Rządowy projekt ustawy o sporcie

ubezpieczenia zawodników, zawartych w art. 31 ustawy o sporcie kwalifikowanym oraz
art. 12c i 52 ustawy o kulturze fizycznej. Projekt ustawy w art. 45 przewiduje, że zawodnik
uczestniczący we współzawodnictwie sportowym organizowanym przez polski związek
sportowy oraz zawodnik kadry narodowej podlegają obowiązkowemu ubezpieczeniu od
następstw nieszczęśliwych wypadków w uprawianym sporcie. Obowiązek ten spoczywa na
klubie sportowym będącym członkiem polskiego związku sportowego. W odniesieniu do
zawodników kadry narodowej obowiązek ten spoczywa na polskim związku sportowym.
Istotne regulacje, z punktu widzenia bezpieczeństwa osób korzystających ze szlaków
górskich, tras narciarskich oraz uprawiających sporty górskie, a także osób pływających,
kąpiących się w wyznaczonych do tego miejscach oraz uprawiających sporty wodne, zawiera
art. 46 projektu. Obecnie uregulowania w tym zakresie zawiera art. 54 ustawy o kulturze
fizycznej. Biorąc pod uwagę charakter tych przepisów, zasadnym jest ich umieszczenie
w projektowanej ustawie.
Z uwagi na konieczność zapewnienia bezpieczeństwa osób przebywających w górach
oraz osób, które uległy wypadkowi lub są narażone na niebezpieczeństwo utraty życia lub
zdrowia na wodach, zasadne jest także utrzymanie w projekcie ustawy regulacji zawartych
obecnie w art. 55 ustawy o kulturze fizycznej dotyczących specjalistycznych stowarzyszeń,
do zadań których należy udzielanie pomocy wymienionym osobom (art. 47 projektu).

IX.
Rozdział 9 projektu ustawy zawiera przepisy dotyczące tytułów zawodowych
w sporcie (art. 48 i 49). Odnoszą się one do uzyskiwania tytułów zawodowych trenera
i instruktora sportu.
Wychodząc naprzeciw europejskim koncepcjom deregulacji lub bardzo ograniczonej regulacji
prawnej zawodów obszaru kultury fizycznej, odstąpiono od przewidzianych obecnie
w ustawie o kulturze fizycznej uregulowań dotyczących instruktorów rekreacji ruchowej,
instruktorów sportu osób niepełnosprawnych, instruktorów odnowy biologicznej,
instruktorów dyscypliny sportu oraz menedżerów sportu, dyscypliny sportu i imprez
sportowych.

W odniesieniu do tytułów trenera i instruktora sportu w zasadzie utrzymano
dotychczasowe rozwiązania, porządkując przy tym dotychczasowe regulacje prawne. I tak,
zgodnie z art. 48 ust. 1, tytułami zawodowymi w sporcie będą tytuły trenera i instruktora
sportu, w projekcie ustawy ustalone zostaną ponadto stopnie trenerskie. Natomiast minister

22
właściwy do spraw kultury fizycznej określi, w drodze rozporządzenia, m. in.: szczegółowe
warunki uzyskiwania zgody na prowadzenie specjalistycznych kursów trenerskich lub
instruktorskich, w tym rodzaje dokumentów niezbędnych do uzyskania tej zgody, minimalne
wymagania, jakim powinien odpowiadać program kursu oraz wzory dokumentów
stwierdzających posiadane tytuły zawodowe.
Przepis art. 48 ust. 8 projektu przewiduje obowiązek uzyskania zgody ministra
właściwego do spraw kultury fizycznej na prowadzenie specjalistycznych kursów trenerskich
lub instruktorskich. Powyższe ograniczenie jest motywowane nadrzędnym interesem
publicznym polegającym na zapewnieniu wysokiego poziomu kształcenia, co bezpośrednio
przekłada się m.in. na bezpieczeństwo osób ćwiczących. W projekcie przyjęto również, że
o zgodę na prowadzenie kursu nie będą musiały się ubiegać szkoły wyższe, które są
uprawnione do prowadzenia studiów na kierunku sport lub studiów drugiego stopnia na
kierunku wychowanie fizyczne. Przepis zwalniający wszystkie bez wyjątku szkoły wyższe
z
wymogu uzyskania zgody może prowadzić do nieprawidłowości polegających na
organizowaniu kursów bez należytego nadzoru. Szkoły wyższe nieprowadzące kształcenia na
kierunkach związanych z szeroko rozumianą kulturą fizyczną mogą nie posiadać
odpowiedniej kadry dydaktycznej niezbędnej do zapewnienia właściwego poziomu
kształcenia.
Nadzór nad prowadzeniem kursów sprawuje minister właściwy do spraw kultury
fizycznej. W ramach sprawowanego nadzoru minister właściwy do spraw kultury fizycznej
ma prawo żądać przekazania dokumentów oraz pisemnych wyjaśnień dotyczących
prowadzonej działalności szkoleniowej w zakresie wynikającym z wydanej zgody (art. 48
ust. 12 i 13).
Dodatkowo w art. 49 projektu wprowadza się uregulowania dotyczące uznawania
kwalifikacji do wykonywania zawodu trenera i instruktora sportu zdobytych w państwach,
które nie są państwami członkowskimi Unii Europejskiej, Europejskiego Porozumienia
o Wolnym Handlu (EFTA) – stronami umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym oraz
w Konfederacji Szwajcarskiej. Wprowadzenie tej regulacji niweluje poważną lukę prawną
w obecnie obowiązujących przepisach, które nie przewidują możliwości uznania kwalifikacji
w zawodzie trenera i instruktora sportu, które zostały zdobyte poza wymienionymi
państwami.


23
X.
Projektowana ustawa utrzymuje zasadę, zgodnie z którą stosowanie dopingu jest
zabronione. Przyjmuje się, że dopingiem w sporcie są wskazane enumeratywnie szczególne
formy zachowania (art. 50 ust. 1). W rozumieniu projektowanej ustawy za doping w sporcie
uznaje się:
1) obecność substancji zabronionej lub jej metabolitów lub markerów w próbce
fizjologicznej osoby uczestniczącej lub przygotowującej się do uczestnictwa we
współzawodnictwie sportowym,
2) użycie, usiłowanie użycia, pomocnictwo lub podżeganie do użycia przez osobę
uczestniczącą lub przygotowującą się do uczestnictwa we współzawodnictwie
sportowym substancji zabronionej lub metody zabronionej,
3) posiadanie w związku z uczestnictwem lub przygotowaniem do uczestnictwa we
współzawodnictwie sportowym substancji zabronionej lub przyrządów
umożliwiających stosowanie metody zabronionej,
4) podanie lub usiłowanie podania substancji zabronionej oraz udział w przygotowaniu lub
zastosowaniu metody zabronionej w związku z uczestnictwem lub przygotowaniem do
uczestnictwa we współzawodnictwie sportowym,
5) utrudnianie lub udaremnianie kontroli dopingowej lub manipulowanie jej przebiegiem,
6) wprowadzanie do obrotu substancji zabronionych lub przyrządów umożliwiających
stosowanie metody zabronionej albo uczestniczenie w takim obrocie.
Jednocześnie dopingiem w sporcie nie jest zachowanie określone w art. 51 ust. 1
pkt 1 – 4, jeżeli jest ono uzasadnione celem leczniczym, a zawodnik otrzymał zgodę Komisji
do Zwalczania Dopingu w Sporcie na stosowanie określonej substancji zabronionej lub
metody zabronionej, a także zachowanie określone w art. 51 ust. 1 pkt 6 w odniesieniu do
produktów leczniczych dopuszczonych do obrotu na zasadach przewidzianych w ustawie
z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271, z późn.
zm.).
Podmioty prowadzące działalność sportową, w szczególności polskie związki
sportowe, realizują odpowiedzialność dyscyplinarną za stosowanie dopingu w sporcie
w zakresie wynikającym z ich regulaminów.
Przepisy projektowanej ustawy w omawianym zakresie są zgodne z postanowieniami
Międzynarodowej konwencji sporządzonej w Paryżu w dniu 19 października 2005 r.

24
o zwalczaniu dopingu w sporcie (Dz. U. z 2007 r. Nr 142, poz. 999). Należy nadmienić, że
substancje zabronione lub metody zabronione określa Załącznik nr 1 do wyżej wymienionej
konwencji oraz jego zmiany dokonane w trybie art. 34 tej konwencji. W projekcie ustawy
zamieszcza się natomiast definicje substancji i metody zabronionej, zawierające odesłanie do
Załącznika nr 1 konwencji. Przepisy mają umożliwić uwzględnienie w procesie zwalczania
dopingu w sporcie substancji zabronionych lub metod zabronionych, których zastosowanie
w sporcie może być uznane za niedozwolone.
Organem właściwym w sprawach zwalczania dopingu będzie Komisja do Zwalczania
Dopingu w Sporcie (art. 51). Do obsługi Komisji powołane zostanie biuro, które będzie
działać w formie jednostki budżetowej podległej ministrowi właściwemu do spraw kultury
fizycznej. Komisja będzie działała w oparciu o statut, nadany jej, w drodze zarządzenia, przez
ministra właściwego do spraw kultury fizycznej.
W art. 52 projektowanej ustawy ustalono, że minister właściwy do spraw kultury
fizycznej może udzielić dotacji celowej, w wysokości określonej w ustawie budżetowej,
Instytutowi Sportu w Warszawie na zadania związane z utrzymaniem akredytacji wiatowej
Agencji Antydopingowej oraz zakup sprzętu służącego do przeprowadzania badań
antydopingowych. Rozwiązanie to ma pozwolić na pełną realizację zobowiązań wynikających
z przyjętej i ratyfikowanej przez Polskę Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu dopingu
w sporcie sporządzonej w Paryżu dnia 19 października 2005 r. (Dz. U. z 2007 r. Nr 142,
poz. 999) i wprowadzonej do polskiego porządku prawnego. Zgodnie z postanowieniami
Konwencji w celu realizacji jej postanowień, państwa-strony zobowiązały się do podjęcia
odpowiednich działań ustawodawczych, regulacyjnych oraz obejmujących wdrażanie
odpowiedniej polityki w tym zakresie. Ponadto postanowienia konwencji przyjmują, że
państwa-strony zapewnią fundusze na wspieranie krajowego programu badań lub wesprą
organizacje antydopingowe w finansowaniu kontroli antydopingowej przez bezpośrednie
subwencje lub dotacje. Rozwiązanie przyjęte w art. 52 projektu ustawy pozwoli skutecznie
i efektywnie zrealizować nałożone na Polskę zobowiązania wynikające z konwencji.

XI.
W projekcie ustawy przewiduje się pozostawienie przepisów zawartych obecnie
w art. 56 ustawy o sporcie kwalifikowanym w zakresie ochrony symboliki olimpijskiej oraz
nazw związanych z igrzyskami olimpijskimi. Ponadto z uwagi na to, że projekt ustawy odnosi
się również do sportu osób niepełnosprawnych, zakresem ochrony objęto również symbolikę
paraolimpijską oraz nazwy związane z igrzyskami paraolimpijskimi. Orzekanie w sprawach

25
związanych z naruszeniem przepisów ustawy w tym zakresie będzie następowało na
podstawie przepisów Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia (art. 54 projektu).
Projekt ustawy wprowadza również nowe kategorie przestępstw związanych
z negatywnymi zjawiskami występującymi w sporcie (art. 66 projektu). Z uwagi na to, że
przepisy te będą stanowiły nowy rozdział Kodeksu karnego, proponowane rozwiązania
zostały omówione wraz z pozostałymi przepisami zmieniającymi.

XII.
Istota proponowanych zmian w przepisach obowiązujących sprowadza się przede
wszystkim do przeniesienia z ustawy o kulturze fizycznej oraz ustawy o sporcie
kwalifikowanym tych wszystkich regulacji, które nie są bezpośrednio związane ze sportem
(art. 55-82 projektu).
Ważnym aspektem dokonywanych zmian w związku z projektowaną ustawą jest
przeniesienie dotychczasowych przepisów ustawy o kulturze fizycznej:
1) dotyczących uprawiania sportów strzeleckich – do ustawy z dnia 21 maja 1999 r.
o broni i amunicji (art. 67),
2) związanych z uprawieniem żeglarstwa – do ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r.
o żegludze śródlądowej (art. 69).
Wymienione wyżej kwestie niewątpliwie nie są związane z regulowanym
w projektowanej ustawie przedmiotem regulacji, tj. zasadami uprawiania i organizowania
sportu. Zatem powinny zostać przeniesione do innych ustaw, których zakres przedmiotowy
odpowiednio reguluje daną materię.
Analogiczne rozwiązanie zostało zaproponowane w art. 60 przewidującym zmianę
ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty. Zakres przepisów przenoszonych do tej
ustawy dotyczy zajęć wychowania fizycznego, a więc tego aspektu kultury fizycznej, który
nie podlega regulacji w projektowanej ustawie. Symetryczną zmianę zawiera art. 77
dotyczący zmiany ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym.
Podobne regulacje zostały zawarte w :
1) ustawie z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (art. 57),
2) ustawie z dnia 12 października 1990 r. o Straży Granicznej (art. 58),
3) ustawie z dnia 24 sierpnia 1991 r. o Państwowej Straży Pożarnej (art. 59),

26