Rządowy projekt ustawy o obowiązkach w zakresie informowania o zużyciu energii przez produkty wykorzystujące energię

jedynie do urządzeń gospodarstwa domowego, tak aby umożliwić etykietowanie
wszystkich produktów wykorzystujących energię, zwanych dalej „produktami”,
których stosowanie lub instalacja oferuje znaczny potencjał oszczędności energii.
W rezultacie etykietowaniem objęta zostanie większa liczba produktów.
Celem nowej regulacji jest zapewnienie racjonalnego zużycia surowców
naturalnych oraz ograniczenie emisji CO2. Cel ten może zostać osiągnięty za
pomocą obowiązkowego systemu etykietowania energetycznego.
Obowiązujące obecnie przepisy nie zapewniają pełnej realizacji postanowień
ww. dyrektywy, dlatego zaproponowano projekt nowej regulacji, jaką jest ustawa o
obowiązkach w
zakresie informowania o zużyciu energii przez produkty
wykorzystujące energię. Z uwagi na szeroki zakres produktów objętych
wymaganiami w zakresie etykietowania (etykietowaniem bowiem mogą zostać
objęte także produkty, które nie zużywają energii, lecz mają wpływ na jej zużycie)
oraz z uwagi na fakt, iż w dyrektywie 2010/30/UE zastosowano odrębny niż
w
ustawie – Prawo energetyczne system pojęć i instytucji prawnych
wyznaczających zakres i sposób stosowania wymagań dotyczących etykietowania,
nie ma uzasadnienia, aby dokonywać implementacji dyrektywy 2010/30/UE
poprzez zmianę ustawy – Prawo energetyczne. W szczególności chodzi tu
o przepisy zawarte w art. 1 – 2 tej dyrektywy. Należy zapewnić identyczny zakres i
sposób stosowania tych przepisów, a nie pokrywają się one z przepisami
definiującymi pojęcia i zasadami wprowadzonymi przez Prawo energetyczne.
Wdrożenie przedmiotowej dyrektywy wymaga zatem uregulowania w postaci
odrębnej ustawy.
Wprowadzenie zawartych w projekcie ustawy unormowań służyć powinno pełnemu
wdrożeniu dyrektywy i zapewnieniu wymaganej poprawy efektywności
energetycznej w Polsce.

2. Wykazanie
różnic między dotychczasowym a proponowanym stanem prawnym
Wejście w życie przedmiotowej regulacji będzie skutkowało następującymi
zmianami w odniesieniu do kwestii etykietowania:
1) rozszerzony zostanie zakres produktów objętych obowiązkiem etykietowania,
ograniczony obecnie do urządzeń gospodarstwa domowego i obejmie on
produkty wykorzystujące energię;

4
2) wprowadzony zostanie obowiązek informowania o klasie energetycznej
produktów wykorzystujących energię w reklamie prasowej, elektronicznej,
programach telewizyjnych i radiowych lub innych środkach komunikacji
elektronicznej w rozumieniu ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług
drogą elektroniczną (Dz. U. Nr 144, poz. 1204, z późn. zm.) w przypadku
zamieszczania w tej reklamie informacji o cenie tego produktu lub zużyciu przez
niego energii;
3) zostanie utworzony system kontroli wykonywania obowiązków w zakresie
informowania o zużyciu energii przez produkty wykorzystujące energię.
Funkcja organu monitorującego systemu powierzona zostanie Prezesowi Urzędu
Ochrony Konkurencji i Konsumentów. Funkcje kontrolne z kolei zostaną
powierzone wojewódzkim inspektorom Inspekcji Handlowej oraz Prezesowi
Urzędu Komunikacji Elektronicznej. W związku z
utworzeniem systemu
kontroli rozszerzeniu ulegnie zakres obowiązków Prezesa Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów, Inspekcji Handlowej oraz Prezesa Urzędu
Komunikacji Elektronicznej;
4) zmienione zostaną obecne przepisy o odpowiedzialności za nieprzestrzeganie
przepisów dotyczących etykietowania. Dotychczasowy system kar nakładanych
przez Prezesa URE, zgodnie z art. 56 ust. 1 pkt 11 ustawy – Prawo
energetyczne, zostanie zmieniony i rozbudowany. Kary pieniężne będą
wymierzane, w drodze decyzji, przez organ kontrolujący tj. Inspekcję Handlową
lub Urząd Komunikacji Elektronicznej. Od wydanej przez organ kontrolujący
decyzji będzie służyło odwołanie do Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji
i Konsumentów albo Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej.

3. Skutki prawne związane z wejściem w życie projektowanej regulacji
Wdrożenie przedmiotowej dyrektywy wymaga uregulowania w postaci odrębnej
ustawy. Potrzebne będą także zmiany w obecnie obowiązujących przepisach
tj. ustawie z dnia 15 grudnia 2000 r. o Inspekcji Handlowej oraz ustawie z dnia
16 lipca 2004 r. – Prawo telekomunikacyjne, a także ustawie z dnia 15 kwietnia
2011 r. o efektywności energetycznej.

5
Zostaną rozszerzone kompetencje w zakresie nadzoru rynku produktów
wykorzystujących energię Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, Inspekcji
Handlowej oraz Urzędu Komunikacji Elektronicznej.

4. Informacja
dotycząca potrzeby notyfikacji projektu ustawy
Projekt ustawy nie zawiera przepisów technicznych, a zatem nie podlega notyfikacji
Komisji Europejskiej zgodnie z trybem przewidzianym w przepisach
rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 2002 r. w sprawie sposobu
funkcjonowania krajowego systemu notyfikacji norm i aktów prawnych (Dz. U.
Nr 239, poz. 2039 oraz z 2004 r. Nr 65, poz. 597).

5. Uzasadnienie regulacji proponowanych w projekcie ustawy
5. 1. Przepisy ogólne (rozdz. 1)
W art. 1 projektu ustawy został określony jej zakres przedmiotowy. Ustawa określa
obowiązki w zakresie informowania o zużyciu energii przez produkty
wykorzystujące energię. Ustawa określa także zasady organizacji i działania
systemu kontrolowania wykonywania obowiązków w zakresie informowania
o zużyciu energii przez produkty wykorzystujące energię. Artykuł ten stanowi
implementację art. 1 ust. 1 dyrektywy.
Zgodnie z art. 2 ust. 2 przepisy projektu ustawy stosuje się do produktów
wykorzystujących energię, dla których wymagania dotyczące sporządzania
dokumentacji technicznej, stosowania etykiet i kart określają akty Komisji
Europejskiej wydane na podstawie kompetencji delegowanych przez Parlament
Europejski i Radę. Zgodnie z art. 2 ust. 2 minister właściwy do spraw gospodarki
ogłaszać będzie w drodze obwieszczenia wykaz aktów delegowanych. W związku
z faktem, iż lista aktów delegowanych jest otwarta i zgodnie z art. 11 ust. 1
dyrektywy 2010/30/UE Komisji Europejskiej zostały nadane uprawnienia do
wydawania aktów delegowanych do dyrektywy na okres pięciu lat, który
rozpoczyna się 19 czerwca 2010 r., wydaje się zasadne, aby dokonywać aktualizacji
obowiązujących aktów delegowanych. W tym celu wprowadzono w art. 2 ust. 2
obowiązek wydawania przez ministra właściwego do spraw gospodarki
obwieszczenia z listą obowiązujących aktów delegowanych. Rozwiązanie takie

6
powinno zapobiec ewentualnym wątpliwościom interpretacyjnym przepisów
dotyczących etykietowania, w szczególności wątpliwościom dotyczącym tego, które
produkty wprowadzane do obrotu lub użytkowania, powinny spełniać wymagania
dotyczące etykietowania przewidziane przepisami projektowanej ustawy.
Zgodnie z art. 2 ust. 3 przepisów projektu ustawy nie stosuje się do: używanych
produktów, środków przewozu osób lub rzeczy, tabliczek znamionowych lub ich
odpowiedników umieszczanych ze względów bezpieczeństwa na produktach oraz
do urządzeń i instalacji oraz obiektów związanych z obronnością lub
bezpieczeństwem państwa, stanowiących integralne części systemów techniki
wojskowej lub uzbrojenia, ratowniczo-gaśniczych oraz ochrony granic lub
stosowanych w więziennictwie, należących do jednostek, o których mowa

w art. 21a ustawy – Prawo energetyczne. Artykuł ten stanowi implementację art. 1
ust. 3 dyrektywy.
W art. 3 projektu ustawy, stanowiącym słownik pojęć ustawowych, zdefiniowano
produkt wykorzystujący energię jako produkt zużywający energię lub mający wpływ
na jej zużycie podczas jego używania, wprowadzony do obrotu lub oddany do
użytku w państwach członkowskich Unii Europejskiej, lub w

państwach
członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stron
umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, łącznie z częściami, które mają
być do niego wbudowane, które to części są wprowadzane do obrotu lub oddawane
do użytku jako osobne części dla użytkowników końcowych, i
których
oddziaływanie na środowisko może być oceniane oddzielnie.
Zdefiniowano również pojęcia:
– dostawcy rozumianego jako producenta lub jego upoważnionego
przedstawiciela, lub importera w Unii Europejskiej lub w państwie
członkowskim Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA)
– strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub importera, który
wprowadza do obrotu w tych państwach produkt wykorzystujący energię lub
oddaje go do użytku na terytorium tych państw; w przypadku braku
producenta lub jego upoważnionego przedstawiciela, lub importera, za
dostawcę uznaje się także osobę fizyczną lub osobę prawną, która wprowadza
do obrotu w tych państwach produkt wykorzystujący energię lub oddaje go do
użytku na terytorium tych państw,

7
– dystrybutora rozumianego jako osobę fizyczną lub prawną albo jednostkę
organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, która sprzedaje,
wynajmuje, oferuje w sprzedaży ratalnej lub wystawia do sprzedaży produkt
wykorzystujący energię, po jego wprowadzeniu do obrotu,
– etykiety rozumianej jako nalepka zawierająca informacje o klasie efektywności
energetycznej oraz innych podstawowych zasobach zużywanych przez dany
produkt wykorzystujący energię,
– innych podstawowych zasobów rozumianych jako wodę, chemikalia lub inne
substancje zużywane przez produkt wykorzystujący energię podczas jego
używania,
– karty rozumianej jako charakterystykę techniczną zawierającą informacje
techniczne dotyczące produktu wykorzystującego energię, zgodnie
z wymaganiami określonymi w aktach delegowanych,
– klasy efektywności energetycznej rozumianej jako oznaczenie literowe
zamieszczone na etykiecie informujące o zużyciu energii przez produkt
wykorzystujący energię lub o wpływie tego produktu na zużycie energii,
– oddawania do użytku – rozumianego jako pierwsze użycie produktu
wykorzystującego energię, który nie został wprowadzony do obrotu na
terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub państwa
członkowskiego Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA)
– strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, zgodnie
z przeznaczeniem,
– wprowadzenia do obrotu rozumianego jako udostępnienie produktu

wykorzystującego energię po raz pierwszy na terytorium państwa
członkowskiego Unii Europejskiej lub państwa członkowskiego Europejskiego
Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – strony umowy o Europejskim
Obszarze Gospodarczym, w celu jego używania lub dystrybucji, nieodpłatnie
albo za opłatą, niezależnie od sposobu jego sprzedaży.
Słownik pojęć ustawowych jest wypełnieniem art. 2 dyrektywy. Nie zdefiniowano
w słowniku ustawowym takich pojęć, które już są określone w ustawie – Prawo
energetyczne, ustawie o finansach publicznych, a także tych, które są pojęciami

8