Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy - Prawo atomowe

§ 6a.1. Główny Inspektor Sanitarny wyznacza na wniosek podmiotu przeprowadzającego
szkolenie miejsce i termin przeprowadzenia egzaminu, o którym mowa w § 5c ustawy Prawo
atomowe oraz skład komisji egzaminacyjnej.
2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, podmiot prowadzący szkolenie składa w terminie nie
krótszym niż 30 dni przed planowanym terminem egzaminu.
3. Na podstawie wniosku, o którym mowa w ust. 1, Główny Inspektor Sanitarny powołuje
komisję egzaminacyjną, która przygotowuje i przeprowadza egzamin.
4. Komisja egzaminacyjna składa się z przewodniczącego, sekretarza i członka komisji, w tym
co najmniej 2 osób, które nie brały udziału w szkoleniu którego ten egzamin dotyczy.
5. W skład komisji egzaminacyjnej wchodzą osoby posiadające wyższe wykształcenie w
dziedzinie nauk przyrodniczych lub technicznych, w szczególności w dziedzinie medycyny,
fizyki lub chemii, oraz staż pracy w dziedzinie ochrony radiologicznej lub w zakresie stosowania
promieniowania jonizującego w celach medycznych.
6. Staż pracy, o którym mowa w ust. 5 wynosi co najmniej:
1) 10 lat, w przypadku przewodniczącego komisji egzaminacyjnej;
2) 5 lat, w przypadku pozostałych członków komisji egzaminacyjnej.
7. Przewodniczący komisji egzaminacyjnej jest obowiązany do przygotowania zestawów
pytań testowych przeznaczonych do przeprowadzenia egzaminu oraz do zabezpieczenia tych
pytań przed ich nieuprawnionym ujawnieniem.
8. Komisja
egzaminacyjna podejmuje decyzje większością głosów.
9. Sekretarz komisji egzaminacyjnej sporządza protokół z przebiegu egzaminu.
10. Protokół, o którym mowa w ust. 9, zawiera:
1) datę przeprowadzenia egzaminu;
2) imię i nazwisko osoby zdającej egzamin;
3) datę i miejsce urodzenia;
4) numer ewidencyjny PESEL, a w przypadku gdy ten numer nie został nadany – numer
paszportu, dowodu osobistego lub innego dokumentu potwierdzającego tożsamość;
5) wykonywany zawód;
6) liczbę punktów uzyskanych przez zdającą osobę;
7) informację o zdaniu lub niezdaniu egzaminu.
11. Protokół podpisują wszyscy członkowie komisji egzaminacyjnej.
12. Kierownik podmiotu organizującego szkolenie przekazuje w terminie 14 dni od daty
zakończenia egzaminu do Głównego Inspektora Sanitarnego:
1) dziennik zajęć;
2) protokół egzaminacyjny;
3) ankiety systemu oceny wykładów i wykładowców.

§6b.1. Opłata za egzamin wynosi 20 % minimalnego wynagrodzenia za pracę, o którym mowa
w ustawie z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz. U. Nr
200, poz. 1679, z 2004 r. Nr 240, poz. 2407 oraz z 2005 r. Nr 157, poz. 1314),
obowiązującego w roku przeprowadzania egzaminu, zwanego dalej "minimalnym
wynagrodzeniem za pracę".
2. Opłatę, o której mowa w ust. 1, wnosi się bezpośrednio u organizatora egzaminu lub na
rachunek bankowy wskazany przez organizatora egzaminu. Dowód wpłaty przedstawia się
organizatorowi egzaminu przed rozpoczęciem egzaminu.

3. Wynagrodzenie członków komisji egzaminacyjnej jest wypłacane przez organizatora
egzaminu po przeprowadzeniu egzaminu.
4. Wynagrodzenie przewodniczącego komisji egzaminacyjnej wynosi za każdą osobę
przystępującą do egzaminu 7 % minimalnego wynagrodzenia za pracę.

5
5. Wynagrodzenie sekretarza oraz członka komisji egzaminacyjnej wynosi za każdą osobę
przystępującą do egzaminu odpowiednio 6 i 5 % minimalnego wynagrodzenia za pracę.

§ 6c.1 Do egzaminu mogą przystąpić osoby, które posiadają zaświadczenie o ukończeniu
szkolenia.
2. Egzamin trwa minimum 90 minut i składa się z co najmniej 30 pytań testowych
obejmujących przynajmniej 80% tematów określonych w ramowym programie szkolenia.
3. Każda poprawnie udzielona odpowiedź jest równoważna z uzyskaniem jednego punktu.
4. Zdanie egzaminu polega na uzyskaniu co najmniej 70% poprawnych odpowiedzi.
5. Kierownik podmiotu prowadzącego szkolenie wydaje nieodpłatnie certyfikat o zdaniu
egzaminu.
6. Certyfikat zawiera potwierdzenie zdania egzaminu wraz z terminem ważności certyfikatu
oraz dane określone w § 6a, ust. 10, pkt. 2-4.
7. Certyfikat wydawany jest po zakończeniu egzaminu.
8. Wzór certyfikatu określa załącznik nr 11 do rozporządzenia.
9. Osoba, która nie zdała egzaminu lub która nie przystąpiła do egzaminu może przystąpić do
niego ponownie bez uczestniczenia w szkoleniu w terminie do 6 miesięcy od daty
zakończenia szkolenia.

§ 7. 1. Eksperyment medyczny z użyciem źródeł promieniowania jonizującego dla celów
diagnostycznych, poza określonymi w odrębnych przepisach wymaganiami dla eksperymentów
medycznych, może być przeprowadzony, jeżeli:
1)oczekiwane potencjalne korzyści przewyższają niepożądane skutki napromienienia dla osób
badanych;
2)będzie w nim brać udział jak najmniejsza liczba osób, przy możliwie małych dawkach
promieniowania lub małych aktywnościach produktów radiofarmaceutycznych,
zapewniających uzyskanie wyników diagnostycznie przydatnych na założonym poziomie
prawdopodobieństwa znamienności statystycznej; wartości dawek lub aktywności są
określane przez pomiar i spełniają warunek optymalizacji ochrony przed promieniowaniem.
2. Osoby uczestniczące w eksperymencie, o którym mowa w ust. 1, przed przystąpieniem
do niego:
1)są pisemnie, szczegółowo informowane o rodzaju i stopniu spodziewanego ryzyka skutków
ubocznych eksperymentu;
2)potwierdzają pisemnie, że uzyskały informację określoną w pkt 1, zrozumiały jej treść oraz
uzyskały odpowiedź na wszelkie pytania i wątpliwości oraz wyrażają zgodę na udział w
eksperymencie.
3. Dawki, o których mowa w ust. 1 pkt 2, zależą od rodzaju i wielkości potencjalnych
korzyści, o których mowa w ust. 4.
4. Wymaganą zależność między oczekiwaną potencjalną korzyścią eksperymentu
medycznego na ochotnikach przy użyciu źródeł promieniowania a wielkością ryzyka i dawką
efektywną wyrażoną w milisiwertach (mSv) określa załącznik nr 4 do rozporządzenia.
§ 8. 1. Osoby, które poza obowiązkami zawodowymi świadomie i z własnej woli udzielają
pomocy pacjentom i opiekują się pacjentami poddawanymi terapeutycznej ekspozycji na
promieniowanie w postaci produktów radiofarmaceutycznych lub zamkniętych źródeł
promieniowania wprowadzanych na stałe do organizmu, nie mogą być narażone na
promieniowanie jonizujące, którego efektywna dawka przekracza 5 mSv rocznie.
2. Osoby, o których mowa w ust. 1, otrzymują szczegółową instrukcję postępowania
opracowaną przez lekarza prowadzącego leczenie zgodnie z zaleceniami krajowego
konsultanta w dziedzinie medycyny nuklearnej lub radioterapii onkologicznej.

6
§ 9. 1. Dokumentacja systemu zarządzania jakością w radioterapii, medycynie nuklearnej,
rentgenodiagnostyce i radiologii zabiegowej zawiera:
1)księgę jakości;
2)procedury ogólne;
3)opisy procedur postępowania diagnostycznego, zabiegowego lub terapeutycznego, mających
zastosowanie w danej jednostce organizacyjnej, opracowane zgodnie z wymaganiami
określonymi w odrębnych przepisach;
4)instrukcje obsługi urządzeń radiologicznych;
5)informacje dotyczące sposobów wykonywania testów wewnętrznej kontroli fizycznych
parametrów urządzeń radiologicznych i urządzeń pomocniczych;
6)informacje dotyczące wyników przeprowadzanych testów wewnętrznej kontroli fizycznych
parametrów urządzeń radiologicznych i urządzeń pomocniczych oraz testów
akceptacyjnych;
7)informacje dotyczące kwalifikacji i szkoleń personelu;
8)opis sposobu przeprowadzania klinicznych audytów wewnętrznych;
9)informacje dotyczące wyników klinicznych audytów wewnętrznych oraz podjętych działań
korygujących i naprawczych;
10) informacje dotyczące okresowych przeglądów systemu zarządzania jakością;
11) standardy opisów wyników badań oraz postępowania z wynikami i inną dokumentacją.
2.
Ogólne i szczegółowe wymagania dotyczące systemu zarządzania jakością w
radioterapii, medycynie nuklearnej, rentgenodiagnostyce i radiologii zabiegowej określa
załącznik nr 5 do rozporządzenia.
§ 10. 1. Urządzenia radiologiczne podlegają wewnętrznym testom kontroli fizycznych
parametrów.
2. W rentgenodiagnostyce, radiologii zabiegowej i medycynie nuklearnej testy, o których
mowa w ust. 1, dzielą się na testy:
1)podstawowe;
2)specjalistyczne.
3. Testy podstawowe są wykonywane przez pracowników jednostki ochrony zdrowia
uprawnionych do obsługi urządzeń radiologicznych.
4. Testy specjalistyczne są wykonywane co najmniej raz na rok przez laboratoria badawcze
posiadające akredytację na zgodność z normą PN-EN-ISO 17025 w zakresie wykonywania
testów specjalistycznych.
5. Jednostki ochrony zdrowia posiadające kadry i aparaturę odpowiednią do wykonywania
testów specjalistycznych mogą je wykonywać dla własnych potrzeb pod warunkiem uzyskania
akredytacji, o której mowa w ust. 4.
6. W radioterapii wewnętrzne testy kontroli fizycznych parametrów są wykonywane zgodnie
z wymaganiami określonymi w części III załącznika nr 6 do rozporządzenia przez zakłady fizyki
medycznej posiadające akredytację na zgodność z normą PN-EN-ISO 17025.
7. Szczegółowy zakres testów oraz dopuszczalne odchylenia badanych fizycznych
parametrów i częstość wykonywania testów podstawowych określa załącznik nr 6 do
rozporządzenia.
8. Niezależnie od częstości wykonywania testów określonej w załączniku nr 6 do
rozporządzenia oraz w ust. 4, po każdej naprawie urządzenia radiologicznego są wykonywane
testy wewnętrzne uzasadnione zakresem wykonanej naprawy.
9.
Koszty wykonania testów wewnętrznych ponosi podmiot użytkujący urządzenie
radiologiczne.
10.
Nowo instalowane urządzenia radiologiczne i programy komputerowe z nimi
współpracujące, a także urządzenia radiologiczne poddane istotnej naprawie podlegają testom

7
akceptacyjnym przeprowadzanym po instalacji urządzenia w celu wykazania zgodności
fizycznych parametrów technicznych ze specyfikacją producenta lub specyfikacją naprawy.
11. W rentgenodiagnostyce i radiologii zabiegowej testy, o których mowa w ust. 10,
przeprowadza się zgodnie z normami IEC serii 61223.
12. Testy, o których mowa w ust. 10, są wykonywane na koszt dostawcy urządzenia
radiologicznego przez akredytowane laboratorium badawcze lub wspólnie przez uprawnionych
przedstawicieli dostawcy i użytkownika.
13. Aparatura pomiarowa używana do wykonania testów wewnętrznych i akceptacyjnych
podlega wzorcowaniu lub sprawdzaniu raz na dwa lata.
Rozdział 2
Rentgenodiagnostyka
§ 11. 1. Podczas dokonywania diagnostycznych badań rentgenowskich przestrzega się
następujących zasad postępowania:
1)stosuje się wyłącznie aparaturę rentgenodiagnostyczną wyposażoną w co najmniej
sześciopulsowe generatory;
2)stosuje się parametry ekspozycji decydujące o jakości i natężeniu promieniowania
jonizującego właściwe dla fizycznej budowy pacjenta oraz rodzaju wykonywanego badania;
3)ogranicza się liczbę projekcji, czas ekspozycji oraz rozmiary wiązki promieniowania padającej
na ciało pacjenta do wartości niezbędnych dla uzyskania żądanej informacji diagnostycznej;
4)stosuje się osłony osobiste chroniące przed promieniowaniem części ciała i narządy pacjenta
niebędące przedmiotem badania, a w szczególności znajdujące się w obrębie wiązki
pierwotnej promieniowania, jeżeli nie umniejsza to diagnostycznych wartości wyniku
badania;
5)stosuje się materiały, filtrację wiązki, fizyczne parametry pracy aparatu i urządzenia
zmniejszające do minimum narażenie na promieniowanie jonizujące i zapewniające
uzyskanie obrazu o wartości diagnostycznej;
6)stosuje się wyłącznie automatyczne wywoływanie i utrwalanie błon rentgenowskich, z
wyjątkiem błon stosowanych w stomatologii do badań wewnątrzustnych;
7)rejestruje się fizyczne parametry ekspozycji w sposób umożliwiający odtworzenie warunków
badania.
2. Podczas dokonywania diagnostycznych badań za pomocą rentgenowskiego tomografu
komputerowego, poza wymaganiami określonymi w ust. 1, należy:
1)w technice spiralnej z istniejących danych rekonstruować obraz warstw pośrednich zamiast
wykonywania dodatkowych obrazów;
2)ograniczyć w technice spiralnej stosunek grubości warstwy badanej do skoku spirali do
wartości nie większych od jedności;
3)zapewnić w technice stacjonarnej niezachodzenie na siebie warstw (przesunięcie stołu
między kolejnymi warstwami jest nie mniejsze niż grubość warstwy);
4)stosować osłony osobiste na tarczycę, piersi, soczewki oczu i gonady, jeżeli znajdują się one
w odległości mniejszej niż 10 cm od obszaru badanego, w szczególności u osób poniżej 16.
roku życia;
5)stosować rotację wiązki ograniczoną do kąta mniejszego od 360° - jeżeli jest to technicznie
możliwe;
6)dokonać odpowiedniego wyboru fizycznych parametrów rekonstrukcji obrazu;
7)stosować zmienną filtrację modyfikującą system akwizycji tomografu komputerowego, w
przypadku, gdy jest to możliwe.
3.
Podczas diagnostycznych badań za pomocą mammografu, poza wymaganiami
określonymi w ust. 1, należy:

8
1)używać urządzeń radiologicznych przeznaczonych wyłącznie do badań mammograficznych,
których fizyczne parametry odpowiadają normom serii EN PN 60601;
2)używać filtru rodowego w przypadku piersi o znacznych rozmiarach (powyżej 6 cm po
kompresji) i dużej zawartości tkanki gruczołowej - jeżeli mammograf posiada możliwość
wyboru rodzaju filtracji (Mo/Rh) z pulpitu sterowniczego;
3)ograniczyć do niezbędnego minimum stosowanie geometrycznego powiększenia obrazu;
4)stosować osłony osobiste ochraniające przed promieniowaniem jamę brzuszną, w
szczególności w przypadku pacjentek w wieku rozrodczym;
5)stosować lampy rentgenowskie z ogniskiem o wymiarach nie większych niż 0,3 mm x 0,3 mm
dla odległości pomiędzy ogniskiem a detektorem nie mniejszej niż 60 cm;
6)używać do oceny obrazów mammograficznych negatoskopów o luminancji wyrażonej w
kandelach na m2 większej niż 3.000 cd/m2.
4. W badaniach, o których mowa w ust. 1-3, należy stosować podstawowe fizyczne
parametry techniczne określone w załączniku nr 7 do rozporządzenia.
5. Podczas diagnostycznych badań za pomocą angiografu pracującego w technice cyfrowej
angiografii subtrakcyjnej (DSA) należy:
1)zawsze, gdy tylko jest to możliwe z punktu widzenia warunków klinicznych, stosować
fluoroskopię pulsacyjną oraz funkcje zatrzymania ostatniego obrazu (LIH) i road mapping;
2)akwizycję danych obrazowych i rejestrację obrazów wykonywać w technice cyfrowej;
3)środek kontrastowy podawać ze strzykawki automatycznej;
4)badanie wykonać techniką Seldingera poprzez przezskórne nakłucie tętnicy.
6. Podczas rentgenodiagnostycznych badań stomatologicznych wewnątrzustnych należy:
1)stosować napięcie 60-70 kV w przypadku generatorów zasilanych prądem zmiennym lub 60
kV w przypadku generatorów zasilanych prądem stałym;
2)przy rejestracji obrazu stosować kolimację prostokątną wraz z układem trzymającym
rejestrator obrazu, jeżeli jest to możliwe;
3)przy stosowaniu kolimacji okrągłej nie przekraczać średnicy wiązki 60 mm;
4)stosować błony o czułości (według klasyfikacji ISO) E lub F;
5)stosować fartuchy ochronne dla pacjentów;
6)stosować osłony na tarczycę u osób poniżej 30. roku życia.
7. Podczas rentgenowskich badań stomatologicznych pantomograficznych należy:
1)stosować układ błona - folia wzmacniająca o czułości 400;
2)wymiary napromienianego pola ograniczyć do 100 mm x 50 mm;
3)wykonać obrazowanie wybranego fragmentu łuku zębowego, jeśli jest to możliwe;
4)szczególnie starannie ograniczyć pole badane do obszaru istotnego klinicznie w cefalometrii.
8. Interpretacja (opis) obrazów rejestrowanych w postaci cyfrowej może odbywać się za
pomocą systemów komputerowych wyposażonych w karty graficzne i monitory odpowiadające
wymaganiom określonym w załączniku nr 8 do rozporządzenia.
§ 12. 1. Kliniczny audyt wewnętrzny w zakresie rentgenodiagnostyki jest przeprowadzany
co najmniej raz na rok na polecenie kierownika jednostki ochrony zdrowia.
2. Do przeprowadzenia klinicznego audytu wewnętrznego kierownik jednostki ochrony
zdrowia powołuje zespół audytorski składający się z lekarza radiologa i technika
elektroradiologii lub fizyka medycznego albo inżyniera medycznego.
3. W przypadku pracowni lub gabinetów rentgenowskich, w których nie ma możliwości
powołania zespołu audytorskiego, o którym mowa w ust. 2, kierownik jednostki ochrony zdrowia
występuje w tej sprawie z wnioskiem do konsultanta wojewódzkiego w dziedzinie radiologii i
diagnostyki obrazowej.
4.
Zakres przedmiotowy klinicznego audytu wewnętrznego obejmuje sprawdzenie co
najmniej:

9