Poselski projekt ustawy o Narodowym Programie Zatrudnienia

składek ma być pokrywana przez budżet państwa za pośrednictwem Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych.
Zmiany w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym od
niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne polegają m.in. na
obniżeniu w stosunku do małych przedsiębiorców ryczałtu od przychodów
ewidencjonowanych, obniżenia stawki karty podatkowej i wyłączenia
podwyższenia tej stawki w przypadku zatrudniania członków rodziny.
Zmiany w ustawie o podatku od towarów i usług zakładają m.in.:
a) ograniczenie zastosowania tzw. mechanizmu VAT odwróconego w
przypadku odbiorców usług
świadczonych przez podatników
nieposiadających siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca
prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju oraz w
przypadku osób nabywających towary, jeżeli dokonującym ich dostawy
na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby działalności
gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej
na terytorium kraju (projektowany art. 17 ust. 2 w zw. z art. 17 ust. 1 pkt
4 i 5 ustawy VAT);
b) eliminację stosowania mechanizmu VAT odwróconego w przypadkach
związanych z nabywaniem złomu oraz usług w zakresie przenoszenia
uprawnień do emisji gazów cieplarnianych (art. 17 ust. 1 pkt 7 i 8);
c) zmianę przesłanek zwolnienia od podatku VAT w przypadku dostawy
budynków, budowli lub ich części (projektowany art. 43 ust. 10-10d
ustawy VAT);
d) eliminację przesłanki zwolnienia od podatku VAT związanej z usługami
stanowiącymi element niektórych innych usług (art. 43 ust. 13 i 14 ustawy
VAT);
e) modyfikację przepisów dotyczących tzw. ulgi na złe długi (art. 89a
ustawy VAT);
f) wprowadzenie możliwości opodatkowania w formie ryczałtu dla
niektórych przedsiębiorców, zatrudniających co najmniej siedmiu
pracowników poniżej 35 roku życia w okresie pięciu lat, pod warunkiem
m.in. iż wartość sprzedaży opodatkowanej podatnika nie przekroczyła
w poprzednim roku podatkowym kwoty 1.000.000 zł (projektowany art.
114a ustawy VAT oraz związane z nim zmiany w art. 41 ust. 1, art. 86
ust. 1, art. 87 ust. 2 ustawy VAT oraz dodanie art. 87 ust. 6a, art. 103 ust.
2h i art. 111 ust. 4a ustawy VAT).
Zmiany w ustawie o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy
przewidują m.in. jednorazowe refundowanie przez starostów pracodawcom
kosztów poniesionych z tytułu dodatkowych wydatków związanych
z przyjęciem praktykanta. Ponadto projekt przewiduje, że pracodawcy i inne
jednostki organizacyjne nie będą opłacać składek na Fundusz Pracy przez okres
12 miesięcy za osoby zatrudnione, które nie ukończyły 35 roku życia i przed
zatrudnieniem pozostawały w ewidencji bezrobotnych.

4
Zmiany w ustawie o ochronie roszczeń pracowniczych w razie
niewypłacalności pracodawcy przewidują zwolnienie pracodawców
z obowiązku opłacania składek za pracowników na Fundusz Gwarantowanych
wiadczeń Pracowniczych przez okres 12 miesięcy począwszy od pierwszego
miesiąca po zawarciu umowy o pracę z osobą, która nie ukończyła 35. roku
życia i przed zatrudnieniem pozostawała w ewidencji bezrobotnych.
Zmiany w ustawie o podatku akcyzowym zakładają m.in.:
a) wyeliminowanie zwolnienia od akcyzy wyrobów węglowych zużywanych
do przewozu towarów i pasażerów koleją (art. 31a ust. 2 pkt 4 u.p.a);
b) zmianę warunków wydania zezwolenia na prowadzenie w składzie
podatkowym działalności polegającej wyłącznie na magazynowaniu lub
przeładowywaniu wyrobów akcyzowych wyprodukowanych w innym
składzie podatkowym (art. 48 ust. 3 u.p.a);
c) podwyższenie stawek akcyzy dla niektórych wyrobów energetycznych, w
tym olejów napędowych przeznaczonych do celów opałowych, olejów
opałowych i gazu ziemnego (art. 89 ust. 1 pkt 9, 10, 13 i 15 u.p.a);
d) wyłączenie spod opodatkowania akcyzą pojazdów samochodowych
służby zdrowia nabywanych na rzecz jednostek systemu Państwowego
Ratownictwa Medycznego, z wyłączeniem pojazdów służących wyłącznie
do przewozu osób (projektowany art. 100 ust. 4a u.p.a., wykreślenie art.
104 ust. 6a u.p.a.).
Projekt zawiera przepisy karne oraz przepisy przejściowe i końcowe.
Zgodnie z projektem ustawa ma wejść w życie po upływie 14 dni od dnia
ogłoszenia z mocą od dnia 1 stycznia 2014 r., z wyjątkiem kilku przepisów,
zawierających upoważnienia do wydania aktów wykonawczych, które mają
wejść w życie z dniem ogłoszenia ustawy.

Dodatkowo należy wskazać, że projekt w art. 10 pkt. 13, 32 i 33 odwołuje
się do rozporządzenia Komisji Nr 800/2008 uznającego niektóre rodzaje
pomocy za zgodne ze wspólnym rynkiem w zastosowaniu art. 87 i 88 Traktatu
(zob. pkt II.1. niniejszej opinii). Jak wskazano wyżej, projektowana ustawa ma
wejść w życie z mocą od dnia 1 stycznia 2014 r. Tymczasem rozporządzenie nr
800/2008 obowiązuje do dnia 31 grudnia 2013 r. Treść projektu podważa zatem
celowość takiego odwołania.

II.
Stan prawa Unii Europejskiej w materii objętej projektem
Ze
względu na przedmiot projektu ustawy należy przywołać następujące
akty prawa Unii Europejskiej.

II.1. Regulacje z zakresu pomocy publicznej
Zgodnie z art. 107 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej
(dalej: TfUE) wszelka pomoc przyznawana przez państwo członkowskie lub
przy użyciu zasobów państwowych w jakiejkolwiek formie, która zakłóca lub

5
grozi zakłóceniem konkurencji poprzez sprzyjanie niektórym przedsiębiorstwom
lub produkcji niektórych towarów, jest niezgodna ze wspólnym rynkiem w
zakresie, w jakim wpływa na wymianę handlową między państwami
członkowskimi. Przepis art. 107 ust. 2 TfUE wymienia kategorie pomocy, które
są uznane za zgodne z rynkiem wewnętrznym. Należy do nich np. pomoc o
charakterze socjalnym przyznawana indywidualnym konsumentom, pod
warunkiem, że jest przyznawana bez dyskryminacji związanej z pochodzeniem
produktów. Natomiast art. 107 ust. 3 TfUE wymienia kategorie pomocy, które
mogą być uznane za zgodne z rynkiem wewnętrznym. Do tych kategorii należą
m.in. pomoc przeznaczona na sprzyjanie rozwojowi gospodarczemu regionów,
w których poziom życia jest nienormalnie niski lub regionów, w których istnieje
poważny stan niedostatecznego zatrudnienia, czy też pomoc przeznaczona na
ułatwianie rozwoju niektórych działań gospodarczych lub niektórych regionów
gospodarczych, o ile nie zmienia warunków wymiany handlowej w zakresie
sprzecznym ze wspólnym interesem.
Zgodnie z art. 108 ust. 3 TfUE Komisja Europejska jest informowana, w
czasie odpowiednim do przedstawienia swych uwag, o wszelkich planach
przyznania lub zmiany pomocy. Jeżeli uznaje ona, że plan nie jest zgodny z
rynkiem wewnętrznym w rozumieniu art. 107 TfUE, wszczyna bezzwłocznie
tzw. formalną procedurę dochodzenia, która zmierza do wydania decyzji w
sprawie zniesienia lub zmiany tej pomocy przez państwo w określonym przez
nią terminie. W innym przypadku wydaje decyzję stwierdzającą, że środek
będący przedmiotem zgłoszenia nie stanowi pomocy, albo decyzję, że środek
jest zgodny z rynkiem wewnętrznym (decyzja o niewnoszeniu zastrzeżeń).
Państwo członkowskie nie może wprowadzać w życie projektowanych środków,
dopóki procedura notyfikacyjna nie doprowadzi do wydania przez Komisję
decyzji końcowej.
Przepis art. 109 TfUE upoważnia Radę do wydania wszelkich właściwych
rozporządzeń w celu zastosowania art. 107 i 108 TfUE. W szczególności Rada
może określić warunki stosowania art. 108 ust. 3 i kategorie pomocy zwolnione
z tej procedury.
Na podstawie art. 109 TfUE, w celu określenia szczegółowych zasad
stosowania art. 108 TfUE zostało wydane rozporządzenie Rady 659/1999/WE
(Dz. Urz. WE L 83 z 27.3.1999, s. 1). Państwom członkowskim pozostawiono
swobodę uregulowania w prawie krajowym szczegółowego trybu postępowania
przy notyfikowaniu planowanej pomocy publicznej, w szczególności wskazanie
organu krajowego właściwego w sprawach notyfikacji oraz określenie skutków
notyfikacji na gruncie prawa krajowego.
Również na podstawie art. 109 TfUE Rada wydała rozporządzenie (WE)
Nr 994/98 z dnia 7 maja 1998 r. dotyczące stosowania art. 92 i 93 Traktatu
ustanawiającego Wspólnotę Europejską do niektórych kategorii horyzontalnej
pomocy państwa (Dz. Urz. WE L 142 z 14.5.1998 r., s. 1). Rozporządzenie to
upoważnia Komisję do uznania, w drodze rozporządzeń, pewnych kategorii

6
pomocy za zgodne z rynkiem wewnętrznym i zwolnienia ich z obowiązku
zgłoszenia, o którym mowa w art. 108 ust. 3 TfUE. Na podstawie
rozporządzenia Rady, Komisja wydała szereg rozporządzeń, z których, ze
względu na zakres projektu ustawy, należy przywołać następujące:
a) rozporządzenie (WE) Nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie
stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis (Dz. Urz. WE L
157 z 24.6.2010 r., s. 18, ze zm.). Rozporządzenie stosuje się do pomocy
przyznawanej podmiotom gospodarczym we wszystkich sektorach z
wyjątkami określonymi w art. 1 ust. 1 rozporządzenia. Zgodnie z art. 2
rozporządzenia, co do zasady, ogólna kwota pomocy de minimis
przyznana dowolnemu podmiotowi gospodarczemu nie przekracza
200 000 EUR w dowolnie ustalonym okresie trzech lat podatkowych.
Rozporządzenie obowiązuje do dnia 31 grudnia 2013 r.
b) rozporządzenie (WE) Nr 875/2007 z dnia 24 lipca 2007 r. w sprawie
stosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy w ramach
zasady de minimis dla sektora rybołówstwa i zmieniające rozporządzenie
(WE) nr 1860/2004 (Dz. Urz. WE L 193 z 25.7.2007 r., s. 6, ze zm.).
Rozporządzenie stosuje się do pomocy przyznawanej przedsiębiorstwom
sektora rybołówstwa z wyjątkami określonymi w art. 1. Zgodnie z art. 3
ust. 2 rozporządzenia ogólna kwota pomocy de minimis przyznana
dowolnemu przedsiębiorstwu nie przekracza 30 000 EUR w dowolnie
ustalonym okresie trzech lat podatkowych. Rozporządzenie obowiązuje
do dnia 31 grudnia 2013 r.
c) rozporządzenie (WE) Nr 1535/2007 z dnia 20 grudnia 2007 r. w sprawie
stosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy de minimis
w sektorze produkcji rolnej (Dz. Urz. WE L 337 z 21.12.2007 r., s. 35, ze
zm.). Rozporządzenie stosuje się do pomocy przyznawanej
przedsiębiorstwom w sektorze produkcji rolnej z wyjątkami określonymi
w art. 1. Zgodnie z art. 3 ust. 2 rozporządzenia ogólna kwota pomocy de
minimis przyznana jednemu przedsiębiorstwu nie może przekraczać 7 500
EUR w okresie trzech lat podatkowych. Rozporządzenie stosuje się do
dnia 31 grudnia 2013 r.
d) rozporządzenie (UE) Nr 360/2012 z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie
stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do
pomocy de minimis przyznawanej przedsiębiorstwom wykonującym
usługi świadczone w ogólnym interesie gospodarczym (Dz. Urz. UE L
114 z 26.4.2012 r., s. 8). Rozporządzenie stosuje się do pomocy
przyznawanej przedsiębiorstwom wykonującym usługę świadczoną w
ogólnym interesie gospodarczym w rozumieniu art. 106 ust. 2 TfUE, z
wyjątkami określonymi w art. 1 ust. 2 rozporządzenia. Całkowita wartość
pomocy de minimis przyznanej jednemu przedsiębiorstwu wykonującemu
usługi świadczone w ogólnym interesie gospodarczym przez dowolny

7
okres trzech lat budżetowych nie może przekroczyć 500 000 EUR.
Rozporządzenie stosuje się do dnia 31 grudnia 2018 r.
e) rozporządzenie (WE) Nr 800/2008 z dnia 6 sierpnia 2008 r. uznające
niektóre rodzaje pomocy za zgodne ze wspólnym rynkiem w
zastosowaniu art. 87 i 88 Traktatu (ogólne rozporządzenie w sprawie
wyłączeń blokowych) (Dz. Urz. WE L 214 z 9.8.2008 r., s. 3).
Rozporządzenie ma zastosowanie do szeregu kategorii pomocy, w tym
m.in. do pomocy na zatrudnienie dla Małych i rednich Przedsiębiorstw,
pomocy dla pracowników znajdujących się w szczególnie niekorzystnej
sytuacji, pomocy szkoleniowej. Rozporządzenie stosuje się do dnia 31
grudnia 2013 r.

II.2. Regulacje z zakresu prawa pracy
a)
dyrektywa Rady 99/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotycząca
Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez
Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE),
Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską
Konfederację Związków Zawodowych (ETUC) (Dz. Urz. UE L 175 z 10 lipca
1999 r. str. 43). Klauzula 5 załącznika do dyrektywy zobowiązuje państwa
członkowskie, w celu zapobiegania nadużyciom wynikającym z wykorzystania
kolejnych umów o pracę lub stosunków pracy zawartych na czas określony, do
wprowadzenia przynajmniej jednego spośród następujących środków:
 obiektywne powody, uzasadniające odnowienie takich umów lub
stosunków pracy,
 maksymalna łączna długość kolejnych umów o pracę lub stosunków pracy
na czas określony,
 liczba odnowień takich umów lub stosunków.

b)
dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/94/WE z
dnia 22 października 2008 r. w sprawie ochrony pracowników na wypadek
niewypłacalności pracodawcy (Dz. Urz. WE L 283 z 28.10.2008 r., s. 36).
Dyrektywa ma zastosowanie do roszczeń pracowników wynikających z umów o
pracę lub stosunku pracy i istniejących wobec pracodawców, którzy są
niewypłacalni. Zgodnie z dyrektywą państwa członkowskie podejmują środki
niezbędne, aby instytucje gwarancyjne zapewniły wypłatę należności z tytułu
umów o pracę lub stosunku pracy (art. 3 ust. 1). Do kompetencji państw
członkowskich należy ustalenie szczegółowych zasad organizacji, finansowania
i funkcjonowania instytucji gwarancyjnych, z tym że należy przestrzegać
zasady, zgodnie z którą pracodawcy biorą udział w finansowaniu, chyba że jest
ono w całości zapewnione przez organy publiczne (art. 5 lit. b).




8