Komisyjny projekt ustawy o bezpieczeństwie i ratownictwie w górach i na zorganizowanych terenach narciarskich oraz o zmianie niektórych ustaw

1. Ratownik górski w każdej sytuacji ma prawo korzystać ze wszelkich urządzeń transportu
linowego lub taśmowego przeznaczonych do transportu osób w górach lub na
zorganizowanych terenach narciarskich bezpłatnie i poza kolejnością na postawie ważnej
legitymacji służbowej.
2. Ratownik narciarski w każdej sytuacji ma prawo korzystać bezpłatnie i poza kolejnością z
urządzeń transportu linowego lub taśmowego przeznaczonych do transportu osób na
zorganizowanych terenach narciarskich, jeśli wchodzi w skład zespołu ratowniczego
zabezpieczającego ten konkretny, zorganizowany teren narciarski.

3. Ratownik górski i ratownik narciarski są zobowiązani do podjęcia natychmiastowych
bezpośrednich działań ratowniczych lub organizujących akcję ratowniczą na miejscu
zastanego wypadku bez względu na fakt pełnienia służby w tym czasie.

Art. 17.
1. Prowadzenie obserwacji i pomiarów, opracowywanie prognoz stopnia zagrożenia
lawinowego oraz opracowywanie komunikatu lawinowego i przekazywanie go do publicznej
wiadomości należy do GOPR i TOPR stosownie do terenu działania.

2. Komunikat lawinowy powinien określać stopień zagrożenia lawinowego, stabilność
pokrywy śnieżnej, prawdopodobieństwo samoistnego i mechanicznego wyzwolenia lawin
oraz zalecenia dla ruchu osób. Ogłaszany stopień zagrożenia lawinowego może być
zmieniony tylko kolejnym komunikatem wydanym przez ten sam podmiot.

3. Treść komunikatu lawinowego przekazywana jest do ministra właściwego do spraw
wewnętrznych, właściwych miejscowo dyrektorów parków narodowych i krajobrazowych,
organów jednostek samorządu terytorialnego, oraz do pozostałych podmiotów uprawnionych
do wykonywania ratownictwa górskiego, którzy przekazują go do publicznej wiadomości, w
sposób zwyczajowo przyjęty, w szczególności poprzez zamieszczenie go na stronie
internetowej lub na tablicach informacyjnych.

Art. 18.
1. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi w drodze rozporządzenia stopnie
zagrożenia lawinowego oraz odpowiadające im zalecenia dla ruchu osób.

2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw pracy i polityki społecznej, określi w drodze rozporządzenia czas koniecznego
wypoczynku pracownika będącego ratownikiem górskim po zakończeniu działań
ratowniczych - mając na uwadze konieczność zapewnienia odpowiedniego poziomu
bezpieczeństwa i udzielania pomocy osobom przebywającym w górach oraz na
zorganizowanych terenach narciarskich, uprawiających tam sport lub turystykę.

3. Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw turystyki, określi w drodze rozporządzenia wzory znaków nakazu, zakazu i
informacyjnych stosowanych do oznakowania w górach i na zorganizowanych terenach
narciarskich uwzględniając konieczność zapewnienia ich czytelności i zrozumiałości.

Rozdział 4
Bezpieczeństwo na zorganizowanych terenach narciarskich

Art. 19
1. Za zapewnienie warunków bezpieczeństwa osób przebywających na zorganizowanych
terenach narciarskich odpowiada zarządzający tymi terenami.
2. Zapewnienia warunków bezpieczeństwa na terenach, o których mowa w ust.1 polega w
szczególności na:
1) rzetelnym przygotowaniu, oznakowaniu, zabezpieczeniu terenów, obiektów i urządzeń
służących do uprawiania narciarstwa i snowboardingu w sposób skutecznie zapobiegający
wypadkom oraz bieżącej kontroli stanu zabezpieczeń, oznaczeń i warunków narciarskich;
2) zapewnieniu fachowej pomocy osobom, które uległy wypadkowi lub są narażone na
niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia;
3) określeniu i upowszechnieniu zasad korzystania z danego terenu, obiektu i urządzenia;
4) informowania społeczeństwa o panujących warunkach narciarskich i zmianach tych
warunków;
5) prowadzeniu działalności profilaktycznej i informacyjnej dotyczącej bezpieczeństwa
podczas uprawiania narciarstwa;
6) przekazywaniu informacji i tworzenie ułatwień szczególnie istotnych dla potrzeb osób z
różnymi rodzajami niepełnosprawności a przebywającymi na zorganizowanych terenach
narciarskich.

Art. 20
Zorganizowane tereny narciarskie lub ich części zagrożone lawinami wyłącza się dla ruchu
narciarskiego i snowboardowego oraz odpowiednio oznacza do czasu ustąpienia zagrożenia.

Art. 21
Zorganizowane tereny narciarskie udostępnione do użytkowania po zmroku powinny być
oświetlone w sposób zapewniający możliwość oceny warunków narciarskich oraz czytelność
oznakowania i zabezpieczeń. Oświetlenie w żadnym punkcie trasy nie może być mniejsze niż
10 luksów zmierzone w połowie odległości pomiędzy niezależnymi punktami
oświetleniowymi w warunkach atmosferycznych nie ograniczających widzialności.

Art. 22
1. Zarządzający zorganizowanymi terenami narciarskimi zobowiązany jest do
przeprowadzenia codziennej kontroli stanu zabezpieczeń, oznakowania i stanu przygotowania
terenów, obiektów i urządzeń na zorganizowanych terenach narciarskich przed ich otwarciem
oraz po ich zamknięciu.

2. Z przeprowadzenia kontroli sporządza się protokół.

Art. 23
1. Na zorganizowanych terenach narciarskich mogą znajdować się tereny, obiekty i
urządzenia w szczególności takie jak:
1). Narciarskie trasy zjazdowe;
2). Nartostrady;
3). Narciarskie pólka ćwiczebne;
4). Narciarskie trasy biegowe i śladowe;
5). Parki narciarskie.

2. Za narciarskie trasy zjazdowe uważa się tereny przeznaczone do uprawiania narciarstwa i
snowboardingu, o szerokości co najmniej 30 m, zapewniając istnienie wolnej przestrzeni do
zjazdu, odpowiedniej do zdolności przewozowej urządzeń do transportu linowego i
taśmowego przeznaczonych do transportu osób i stopnia trudności narciarskiej trasy
zjazdowej, przy których się znajdują, zwanej dalej „obciążeniem trasy”.
3. Za narciarskie trasy biegowe i śladowe uważa się tereny wyznaczone i odpowiednio
oznakowane przeznaczone do uprawiania narciarstwa biegowego o szerokości co najmniej 3
m.

4. Za nartostrady uważa się tereny przeznaczone do uprawiania narciarstwa zjazdowego i
snowboardingu, o szerokości co najmniej 3 m. służące w szczególności do komunikacji
pomiędzy trasami narciarskimi, pomiędzy stacjami urządzeń do transportu linowego i
taśmowego przeznaczonych do transportu osób a trasami narciarskimi oraz jako drogi
dojazdowe do dróg, parkingów i obiektów użyteczności publicznej.

5. Za parki narciarskie uważa się tereny, na których znajdują się obiekty przeznaczone do
wykonywania ewolucji akrobatycznych na nartach i snowboardzie, w szczególności takie jak
skocznie, rynny, poręcze.

6. Za pólka ćwiczebne uważa się tereny przeznaczone w szczególności do nauki narciarstwa i
snowboardingu.

Art. 24
1.Dopuszczalne obciążenie narciarskiej trasy zjazdowej przy szczytowej zdolności
przewozowej urządzenia do transportu linowego i taśmowego przeznaczonego do przewozu
osób wynosi:
1). Minimalnie 200 m kw na osobę – dla narciarskiej trasy zjazdowej o stopniu trudności A
(Bp>200 m kw);
2). Minimalnie 300 m kw na osobę – dla narciarskiej trasy zjazdowej o stopniu trudności B
(Bp>300 m kw);
3). Minimalnie 400 m kw na osobę – dla narciarskiej trasy zjazdowej o stopniu trudności C
(Bp>400 m kw).

2. Dopuszczalne obciążenie narciarskiej trasy zjazdowej stanowi iloraz iloczynu powierzchni
dostępnej narciarskiej trasy zjazdowej wyrażonej w m kw i stałej wartości 2,4 m/s oraz
iloczynu liczby osób, które może równocześnie pomieścić dane urządzenie transportu
linowego i taśmowego przeznaczonego do przewozu osób, transportując osoby w górę i jego
maksymalnej prędkości jazdy wyrażonej w m/s ustalonej według dokumentacji technicznej
urządzenia. Dopuszczalne obciążenie narciarskiej trasy zjazdowej oblicza się według
następującego wzoru:
P x 2,4 m/s
Bp = --------------------
Z x Smax
Gdzie:
Bp - oznacza dopuszczalne obciążenie tras zjazdowych
P – oznacza całkowitą powierzchnię dostępnych tras wyrażoną w m2
2,4 m/s – stały współczynnik (średnia prędkość wyciągów)
Z – oznacza liczbę osób, które mogą równocześnie pomieścić urządzenia transportujące
narciarzy do góry.
Smax – oznacza maksymalną prędkość jazdy urządzenia transportu linowego lub taśmowego
przeznaczonego do transportu osób wyrażoną w m/s (wg dokumentacji technicznej wyciągu).

3. Na zorganizowanych terenach narciarskich, gdzie znajduje się więcej niż jedna narciarska
trasa zjazdowa lub więcej niż jedno urządzenie transportu linowego taśmowego
przeznaczonego do przewozu osób dla obliczenia obciążenia narciarskiej trasy zjazdowej
sumuje się powierzchnie wszystkich odstępnych narciarskich tras zjazdowych i ilości osób,
które mogą równocześnie pomieścić wszystkie urządzenia transportu linowego i taśmowego
przeznaczonego do przewozu osób.

Art. 25.
1. Narciarskie trasy zjazdowe, biegowe i śladowe oraz nartostrady nie mogą krzyżować się z
drogami publicznymi oraz naziemnymi urządzeniami transportu linowego. Dopuszcza się
skrzyżowania z wykorzystaniem tuneli, wiaduktów, mostów.

2. Narciarskie trasy zjazdowe, biegowe, śladowe oraz nartostrady nie powinny krzyżować się
ze szlakami turystycznymi pieszymi i narciarskimi. Ewentualne miejsca grożące kolizją na
skrzyżowaniach muszą być wyraźnie oznakowane i w razie potrzeby zaopatrzone w szykanę
uniemożliwiającą dynamiczne zderzenie zjeżdżających.

3. Narciarskie trasy zjazdowe, biegowe, śladowe oraz nartostrady mają być odpowiednio
przygotowywane poprzez stabilizację (ubijanie) pokrywy śnieżnej i wyrównanie jej
powierzchni.

4. Praca urządzeń stabilizujących (ubijających) pokrywę śnieżną jest dozwolona wyłącznie
podczas zamknięcia obiektu dla ruchu narciarskiego.

4. Dopuszcza się możliwość korzystania z narciarskich tras zjazdowych oraz nartostrad lub
ich części, nieprzygotowanych w sposób, o którym mowa w ust. 3, pod warunkiem ich
odpowiedniego oznakowania i podania do wiadomości informacji o panujących warunkach.
Art. 26.
1. Usytuowanie pólek ćwiczebnych, oraz parków narciarskich nie może kolidować z trasami
narciarskimi zjazdowymi, biegowymi i śladowymi, nartostradami oraz innymi drogami,
szlakami turystycznymi pieszymi i narciarskimi.

2. Parki narciarskie oraz pólka ćwiczebne powinny być oznakowane i wydzielone od
pozostałych terenów znajdujących się na zorganizowanych terenach narciarskich w sposób
uniemożliwiający przypadkowy wjazd nieświadomego tego faktu narciarza.

Art. 27.
1. Określa się następujące stopnie trudności dla narciarskich tras zjazdowych i nartostrad:
1) A - łatwe – o maksymalnym stopniu nachylenia w profilu podłużnym do 25 %;
2) B - trudne – o maksymalnym stopniu nachylenia w profilu podłużnym do 40 %;
3) C - bardzo trudne – o maksymalnym stopniu nachylenia w profilu podłużnym powyżej 40
%.

2. Przy ocenie stopnia trudności narciarskiej trasy zjazdowej i nartostrady bierze się ponadto
pod uwagę ukształtowanie terenu, zalesienie, zabudowania oraz inne obiekty znajdujące się w
bezpośredniej bliskości trasy.
Art. 28.
1. Znajdujące się na zorganizowanych terenach narciarskich:
1) przeszkody, których nie da się usunąć;
2) miejsca prowadzonych prac konserwacyjnych, zabiegi sztucznego zaśnieżania oraz
stabilizacji pokrywy śnieżnej;
3) miejsca w pobliżu podpór, urządzeń transportu linowego i taśmowego przeznaczonych do
transportu osób;
4) brzegi narciarskich tras zjazdowych i nartostrad powinny być oznakowane właściwym
znakiem ostrzegawczym oraz zabezpieczone w taki sposób, by nie stwarzały zagrożenia dla
osób przebywających na tych terenach.

2. Elementami zabezpieczającymi mogą być w szczególności bariery, parkany, materace
amortyzujące, siatki, płotki, tyczki, chorągiewki, ogrodzenia i zapory. Stosowane elementy
zabezpieczające powinny być adekwatne do występujących przeszkód i innych zagrożeń.

3. Oznaczony powinien być również początek, koniec oraz przebieg narciarskiej trasy
zjazdowej, biegowej, śladowej oraz nartostrady w sposób zapewniający czytelność.

Oznaczenie powinno zawierać informację o skali trudności narciarskiej trasy zjazdowej,
biegowej, śladowej oraz nartostrady poprzez zastosowanie odpowiednich kolorów, o których
mowa w art. 38.
Art. 29.
1. Narciarskie trasy zjazdowe, biegowe i śladowe oraz nartostrady są jednokierunkowymi
drogami przeznaczonymi wyłącznie dla narciarzy i snowboardzistów. Obowiązuje na nich
całkowity zakaz dla ruchu pieszego, saneczkowego, motorowego i rowerowego.

2. Dopuszcza się możliwość podchodzenia na nartach krawędzią narciarskiej trasy zjazdowej.

3. Na narciarskich trasach zjazdowych i nartostradach oraz na narciarskich trasach biegowych
i śladowych w trakcie ich udostępniania do użytku narciarzom i snowboardzistom jazda
pojazdami o napędzie mechanicznym, w szczególności takimi jak skutery śnieżne jest
zabroniona, z wyjątkiem ich użycia przez służby ratownicze lub realizujące zadania w
zakresie ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego oraz ochrony przyrody, pod
warunkiem użytkowania pojazdów wyposażonych w ostrzegawczą sygnalizację świetlną i
dźwiękową. W takim wypadku osoby znajdujące się na zorganizowanych terenach
narciarskich zobowiązane są do ustąpienia pierwszeństwa tym pojazdom.

4. Dopuszczalne jest używanie przez zarządzającego zorganizowanym terenem narciarskim
lub jego pracowników skuterów bądź innych pojazdów o napędzie mechanicznym, w razie
konieczności usunięcia usterek technicznych urządzeń transportu linowego lub taśmowego
przeznaczonych do transportu osób lub dokonania niezbędnych prac konserwacyjnych lub
zabezpieczających, pod warunkiem używania pojazdów wyposażonych w ostrzegawczą
sygnalizację świetlną i dźwiękową.

5. Zespoły ratownicze poruszające się ze sprzętem ratunkowym na szlakach, drogach i
nartostradach, mają w ruchu bezwzględne pierwszeństwo jazdy.

Art. 30.
1. Narciarskie trasy biegowe i śladowe powinny posiadać szerokość zapewniającą możliwość
poprowadzenia co najmniej jednego śladu dla techniki klasycznej lub jednego śladu dla
techniki łyżwowej. Poza wyznaczonymi śladami narciarskie trasy biegowe i śladowe powinny
posiadać pas wolny od przeszkód niebezpiecznych i zaskakujących o szerokości co najmniej
1 m z każdej strony.