Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy - Prawo lotnicze

§ 29.1. W ośrodku koordynacji opracowuje się instrukcję operacyjnej ośrodka koordynacji,
która ma zawierać:
1) informacje ogólne dotyczące jego rejonu poszukiwania i ratownictwa lotniczego;
2) plan prowadzenia działań poszukiwawczo-ratowniczych;
3) zadania ośrodka koordynacji;
4) zakres obowiązków jego personelu;
5) plan organizacji łączności dla potrzeb poszukiwania i ratownictwa lotniczego;
2. Instrukcja operacyjna ośrodka koordynacji, po konsultacji z wydziałem ULC właściwym
do spraw SAR, podlega zatwierdzeniu przez Prezesa Państwowej Agencji eglugi
Powietrznej.


Rozdział 5

Procedury inicjowania, prowadzenia, zawieszania i zakończenia działań
poszukiwawczo-ratowniczych

§ 30. Ośrodek koordynacji monitoruje stan gotowości do działań lotniczych zespołów
poszukiwawczo-ratowniczych wykazanych w Planie ASAR jako pozostające w stałej
zdolności do niezwłocznego podjęcia działań poszukiwawczo-ratowniczych.

§ 31. Działania poszukiwawczo-ratownicze podejmuje się bezzwłocznie po otrzymaniu
zawiadomienia o:
1) zaginięciu statku powietrznego lub prawdopodobieństwie zaistnienia takiego
zdarzenia;
2) zagrożeniu statku powietrznego, które może doprowadzić do wypadku,
przymusowego lądowania lub wodowania;
3) wypadku lotniczym, którego miejsce nie jest znane lub stan i miejsce znajdowania się
rozbitków nie jest wiadome;
4) wypadku lotniczym, którego miejsce jest znane i konieczne jest udzielenie pomocy
osobom poszkodowanym;
5) miejscu znajdowania się osób poszkodowanych w wyniku wypadku lotniczego lub
rozbitków, którzy opuścili statek powietrzny na spadochronach;
6) emisji sygnału niebezpieczeństwa z pokładowego lub osobistego radiobikonu.

§ 32. Do zawiadamiania ośrodka koordynacji o zagrożeniu lub zaginięciu statku powietrznego
są zobowiązane w szczególności:
1) centrum informacji powietrznej i centrum kontroli obszaru państwowego organu
zarządzania ruchem lotniczym jako organa służb ruchu lotniczego wykonujące służbę
alarmową;
2) Centrum Operacji Powietrznych;
3) użytkownicy i właściciele statków powietrznych;
4) zarządzający lotniskami.

§ 33.1. Wyróżnia się fazę niepewności, fazę alarmu oraz fazę niebezpieczeństwa jako stadia
narastającego zagrożenia wypadkiem statku powietrznego.
2. Faza niepewności oznacza że, nie ma pewności, co do bezpieczeństwa statku powietrznego
i osób znajdujących się na jego pokładzie, a w szczególności:
1) gdy nie otrzymano żadnej wiadomości od statku powietrznego w ciągu 30 minut po
czasie, w którym wiadomość ta powinna była być odebrana albo po czasie, w którym

12

po raz pierwszy usiłowano bezskutecznie nawiązać łączność z tym statkiem - zależnie
od tego, który z tych czasów jest wcześniejszy, lub wtedy;
2) gdy statek powietrzny nie przyleci w ciągu 30 minut po przewidywanym czasie
przylotu, podanym ostatnio organom służb ruchu lotniczego lub przewidywanym
przez te organy - zależnie od tego, który z tych czasów jest późniejszy, chyba, że nie
ma żadnych wątpliwości, co do bezpieczeństwa statku powietrznego i osób
znajdujących się na jego pokładzie.
3. Faza alarmu oznacza, że:
1) po fazie niepewności kolejne próby nawiązania łączności ze statkiem powietrznym lub
zapytania skierowane do innych odpowiednich źródeł nie przyczyniły się do
uzyskania jakichkolwiek wiadomości o statku powietrznym, lub;
2) statek powietrzny uzyskał zezwolenie na lądowanie i nie wylądował w ciągu
5 minut po przewidywanym czasie lądowania i łączność ze statkiem nie została
wznowiona, lub;
3) otrzymana informacja wskazuje, że sprawność operacyjna statku powietrznego
zmniejszyła się, aczkolwiek nie do tego stopnia, aby zaistniało prawdopodobieństwo
przymusowego lądowania, chyba, że istnieją dowody, które zmniejszają obawę, co do
bezpieczeństwa statku powietrznego i osób znajdujących się na jego pokładzie, lub;
4) jest wiadomym lub przypuszcza się, że statek powietrzny poddany jest ingerencji.
4. Faza niebezpieczeństwa oznacza, że:
1) po fazie alarmu, dalsze nieudane próby nawiązania łączności ze statkiem powietrznym
oraz dalsze daremne usiłowania uzyskania informacji wskazują na
prawdopodobieństwo, że statek powietrzny znajduje się w niebezpieczeństwie, lub;
2) ocenia się, że zapas paliwa na pokładzie jest wyczerpany albo jest niewystarczający
dla bezpiecznego zakończenia lotu, lub;
3) otrzymana wiadomość wskazuje, że sprawność eksploatacyjna statku powietrznego
obniżyła się do tego stopnia, iż przymusowe lądowanie jest prawdopodobne, lub;
4) otrzymano wiadomość albo jest prawie pewne, że statek powietrzny zamierza
wykonać lub wykonał przymusowe lądowanie;
chyba, że jest prawie pewne, że statek powietrzny oraz osoby znajdujące się na jego
pokładzie nie są zagrożone poważnym i nieuniknionym niebezpieczeństwem i nie
potrzebują natychmiastowej pomocy.
5. Działania poszukiwawczo-ratownicze inicjuje się bezzwłocznie, bez uprzedniego
deklarowania faz poszczególnych zagrożenia, gdy otrzymano wiadomość o:
1) zauważeniu wraku statku powietrznego i/lub rozbitków, którzy wymagają
natychmiastowej pomocy;
2) otrzymano wiadomość, że załoga opuściła na spadochronach statek powietrzny
znajdujący się w niebezpieczeństwie;
3) emisji sygnału niebezpieczeństwa przez pokładowy lub osobisty radiobikon.

§ 34. Zasadniczymi źródłami informacji o zagrożeniu statku powietrznego lub zaistniałym
wypadku są:
1) dowódca statku powietrznego znajdującego w niebezpieczeństwie, który zawiadamia
o sytuacji właściwy organ służby ruchu lotniczego;
2) organ służby ruchu lotniczego lub organ nadzoru przestrzeni powietrznej, pod kontrolą
którego odbywa się lot statku powietrznego sygnalizującego niebezpieczeństwo;
3) świadkowie zdarzenia, obserwujący statek powietrzny w niebezpieczeństwie,
wypadek statku powietrznego lub jego przymusowe lądowanie (wodowanie), załogę
opuszczająca statek powietrzny na spadochronach lub rozbitków wymagających

13

udzielenia natychmiastowej pomocy, którzy zawiadamiają ośrodek koordynacji
bezpośrednio lub za pośrednictwem służb użytku publicznego;
4) komunikat z satelitarnego systemu (Cospas-Sarsat) o wykryciu emisji sygnału
niebezpieczeństwa.

§ 35. W wypadku zaistnienia fazy niepewności, zawiadomiony ośrodek koordynacji
podejmuje działania mające na celu określenie prawdopodobnego rejonu poszukiwania
i charakteru działań możliwych do podjęcia oraz inicjuje działania przygotowawcze, właściwe
dla tej fazy, polegające, w szczególności na:
1) pozyskaniu informacji o położeniu statku powietrznego w czasie ostatniego z nim
kontaktu (wzrokowego, radiowego lub radarowego);
2) ustaleniu typu samolotu, czasu startu, planowanej trasy przelotu i lotniska oraz
planowanego czasu lądowania;
3) ustaleniu liczby osób znajdujących się na pokładzie i charakteru ładunku;
4) aktualizacji danych o:
a) stanie i gotowości do działań lotniczych zespołów poszukiwawczo-ratowniczych
oraz dostępności współdziałających służb, sił i środków,
b) miejscach zdeponowania i dostępności pakietów ratowniczych przeznaczonych do
zrzutu ze statków powietrznych,
c) stanie i dostępności punktów technicznego i materiałowego wsparcia mobilnych
jednostek poszukiwawczo-ratowniczych,
d) sytuacji nawigacyjnej, o ruchu lotniczym i sytuacji meteorologicznej.
5) sprawdzeniu kanałów łączności z lotniczymi zespołami poszukiwawczo-ratowniczymi
oraz podmiotami i służbami, które mogłyby być użyte w danej sytuacji.

§ 36.1. W wypadku zaistnienia fazy alarmu, zawiadomiony ośrodek koordynacji:
1) wykonuje czynności, o których mowa w § 37, jeśli faza alarmu nie była poprzedzona
fazą niepewności;
2) określa prawdopodobny rejon działań poszukiwawczo-ratowniczych, ich
przewidywany charakter i sposób prowadzenia;
3) przekazuje do lotniczych zespołów poszukiwawczo-ratowniczych oraz służb
i podmiotów współdziałających, które przewiduje się do użycia w działaniach,
informacje o zadeklarowanej fazie zagrożenia statku powietrznego oraz inne
informacje orientujące je w sytuacji i wzywa je do osiągnięcia gotowości do
rozpoczęcia działań;
4) zbiera dane o osiąganiu gotowości do działań wezwanych zespołów poszukiwawczo-
ratowniczych oraz współdziałających sił i środków;
5) na bieżąco śledzi sytuację, analizuje i ocenia informacje dotyczące statku
powietrznego znajdującego się w zagrożeniu;
6) stosownie do oceny sytuacji opracowuje koncepcję prowadzenia działań
poszukiwawczo-ratowniczych.
2. Koncepcja prowadzenia akcji poszukiwawczo-ratowniczych jest doraźnie wykonywanym
dokumentem, który pomaga właściwie ja ukierunkować. Zamiar może zawierać:
1) określenie przypuszczalnego rejonu i sposobu działań;
2) wykaz lotniczych zespołów poszukiwawczo-ratowniczych oraz współdziałających sił
środków, które można użyć do działań oraz kolejność ich wprowadzania;
3) podział rejonu działań na sektory odpowiedzialności poszczególnych zespołów;
4) sposób wspomagania kierowania działaniami;
5) punkty pobierania pakietów przeznaczonych do zrzutu;
6) punkty tankowania dla statków powietrznych;

14

7) sposoby współdziałania i inne.

§ 37. Faza niepewności i faza alarmu określają sytuację, w której następuje proces
przygotowania działań poszukiwawczo-ratowniczych, a w szczególności dyżurujących
lotniczych zespołów poszukiwawczo-ratowniczych oraz współdziałających służb
i podmiotów, do podjęcia działań w terenie.

§ 38.1. Działania w terenie poprzedza się czynnościami polegającymi na ocenianiu
napływających informacji oraz ich weryfikowaniu, zwanymi dalej działaniami
weryfikującymi.

1. Działania weryfikujące polegają, w szczególności na:
1)
analizowaniu i ocenie otrzymanej informacji poprzez analizowanie

i porównywanie danych otrzymanych w zawiadomieniu z danymi o charakterze
stałym i dynamicznym, takich jak plany lotów, informacja o sytuacji powietrznej
i sytuacji nawigacyjnej w akwenie morskim, zestawienie danych

o wykonywanych lotach szkoleniowych, dane o położeniu wraków i inne;
2) podejmowaniu prób ustalenia aktualnej lokalizacji statku powietrznego będącego w
zagrożeniu i nawiązania nim kontaktu, przede wszystkim za pośrednictwem
właściwego organu służby ruchu lotniczego lub samodzielnie;
3) porównywaniu informacji otrzymywanych od właściwych organów nadzoru
przestrzeni powietrznej, stacji radionamierzania, posterunków obserwacji wzrokowej,
systemu radiowej łączności lotniczej, punktów alarmowania oraz danych zawartych w
relacjach świadków zdarzenia itp.;
4) analizowaniu informacji napływających od współdziałających służb ratowniczych,
służb porządku publicznego lub innych służb, poprzez wzywanie wojewódzkich
centrów zarządzania kryzysowego do inicjowania działań weryfikujących, w tym
z użyciem naziemnych lub nawodnych jednostek we wskazanym obszarze.
2. Działania weryfikujące, odpowiednio do posiadanych kompetencji i możliwości, prowadzą
organa służb ruchu lotniczego i radarowej kontroli przestrzeni powietrznej oraz ośrodek
koordynacji wzajemnie informując się o wynikach tych działań.

§ 39.1. W wypadku zaistnienia fazy niebezpieczeństwa lub przypadku otrzymania
zawiadomienia, o którym mowa w § 31 pkt 4, ośrodek koordynacji inicjuje działania
lotniczych zespołów poszukiwawczo-ratowniczych oraz inicjuje działania niezbędnych do
zaangażowania służb i podmiotów wspomagających a następnie koordynuje te działania.
2 Do zasadniczych czynności ośrodka koordynacji w czasie inicjowania i koordynowania
działań ekspedycyjnych należy, w szczególności:
1) wykonanie czynności, o których mowa w § 34 i § 36, jeśli faza niebezpieczeństwa nie
była poprzedzona fazą alarmu;
2) wezwanie jednostek systemu oraz współdziałających służb i podmiotów do
niezwłocznego rozpoczęcia działań;
3) wezwanie do wspomagania działań odbywających lot statków powietrznych, które
mogą być przydatne z uwagi na ich charakterystyki oraz miejsce znajdowania się;
4) przydzielenie rejonów działań poszczególnym jednostkom i współdziałającym
podmiotom oraz określanie sposobów ich prowadzenia;
5) wyznaczenie organu lub osoby odpowiedzialnej za kierowanie działaniami w
przydzielonych rejonach lub za kierowanie poszczególnymi rodzajami prowadzonych
działań oraz wskazywanie punktów alarmowania i kierowania wspomagających
kierowanie działaniami;

15

6) śledzenie sytuacji, analizowanie i ocenianie informacje o rezultatach prowadzonych
działań;
7) stosownie do oceny sytuacji, wyników dotychczasowych działań i zmian warunków
ich prowadzenia korygowanie, zmienianie lub przydzielanie nowych rejonów działań,
zarządzanie wzmacniania działających sił oraz zmian sposobów działania;
8) określanie miejsc uzupełnienia paliwa dla poszczególnych lotniczych zespołów
poszukiwawczo-ratowniczym;
9) określanie punktów pobierania pakietów ratowniczych przeznaczonych do zrzutu oraz
sposób ich dostarczenia;
10) współpraca z dyżurnym lekarzem kraju i właściwymi dla rejonu działań
wojewódzkimi punktami poszukiwania i ratownictwa lotniczego w celu określenia
miejsc ewakuacji poszkodowanych w wypadku lotniczym;
11) współpraca z właściwymi dla rejonu działań wojewódzkimi punktami poszukiwania i
ratownictwa lotniczego w celu korygowania zadań dla poszukiwania siłami
naziemnymi;
12) decydowanie o zawieszeniu, zakończeniu lub zaniechaniu działań i przekazywanie
tych decyzji do zaangażowanych w działania jednostek oraz do stanowisk kierowania
służb i podmiotów współdziałających, których działania zainicjowano lub które
wezwano do osiągnięcia gotowości do działań;
13) zawiadamianie użytkownika statku powietrznego, który uległ wypadkowi o jego
odnalezieniu lub odnalezieniu wraku takiego statku;
14) informowanie o sytuacji i rezultatach działań właściwych organów nadzorujących
działalność ośrodka koordynacji, zainteresowanych organów służb lotniczych, służb
ruchu lotniczego, komisję badania wypadków lotniczych lub inne organy;
15) zbieranie, analizowanie i opracowywanie danych i sprawozdań z przebiegu działań
oraz sporządzenie zbiorczego sprawozdania z działań.

§ 40. Działania poszukiwawczo-ratownicze prowadzi się aż do odnalezienia statku
powietrznego, który zaginął lub uległ wypadkowi i udzielenia pomocy poszkodowanym,
w szczególności poprzez dostarczenie sprzętu do przetrwania rozbitków, udzielenie dostępnej
pomocy na miejscu zdarzenia oraz ewakuowanie do bezpiecznego miejsca, w którym może
być zapewniona właściwa opieka medyczna i inna.

§ 41. Działania poszukiwawczo-ratownicze mogą być zakończone, gdy:
1) w wyniku działań sprawdzających i wyjaśniających ustalono, że zawiadomienie
o zdarzeniu nie było prawdziwe;
2) zaginiony statek powietrzny został odnaleziony i istnieje pewność że osobom na jego
pokładzie nie zagraża niebezpieczeństwo;
3) miejsce przymusowego lądowania (wodowania) zostało odnalezione i istnieje
pewność, że załodze i pasażerom statku powietrznego nie zagraża niebezpieczeństwo;
4) miejsce wypadku lotniczego zostało odnalezione a osobom poszkodowanym
zapewniono bezpieczeństwo lub je ewakuowano;
5) działania ratownicze na miejscu zdarzenia zostały przejęte przez odpowiednie
jednostki służb ratowniczych.

§ 42. Działania poszukiwawczo-ratownicze mogą być zaniechane, gdy nie ma nadziei na
odnalezienie żywych rozbitków z uwagi na warunki panujące na obszarze poszukiwań lub
inne okoliczności, które pozwalają na uzasadnione przypuszczenie o tym, że dalsze
prowadzenie działań jest daremne.


16