Rekompensata za zmarnowany urlop

Przeczytaj także: Reklamacja wczasów i wycieczki

Czy przyjemność z wakacji może być dobrem osobistym?

Istnieje stanowisko, że prawo do czerpania pełnej satysfakcji z imprezy turystycznej powinno być traktowane także jako dobro osobiste podlegające ochronie. Poglądu tego nie podzielił jednak Sąd Najwyższy w przywołanej uchwale, uznając, że prawo do spokojnego wypoczynku (urlopu) nie jest dobrem osobistym i nie ma wystarczających podstaw do przyjęcia w tej sprawie odpowiedzialności z tytułu naruszenia dóbr osobistych. To oznacza, że zadośćuczynienia za zmarnowany urlop nie należy dochodzić w oparciu o przepisy art. 448 K.c. w zw. z art. 24 § 1 Kodeksu cywilnego.

Oznaczałoby to, że można żądać wyłącznie pieniężnego zadośćuczynienia za utraconą przyjemność z wczasów/wycieczki, ale już nie np. opublikowania przeprosin w środkach masowego przekazu czy zapłaty określonej sumy na wskazany cel społeczny.

Jednak w wyroku z dnia 24 marca 2011 r. (sygn. akt I CSK 372/10) Sąd Najwyższy stwierdził, że naruszenie przez organizatora podróży prawa turysty do udanego urlopu jest naruszeniem jego dóbr osobistych, zaś otwarty katalog dóbr osobistych wskazany przykładowo w art. 23 K.c. został w orzecznictwie poszerzony o prawo do wypoczynku.

Jak widać, problem ten nie jest jeszcze ostatecznie rozstrzygnięty. Niemniej również i we wspomnianym wyroku Sąd Najwyższy potwierdził, że podstawą prawną zasądzenia zadośćuczynienia za zmarnowany urlop może być art. 11a ustawy o usługach turystycznych.

Osobno odszkodowanie za szkodę majątkową

Roszczenie o zadośćuczynienie za utraconą przyjemność z wczasów jest niezależne od roszczenia o naprawienie szkody majątkowej, pokrywającej wydatki (na wyżywienie, które miało być zagwarantowane w ramach świadczeń wynikających z umowy) czy rekompensującej np. niższy standard hotelu. Te nierzadko oblicza się na podstawie tzw. Tabeli frankfurckiej.

W sprawie, która była podstawą zapytania prawnego skierowanego do Sądu Najwyższego (na które odpowiedź stanowi wspomniana uchwała) konsumenci niezadowoleni z usług organizatora podróży dochodzili zarówno obniżenia ceny imprezy o 2/3 (odszkodowania majątkowego), jak i zadośćuczynienia za utraconą przyjemność z urlopu w wysokości po 3.500 zł na osobę. Łącznie roszczenia te znacznie przekroczyły zapłaconą przez nich cenę za wątpliwe wczasy w Egipcie.

Podstawa prawna:

• Ustawa z dnia 29.08.1997 r. o usługach turystycznych (Dz. U. z 2004 r. nr 223, poz. 2268 ze zm.).

Wydawnictwo Podatkowe GOFIN – wydawca czasopism, Gazety Podatkowej i serwisów internetowych dostarczających specjalistycznej wiedzy z zakresu podatków, rachunkowości, ubezpieczeń i prawa pracy.