Poselski projekt ustawy o zmianie ustawy o minimalnym wynagrodzeniu za pracę

Druk nr 510

Warszawa, 27 kwietnia 2012 r.
SEJM
RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
VII kadencja


Pani

Ewa
Kopacz
Marszałek Sejmu
Rzeczypospolitej
Polskiej

Na podstawie art. 118 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2
kwietnia 1997 r. i na podstawie art. 32 ust. 2 regulaminu Sejmu niżej podpisani
posłowie wnoszą projekt ustawy:


- o zmianie ustawy o minimalnym
wynagrodzeniu za pracę.

Do reprezentowania wnioskodawców w pracach nad projektem ustawy
upoważniamy panią poseł Elżbietę Rafalską.


(-) Waldemar
Andzel;
(-) Zbigniew Babalski;
(-)
Barbara
Bartuś;
(-) Dariusz Bąk; (-) Włodzimierz Bernacki;
(-)


Mariusz Błaszczak;
(-) Zbigniew Chmielowiec; (-) Arkadiusz Czartoryski; (-) Edward Czesak;
(-) Leszek
Dobrzyński;
(-) Andrzej
Duda;
(-) Tadeusz
Dziuba;
(-) Małgorzata Gosiewska; (-) Józefa Hrynkiewicz; (-) Andrzej Jaworski;
(-) Robert Kołakowski; (-) Henryk Kowalczyk; (-) Leonard Krasulski;
(-) Adam Kwiatkowski; (-) Krzysztof Lipiec; (-) Adam Lipiński; (-) Maciej
Łopiński; (-) Jerzy Materna; (-) Grzegorz Matusiak; (-) Beata Mazurek;
(-) Kazimierz Moskal; (-) Jacek Osuch; (-) Stanisław Ożóg; (-) Krystyna
Pawłowicz; (-) Bolesław Grzegorz Piecha; (-) Stanisław Pięta; (-) Dariusz
Piontkowski;
(-)


Marek Polak; (-)
Elżbieta Rafalska; (-) Jacek Sasin;
(-) Grzegorz Schreiber; (-) Jarosław Sellin; (-) Anna Elżbieta Sobecka;
(-) Marek Suski; (-) Krzysztof Szczerski; (-) Stanisław Szwed; (-) Janusz
niadek; (-) Jacek wiat; (-) Robert Telus; (-) Ryszard Terlecki; (-) Jan
Tomaszewski; (-) Jan Warzecha; (-) Jadwiga Wiśniewska; (-) Marcin Witko;
(-) Grzegorz Adam Woźniak; (-) Kosma Złotowski.











Projekt

Ustawa
z dnia ..................... 2012 r.
o zmianie ustawy o minimalnym wynagrodzeniu za pracę

Art. 1
W ustawie z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu ( Dz. U. 2002
Nr 200 poz. 1679 z późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany:

1.) w art. 6:
a) ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1.Wysokość wynagrodzenia pracownika zatrudnionego w pełnym
miesięcznym wymiarze czasu pracy nie może być niższa od wysokości
minimalnego wynagrodzenia ustalonego w trybie art. 2 i 4.”.
b) uchyla się ust. 2 i 3

Art. 3
Ustawa wchodzi w życie w ciągu trzech miesięcy od dnia ogłoszenia.













Uzasadnienie

Zgodnie z obecnie obowiązującą ustawą z dnia 10 października 2002 r. o
minimalnym wynagrodzeniu (Dz. U. z 2002 r. Nr 200 poz. 1679 z późn. zm.)
„wysokość wynagrodzenia pracownika w okresie jego pierwszego roku pracy, nie
może być niższa niż: 80 % wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę.”
Niniejsza nowelizacja ma na celu zlikwidowanie powyższego przepisu
ograniczającego wysokość wynagrodzenia dla osób po raz pierwszy wchodzących na
rynek pracy, a tym samym wprowadzenie przepisów zgodnie z którymi wszyscy
pracownicy będą mieli prawo do wynagrodzenia w jednakowej wysokości.

Ustawa wchodząca w życie w dniu 10 października 2002 r. przewidywała, że
do końca 2005 r. wynagrodzenie pracownika w okresie jego pierwszych dwóch lat
pracy, nie może być niższe niż:
1. „80% wysokości minimalnego wynagrodzenia - w pierwszym roku pracy;
2. 90% wysokości minimalnego wynagrodzenia - w drugim roku pracy."
Jak czytamy w uzasadnieniu do ustawy ograniczenie wysokości
wynagrodzenia do 80% i 90% miało być rozwiązaniem przejściowym, a nie
rozwiązaniem systemowym. Kolejna nowelizacja uchyliła jednie zapis ograniczający
wysokość wynagrodzenie do 90% i pozostawiła zapis dotyczący wysokości
wynagrodzenia pracownika w pierwszym roku do wysokości 80% minimalnego
wynagrodzenia za pracę. Wnioskodawcy powyższe rozwiązanie uzasadniali walką z
bezrobociem.
Zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 13 września 2011 r. w
sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2012 r. (Dz. U. z dnia 14
września 2011 r.) minimalne wynagrodzenie za pracę od dnia 1 stycznia 2012 r. będzie
wynosiło 1.500 zł, zaś 80% minimalnego wynagrodzenia za pracę wyniesie jedynie
1200 zł.

Według danych pochodzących z Raportu dotyczącego ubóstwa pracujących
opracowanego przez Komisję Europejską 17 mln pracowników Unii Europejskiej
żyje poniżej granicy ubóstwa, a Polska znajduje się w czołówce krajów pod
względem liczby pracujących ubogich. Zagrożonych ubóstwem jest 12%
pracowników, podobnie jak w Portugalii. Gorsze wyniki zanotowano jedynie w
Rumunii – 17%, w Grecji – 14%. Dodatkowo Polska okazuje się być jedynym
krajem o wyjątkowo dużej liczbie osób ubogich wśród pracujących przy
jednocześnie umiarkowanym odsetku osób ubogich w całej populacji – ten jest na
poziomie średniej unijnej. Oznacza to, że w Polsce relatywnie częściej niż w innych
krajach podjęcie pracy nie oznacza wyrwania się ze sfery ubóstwa. Szczególnie
zagrożeni ubóstwem są młodzi pracownicy poniżej 24. roku życia i kobiety.
Głównym czynnikiem odpowiadającym za ubóstwo pracujących są niskie płace
połączone z dużą liczbą stanowisk pracy bez pewności dalszego zatrudnienia. W
Raporcie dotyczącym ubóstwa pracujących w rozdziale opisującym, jak
poszczególne kraje unijne kreują politykę odpowiadającą za zmniejszenie ubóstwa
osób pracujących, Polska pojawia się kilkakrotnie jako przykład negatywny. Razem
z Bułgarią, Grecją, Łotwą i Rumunią nasz kraj wymieniany jest jako ten, który ma
bardzo nisko ustawiony poziom płacy minimalnej. Razem z Hiszpanią Polska
przedstawiana też jest jako kraj, który niemal nie stosuje niepłacowego systemu
wsparcia socjalnego dla najuboższych ubogich.

Problematykę "godziwego wynagrodzenia", które w piśmiennictwie
utożsamiane jest niejednokrotnie z wynagrodzeniem minimalnym, ujmuje
najobszerniej Europejska Karta Społeczna z dnia 18 października 1961 r. (Dz. U. z
1999 r. Nr 8, poz. 67). Potrzeba zapewnienia pracownikom i ich rodzinom prawa do
godziwego wynagrodzenia sformułowana została także w ratyfikowanym przez Polskę
Międzynarodowym Pakcie Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych z dnia
19 grudnia 1966 r. (Dz. U. z 1977 r. Nr 38, poz. 169). Zgodnie z art. 7 Strony Paktu
uznają prawo każdego do korzystania ze sprawiedliwych i korzystnych warunków
pracy, obejmujących w szczególności: wynagrodzenie zapewniające wszystkim
pracującym jako minimum: godziwy zarobek i równe wynagrodzenie za pracę o
równej wartości bez jakiejkolwiek różnicy. Niewątpliwie, w świetle kryteriów
sformułowanych w aktach prawa międzynarodowego, ustalone w ustawie z 10
października 2002 r. ograniczenie do 80% wysokości minimalnego wynagrodzenia w
pierwszym roku pracy odbiega od realnych potrzeb pracowników i ich rodzin.
Wynagrodzenie to nie spełnia wymogu godziwości, odnoszonego w szczególności do
płacy minimalnej (por. T. Liszcz, Prawo pracy, Warszawa 2004, s. 264-255).

Ponadto jak czytamy w uzasadnieniu do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z
dnia 10 stycznia 2005r sygn. K31/03. „Zgodnie z konstytucyjną zasadą równości,
wszystkie podmioty prawa charakteryzujące się daną cechą w równym stopniu mają
być traktowane równo, tj. bez zróżnicowań zarówno faworyzujących jak i
dyskryminujących. „
Obowiązująca ustawa różnicuje uprawnienia pracowników do wysokości 80%
minimalnego wynagrodzenia, w zależności od posiadanego stażu pracy. Przyjęte przez
ustawodawcę kryterium zróżnicowania, w ocenie wnioskodawcy, nie spełnia
konstytucyjnych wymogów. Minimalne wynagrodzenie na co, wskazują także
postanowienia umów międzynarodowych - ma pełnić funkcję alimentacyjną, zapewnić
pracownikom oraz ich rodzinom odpowiedni (przyzwoity) poziom życia.

Dodatkowo należy zauważyć że powyższa, ustawa zróżnicowała wysokości
minimalnego wynagrodzenia dla osób rozpoczynających pierwszą pracę deprecjonując
czynnik wykształcenia jako miernik kwalifikacji pracowniczych oraz sprawności
fizycznej i intelektualnej, często wyższej u osób młodych. Ustawa zróżnicowała prawa
pracowników. Określenie wysokości minimalnego wynagrodzenia pracowników
rozpoczynających okres zatrudnienia, na poziomie niższym od wysokości
minimalnego wynagrodzenia przysługującego pozostałym pracownikom narusza
zasadę sprawiedliwości społecznej uregulowanej w Konstytucji RP.

Według Głównego Urzędu Statystycznego w niektórych regionach Polski
prawie 60% bezrobotnych to osoby, które nie ukończyły 34 lat, jak wynika z
najnowszych danych GUS za III kwartał 2011 r. Według statystyk w każdym zakątku
kraju najwięcej bezrobotnych jest w wieku 15-34 lat. W niektórych województwach