Rządowy projekt ustawy o ratyfikacji Konwencji UNESCO w sprawie ochrony niematerialnego dziedzictwa kulturowego, sporządzonej w Paryżu dnia 17 października 2003 r.

Druk nr 3360

Warszawa, 26 sierpnia 2010 r.
SEJM
RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
VI kadencja
Prezes Rady Ministrów

RM-10-97-10

Pan

Grzegorz
Schetyna
Marszałek Sejmu
Rzeczypospolitej
Polskiej



Szanowny Panie Marszałku
Na podstawie art. 118 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia
2 kwietnia 1997 r. przedstawiam Sejmowi Rzeczypospolitej Polskiej projekt
ustawy

-
o ratyfikacji Konwencji UNESCO w
sprawie ochrony niematerialnego
dziedzictwa kulturowego, sporządzonej
w Paryżu dnia 17 października 2003 r.

W załączeniu przedstawiam także opinię dotyczącą zgodności
proponowanej regulacji z prawem Unii Europejskiej.
Ponadto uprzejmie informuję, że do prezentowania stanowiska Rządu w
tej sprawie w toku prac parlamentarnych zostali upoważnieni Minister Spraw
Zagranicznych oraz Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Z poważaniem

(-) Donald Tusk



Projekt
W imieniu Rzeczypospolitej Polskiej

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

podaje do powszechnej wiadomości:



W dniu 17 października 2003 roku w Paryżu została sporządzona Konwencja
UNESCO w sprawie ochrony niematerialnego dziedzictwa kulturowego.


Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją, w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej
oświadczam, że:

– została ona uznana za słuszną zarówno w całości, jak i każde
z
postanowień w niej zawartych,
–
jest
przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona,

–
będzie niezmiennie zachowywana.


Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej Polskiej.


Dano w Warszawie dnia



PREZYDENT
RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
PREZES RADY MINISTRÓW


25/08/KC
Projekt

U S T A W A
z
dnia


o ratyfikacji Konwencji UNESCO w sprawie ochrony niematerialnego dziedzictwa
kulturowego, sporządzonej w Paryżu dnia 17 października 2003 roku

Art. 1. Wyraża się zgodę na dokonanie przez Prezydenta Rzeczypospolitej
Polskiej ratyfikacji Konwencji UNESCO w sprawie ochrony niematerialnego
dziedzictwa kulturowego, sporządzonej w Paryżu dnia 17 października 2003 roku.

Art. 2. Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.



24/08/KC
U Z A S A D N I E N I E

1. Potrzeba i cel związania Konwencją Rzeczypospolitej Polskiej


Konwencja stanowi obecnie jedyny międzynarodowy instrument prawny, którego
celem podstawowym jest ochrona niematerialnego dziedzictwa kulturowego. Została
przygotowana przez Organizację Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury
(UNESCO), będącą wyspecjalizowaną organizacją ONZ, i przyjęta przez jej Konferencję
Generalną w Paryżu w dniu 17 października 2003 r. Weszła w życie w dniu 20 kwietnia 2006 r.,
tj. 3 miesiące po złożeniu 30. dokumentu ratyfikacji, przyjęcia, przystąpienia lub
zatwierdzenia. Aktualnie stronami Konwencji są 124 państwa, w tym 19 państw
członkowskich Unii Europejskiej. Jest to zatem instrument prawny przygotowany przez
uznaną organizację międzynarodową, przyjęty przez większość państw świata i zgodny
z polityką kulturalną Unii Europejskiej. Zawarte w nim rozwiązania stanowią uznany
międzynarodowy standard ochrony niematerialnego dziedzictwa kulturowego.
W myśl art. 1 szczegółowymi celami Konwencji są: ochrona niematerialnego
dziedzictwa kulturowego (lit. a), zapewnienie poszanowania niematerialnego dziedzictwa
kulturowego wspólnot, grup oraz jednostek (lit. b), wzrost na poziomie lokalnym, krajowym
i międzynarodowym świadomości znaczenia niematerialnego dziedzictwa kulturowego oraz
zapewnienie, aby dziedzictwo to było wzajemnie doceniane (lit. c), a także zapewnienie
międzynarodowej współpracy i pomocy w celu realizacji postanowień Konwencji (lit. d).
Związanie Rzeczypospolitej Polskiej Konwencją będzie potwierdzeniem na forum
międzynarodowym, że państwo to uznaje zasadność ochrony niematerialnego dziedzictwa
kulturowego, uznaje zasadność jego propagowania i promowania oraz przyłącza się do
międzynarodowych działań w tym przedmiocie.
2. Różnice między dotychczasowym a projektowanym stanem prawnym
Związanie Rzeczypospolitej Polskiej Konwencją będzie wymagało wprowadzenia
zmian w polskim systemie prawnym. W związku z postanowieniami zawartymi w rozdziale
III zatytułowanym „Ochrona niematerialnego dziedzictwa kulturowego na poziomie
krajowym” zmiany dotyczyć będą szerszego niż obecnie zdefiniowania różnych elementów
dziedzictwa kulturowego (art. 11 lit. b w związku z art. 2 ust. 1 Konwencji), wprowadzenia
systemu rejestracji elementów niematerialnego dziedzictwa kulturowego i jego stałej
aktualizacji (art. 12 ust. 1 Konwencji), wprowadzenia obowiązku przedkładania
Międzyrządowemu Komitetowi do spraw Ochrony Niematerialnego Dziedzictwa
Kulturowego okresowych sprawozdań i istotnych informacji dotyczących rejestrów
niematerialnego dziedzictwa kulturowego (art. 12 ust. 2 w związku z art. 29 Konwencji),
wyznaczenia lub ustanowienia jednego lub kilku organów odpowiedzialnych za ochronę
niematerialnego dziedzictwa kulturowego na terytorium Polski (art. 13 lit. b Konwencji) oraz
powołania instytucji dokumentujących niematerialne dziedzictwo kulturowe (art. 13 lit. d iii
Konwencji).
Wymogi zawarte w przywołanych przepisach Konwencji i determinujące konieczność
zmian w polskim ustawodawstwie powinny zostać urzeczywistnione przede wszystkim przez
zmiany w ustawie z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. W tej
ustawie możliwe jest zdefiniowanie niematerialnego dziedzictwa kulturowego przez
powiązanie go z instytucją zabytku. System rejestracji elementów niematerialnego
dziedzictwa kulturowego może zostać powiązany z kompetencjami wojewódzkich
konserwatorów zabytków i Generalnego Konserwatora Zabytków. Wyznaczenie lub
ustanowienie jednego lub kilku organów odpowiedzialnych za ochronę niematerialnego
dziedzictwa kulturowego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej powinno zostać powiązane
z dotychczasowym modelem ustrojowo-prawnym organów administracji rządowej
odpowiedzialnych za ochronę i konserwację zabytków: Ministrem Kultury i Dziedzictwa
Narodowego – Generalnym Konserwatorem Zabytków oraz wojewodą – wojewódzkim
konserwatorem zabytków. Obowiązek przedkładania Komitetowi do spraw Ochrony
Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego okresowych sprawozdań i istotnych informacji
dotyczących rejestrów niematerialnego dziedzictwa kulturowego powinien należeć do
kompetencji ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego.
Wymóg powołania instytucji dokumentujących niematerialne dziedzictwo kulturowe
powinien zostać powiązany z poszerzeniem zadań Krajowego Ośrodka Badań i Dokumentacji
Zabytków w Warszawie. Zmiany ustawowe mogą objąć także przepisy dotyczące samorządu
terytorialnego zawarte w ustawie o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami przez
poszerzenie jego zadań nieobowiązkowych.
3.
Wskazanie przewidywanych skutków społecznych, gospodarczych, finansowych,
politycznych i prawnych, związanych z wejściem w życie Konwencji

2