,
c)
podmiotów ubiegających się o przyłączenie mikroinstalacji,
d)
Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki,
e)
podmiotów, których funkcjonowanie reguluje ustawa z dnia 26 października
2000 r. o giełdach towarowych oraz ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami
finansowymi,
f)
odbiorców końcowych zużywających nie mniej niż 400 GWh energii
elektrycznej rocznie, dla którego udział kosztu energii elektrycznej w wartości produkcji jest
nie mniejszy niż 15 %.

Poprzez zmianę ustawy o Inspekcji Handlowej projekt wdraża art. 3 ust. 13 dyrektywy
2009/72/WE nakładający na państwa członkowskie obowiązek ustanowienia sądów
polubownych rozstrzygających spory z zakresu energetyki. Zmiana w ustawie o Inspekcji
Handlowej polega na rozszerzeniu kognicji sądów polubownych o spory z zakresu energetyki.


Wprowadzenie przepisów projektu ustawy nie będą bezpośrednio oddziaływać na
podmioty sektora publicznego.
Przewiduje się jednak, że projektowane przepisy spowodują konieczność zwiększenia
zatrudnienia w poszczególnych jednostkach na szczeblu administracji publicznej, w
szczególności z uwagi na rozszerzenie zakresu obowiązków, jakie przepisy dyrektywy
nakładają na organy regulacji. Należy przy tym przyjąć, iż całe obciążenie 1 etatem w skali
jednego roku to nie tylko koszt zatrudnienia, zatem przyjąć można, iż przewidywany koszt
utrzymania 1 etatu w jednostkach, które będą musiały zwiększyć zatrudnienie, z racji na
zwiększenie obowiązków, jak choćby m.in. w Urzędzie Regulacji Energetyki wynosi ok. 109
tys. zł. w skali jednego roku na jednego pracownika.

54