Poselski projekt ustawy o zmianie ustawy o transporcie drogowym oraz niektórych innych ustaw

Art. 6. Dotychczasowe przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 17 ust. 1 i art. 47 ustawy,
o której mowa w art. 1, zachowują moc do czasu wejścia w życie przepisów wykonawczych
wydanych na podstawie art. 17 ust.1 i art. 47 ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu nadanym
niniejszą ustawą, nie dłużej jednak niż przez okres 12 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej
ustawy.

Art. 7. Ustawa wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia.







































UZSADNIENIE

Proponowana zmiana ustawy o transporcie drogowym zmierza do uporządkowania zarówno
rynku przewozu osób taksówkami, jak i działalności gospodarczej w zakresie pośrednictwa
przy przewozie osób. W dalszym ciągu dokumentem uprawniającym do wykonywania
transportu drogowego taksówką osobową będzie licencja. Zawód taksówkarza postrzegany
jest jako zawód zaufania publicznego i podlega stosownej reglamentacji. Jednakże zmiana
wprowadza nowe rozwiązanie, polegające na wydawaniu do licencji, udzielanej w drodze
decyzji administracyjnej wypisów z tej licencji, zawierających m.in. dane identyfikujące
pojazd.
Obecnie przedsiębiorca w celu uzyskania licencji, do wniosku o jej udzielenie składa m.in.
oświadczenie o zamiarze zatrudnienia osoby spełniającej warunki, o której mowa w art. 6 ust.
1 pkt 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2013 r. poz. 1414,
z późn. zm.) lub oświadcza, że będzie osobiście świadczył usługi, przy czym posiada więcej
niż jedną licencję (np. 100). W praktyce oznacza to, że wniosek o udzielenie licencji spełnia
wszystkie wymogi formalne zgodnie z obowiązującymi przepisami ww. ustawy, co
uniemożliwia wydanie decyzji odmownej o udzieleniu kolejnej licencji, natomiast istnieje
duże prawdopodobieństwo wykonywania usługi przewozu osób taksówką przez osobę, która
nie spełnia wymagań ww. ustawy, bo np. nie posiada ukończonego szkolenia,
potwierdzonego zdanym egzaminem.
Projekt przewiduje, iż służby kontrolne jak i organy licencyjne uzyskają możliwość
skutecznego egzekwowania przepisów prawa, w stosunku do przedsiębiorców
wykorzystujących system wielości licencji, co umożliwiają obecnie obowiązujące przepisy
prawa w tym zakresie, a tym samym utwierdzają w przekonaniu o bezkarności takiego
działania.
Wprowadzenie sankcji polegającej na cofnięciu licencji w zakresie przewozu osób taksówką
za powierzenie wykonania przewozu osobie nie spełniającej wymagań do wykonywania
zawodu taksówkarza oraz kary za wykonywanie transportu drogowego taksówką pojazdem
niezgłoszonym do wypisu z licencji, lub wykonywanie transportu drogowego taksówką bez
wymaganych dokumentów stanowi argument do przestrzegania prawa oraz przejrzystego
i transparentnego prowadzenia działalności gospodarczej w tym zakresie.
W ramach rynku usług w zakresie przewozu okazjonalnego wykonywanego pojazdami
samochodowymi przeznaczonymi konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie
z kierowcą, pojawiły się firmy oferujące w zakresie usługi przewozowej, usługę pośrednictwa
w zamawianiu samochodów osobowych z kierowcą wyłącznie za pośrednictwem aplikacji
mobilnych (smartfonów). Należy wskazać, że działalność gospodarcza w zakresie
pośrednictwa przy przewozie rzeczy jest uregulowana w ustawie o transporcie drogowym,
gdzie pośrednik ma obowiązek uzyskania odpowiedniej licencji.
Natomiast podmiot świadczący usługę pośrednictwa przy przewozie osób dotychczas nie
został objęty systemem licencjonowania. Wynika to z faktu, że stosunkowo niedawno firmy
pośredniczące weszły na polski rynek. Wprowadzenie systemu licencji również dla
pośredników w zakresie przewozu osób pozwoli wyeliminować z rynku usług transportowych
przewozy wykonywane w tzw. „szarej strefie”, poprawi jakość świadczonych usług oraz
zasady uczciwej konkurencji. Takie rozwiązania wpłyną pozytywnie na rynek usług
w zakresie przewozu osób taksówką oraz działalności gospodarczej w zakresie pośrednictwa
przy przewozie osób.
Zmiana ustawy o czasie pracy kierowców wynika z konieczności zmiany przepisów, które
wdrożyły do polskiego prawa art. 2 ust. 1 akapit drugi dyrektywy 2002/15/WE Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 11 marca 2002 r. w sprawie organizacji czasu pracy osób
wykonujących czynności w trasie w zakresie transportu drogowego w celu wyłączenia
z obowiązków stosowania przepisów o czasie pracy kierowców samozatrudnionych osób
wykonujących czynności w trasie i niepodlegających dyrektywie.
Zgodnie z art. 2 ust. 1 ww. dyrektywy przepisy dyrektywy stosuje się do kierowców
zatrudnionych w przedsiębiorstwach i wykonujących czynności w trasie objęte
rozporządzeniem (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca
2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do
transportu drogowego oraz zmieniającym rozporządzenie Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE)
2135/98, jak również uchylającym rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 albo Umową
Europejską dotyczącą pracy załóg pojazdów wykonujących międzynarodowe przewozy
drogowe (AETR) sporządzoną w Genewie dnia 1 lipca 1970 r. .

1 Dz. Urz. WE L 80 z 23.03.2002 s. 35, Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne rozdz. 5, t. 4, s. 224,
2 Dz. Urz. UE L 102 z 11.04.2006, s. 1, z późn. zm.,
3 Dz. U. z 1999 r. Nr 94, poz. 1086 i 1087, z 2009 r. nr 190, poz. 1479 oraz z 2014 r. poz. 408 i 409,
Zgodnie z akapitem 2 wymienionego ust. 1 przepisy dyrektywy stosuje się również
w odniesieniu do samozatrudnionych kierowców od 23 marca 2009 r..
Artykuł 2 ust. 1 akapit 2 dyrektywy dotyczący samozatrudnionych kierowców został
wdrożony do polskiego prawa w ustawie z dnia 5 kwietnia 2013 r. o zmianie ustawy
o transporcie drogowym oraz o zmianie ustawy o czasie pracy kierowców
Stosownie do art. 1 ust. 1 pkt 1a i 1b zmienionej ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie
pracy kierowców ustawa określa czas pracy przedsiębiorców osobiście wykonujących
przewozy drogowe, w rozumieniu art. 4 pkt 6a ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie
drogowym, a także czas pracy osób niezatrudnionych przez przedsiębiorcę, lecz osobiście
wykonujących przewozy drogowe na jego rzecz, w rozumieniu art. 4 pkt 6a ustawy z dnia
6 września 2001 r. o transporcie drogowym.
Definicja przewozu drogowego rozumiana zgodnie z art. 4 pkt 6a ustawy o transporcie
drogowym oznacza, że przewozem drogowym jest każda podróż odbywana w całości lub
części po drogach publicznych przez pojazd, z ładunkiem lub bez, używanym do przewozu
osób lub rzeczy. Przyjęcie tej definicji w odniesieniu do przewozów wykonywanych przez
samozatrudnionych kierowców powoduje, że przepisami o czasie pracy kierowców zostali
objęci wszyscy samozatrudnieni kierowcy wykonujący przewóz drogowy, niezależnie od
dopuszczalnej masy pojazdu i liczby przewożonych osób, np. taksówkarze.

Takie podejście wykracza poza zakres dyrektywy, która dotyczy kierowców wykonujących
przewóz drogowy rzeczy pojazdami o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 3,5 tony oraz
wykonujących przewóz drogowy osób pojazdami skonstruowanymi lub trwale
przystosowanymi i przeznaczonymi do przewozu więcej niż dziewięciu osób łącznie
z kierowcą, a intencją ustawodawcy nie jest rozszerzanie przepisów na inne grupy kierowców
niż te określone w dyrektywie.
Proponowany art. 2 niniejszej ustawy doprowadza do zgodności z dyrektywą, a konsekwencją
tej zmiany jest konieczność doprecyzowania i poprawienia art. 50 pkt 1 lit. k, art. 68 ust.1
oraz załącznika Nr 1 lp. 15 w ustawie o transporcie drogowym, dotyczących zadań Inspekcji
Transportu Drogowego oraz określenia naruszeń przepisów o czasie pracy i prowadzeniu
ewidencji czasu pracy, a także wysokości kar za te naruszenia.


4 Dz. U z 2013 r. poz. 567,
5 Dz. U. z 2012 r. poz. 1155 – tekst jednolity oraz z 2013 r. poz. 567,
6 Dz. U z 2013 r. poz. 1414 – tekst jednolity oraz z 2014 poz. 486, 805 i 915
Projektowana nowelizacja ustawy o transporcie drogowym zawiera również stosowne
przepisy przejściowe i końcowe.

Należy również wskazać, że wprowadzenie do systemu licencjonowania transportu
drogowego w zakresie przewozu osób taksówką nowego dokumentu, jakim będzie wypis
z licencji taksówkowej, oraz licencji na wykonywanie transportu drogowego w zakresie
pośrednictwa przy przewozie osób, wymaga ustalenia, że dotychczasowe przepisy w tym
zakresie zachowują moc do czasu wydania nowych przepisów wykonawczych na podstawie
art. 17 ust. 1 nowelizowanej ustawy, nie dłużej jednak niż przez okres 12 miesięcy od dnia
wejścia w życie niniejszej ustawy.