Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami oraz o zmianie niektórych innych ustaw

8) fotografii, filmów oraz ich negatywów, które
mają więcej niż 50 lat i ich wartość jest wyższa
niż 1 500 euro;
9) pojedynczych lub znajdujących się w zbiorach
rękopisów, które mają więcej niż 50 lat;
10) pojedynczych lub znajdujących się w zbiorach
książek, które mają więcej niż 100 lat i ich war-
tość jest wyższa niż 1 500 euro;
11) map drukowanych i partytur, które mają więcej
niż 150 lat;
12) kolekcji i przedmiotów z kolekcji zoolo-
gicznych, botanicznych, mineralnych lub anato-
micznych, których wartość jest wyższa niż
4 000 euro;
13) kolekcji o znaczeniu historycznym, paleonto-
logicznym, etnograficznym lub numizma-
tycznym, których wartość jest wyższa niż
4 000 euro;
14) środków transportu, które mają więcej niż 50 lat
i ich wartość jest wyższa niż 8 000 euro;
15) innych kategorii, niewymienionych w pkt 1 – 14,
obejmujących zabytki, które mają więcej niż
50 lat i ich wartość jest wyższa niż 4 000 euro.
2. Zabytki, o których mowa w ust. 1 i 4, mogą być cza-
sowo wywożone za granicę, jeżeli pozwala na to ich
stan zachowania, a osoba fizyczna lub jednostka or-
ganizacyjna, w której posiadaniu znajduje się zaby-
tek, daje rękojmię, że nie ulegnie on zniszczeniu lub
uszkodzeniu i zostanie przywieziony do kraju przed
upływem terminu ważności pozwolenia.

5
3. Zabytki, o których mowa w ust. 1, mogą być czaso-
wo wywożone za granicę po uzyskaniu:
1) jednorazowego pozwolenia na czasowy wywóz
zabytku za granicę albo
2) wielokrotnego pozwolenia indywidualnego na
czasowy wywóz zabytku za granicę, albo
3) wielokrotnego pozwolenia ogólnego na czasowy
wywóz zabytku za granicę.
4. Wywóz za granicę zabytków:
1) wpisanych do rejestru,
2) wchodzących w skład zbiorów publicznych, któ-
re stanowią własność Skarbu Państwa, jednostek
samorządu terytorialnego oraz innych jednostek
organizacyjnych zaliczanych do sektora finan-
sów publicznych,
3) znajdujących się w inwentarzach muzeów lub
narodowym zasobie bibliotecznym,
4) znajdujących się w inwentarzach kościelnych
– może być dokonany wyłącznie na podstawie po-
zwoleń, o których mowa w ust. 3.”;
10) w art. 52:
a) ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Jednorazowe pozwolenie na stały wywóz zabytku za grani-
cę wydaje minister właściwy do spraw kultury i ochrony
dziedzictwa narodowego.”,
b) po ust. 1 dodaje się ust. 1a w brzmieniu:
„1a. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzic-
twa narodowego może odmówić wydania jednorazowego
pozwolenia na stały wywóz zabytku za granicę, w przy-

6
padku gdy zabytek posiada szczególną wartość dla dzie-
dzictwa kulturowego.”,
c) uchyla się ust. 3;

11) w art. 56 ust. 1 i 2 otrzymują brzmienie:
„1. Wojewódzki konserwator zabytków może cofnąć pozwolenie,
o którym mowa w art. 51 ust. 3, w drodze decyzji.
2. Cofnięcie pozwolenia może nastąpić, jeżeli stan zachowania
zabytku uległ pogorszeniu lub wyszły na jaw nowe fakty i oko-
liczności świadczące, że wnioskodawca nie daje rękojmi, o któ-
rej mowa w art. 51 ust. 2.”;

12) w art. 57 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Osoba fizyczna lub jednostka organizacyjna, która otrzymała
pozwolenie, o którym mowa w art. 51 ust. 3, jest obowiązana
po wykorzystaniu tego pozwolenia powiadomić wojewódzkie-
go konserwatora zabytków o przywiezieniu zabytku na teryto-
rium Rzeczypospolitej Polskiej w terminie nie dłuższym niż
14 dni od dnia upływu ważności pozwolenia.”;

13) art. 58 otrzymuje brzmienie:
„Art. 58. W odniesieniu do materiałów bibliotecznych pozwolenia,
o których mowa w art. 51 ust. 1 i 3, wydaje Dyrektor Bi-
blioteki Narodowej. Przepisy art. 51 ust. 1, 2 i 4, art. 52
ust. 1a oraz art. 53 – 57 stosuje się odpowiednio.”;

14) art. 59 otrzymuje brzmienie:
„Art. 59. 1. Pozwolenia na wywóz za granicę nie wymagają:
1) zabytki nieobjęte kategoriami wskazanymi

w art. 51 ust. 1;

7
2) zabytki przywiezione z terytorium państwa niebę-
dącego członkiem Unii Europejskiej, które są ob-
jęte procedurą odprawy czasowej lub procedurą
uszlachetniania czynnego w rozumieniu przepisów
prawa celnego;
3) zabytki przywiezione z terytorium państwa niebę-
dącego członkiem Unii Europejskiej, które były
objęte procedurą dopuszczenia do obrotu ze zwol-
nieniem od należności celnych przywozowych, je-
żeli wywóz tych zabytków następuje przed upły-
wem 5 lat od dnia dopuszczenia do obrotu;
4) zabytki przywiezione z terytorium państwa człon-
kowskiego Unii Europejskiej na okres nie dłuższy
niż 3 lata, jeżeli wywozu tych zabytków dokonuje
się na terytorium państwa członkowskiego Unii
Europejskiej;
5) zabytki przywiezione z zagranicy przez osoby ko-
rzystające z przywilejów lub immunitetów dyplo-
matycznych, w tym przywiezione w celu urządze-
nia wnętrz przedstawicielstw dyplomatycznych
i urzędów konsularnych;
6) dzieła twórców żyjących;
7) zabytki przemieszczane przez terytorium Rzeczy-
pospolitej Polskiej z terytorium państwa człon-
kowskiego Unii Europejskiej na terytorium pań-
stwa niebędącego członkiem Unii Europejskiej
i objęte kategoriami A.1 – A.15 wymienionymi
w załączniku do rozporządzenia Rady (EWG)
nr 116/2009 z dnia 18 grudnia 2008 r. w sprawie
wywozu dóbr kultury (Dz. Urz. WE L 39

z dnia 10.02.2009), jeżeli ich wartość jest niższa

8
od progów finansowych wymienionych w pkt B
ww. załącznika;
8) zabytki, które posiadają zaświadczenie wwozu
wystawione przez organ celny lub Straż Graniczną
zgodnie z art. 59 ust. 3 pkt 4.
2. Jeżeli wywóz zabytku jest dokonywany bez pozwole-
nia, o którym mowa w art. 51 ust. 1 i 3, a cechy za-
bytku wskazują, że jego wywóz wymaga pozwolenia,
organ Straży Granicznej lub organ celny może zażą-
dać od osoby dokonującej wywozu zabytku okazania
dokumentu potwierdzającego fakt, że wywożony za-
bytek nie wymaga pozwolenia.
3. Dokumentem, o którym mowa w ust. 2, jest:
1) ocena wskazująca czas powstania zabytku wyko-
nana przez instytucję kultury wyspecjalizowaną
w opiece nad zabytkami, rzeczoznawcę ministra
właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzic-
twa narodowego, podmiot gospodarczy prowadzą-
cy działalność w zakresie obrotu zabytkami na te-
rytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub organ ad-
ministracji publicznej;
2) wycena zabytku wykonana przez instytucję kultu-
ry wyspecjalizowaną w opiece nad zabytkami,
rzeczoznawcę ministra właściwego do spraw kul-
tury i ochrony dziedzictwa narodowego lub pod-
miot gospodarczy prowadzący działalność w za-
kresie obrotu zabytkami na terytorium Rzeczypo-
spolitej Polskiej;
3) faktura zawierająca dane pozwalające na identyfi-
kację przedmiotu, wystawiona przez podmiot go-
spodarczy prowadzący działalność w zakresie ob-

9