Wypowiedzenie umowy o pracę a wyjście do lekarza

Przeczytaj także: Wypowiedzenie umowy po przywróceniu do pracy

Samowolne opuszczenie stanowiska pracy może stanowić podstawę wypowiedzenia umowy o pracę. Co więcej, może nawet doprowadzić do natychmiastowego zwolnienia. Pogląd ten znajduje swe potwierdzenie w orzecznictwie. I tak np., w wyroku z 26 maja 1992 r. (I PRN 22/92, PiZS 1992, Nr 10), skład orzekający uznał, iż pracownik, który w godzinach pracy wychodzi w celu wykonania czynności niezwiązanych ze swymi obowiązkami służbowymi naraża się na zarzut naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, w konsekwencji czego może spodziewać się rozwiązania umowy o pracę w trybie art. 52 § 1 K.p.

Wyjście do lekarza niewątpliwie nie jest czynnością związaną z pełnieniem obowiązków wobec pracodawcy. Czy jednak może stanowić podstawę wypowiedzenia umowy o pracę w sytuacji, gdy pracodawca już następnego dnia dowiedział się, że pracownik przebywa w szpitalu i dysponuje zwolnieniem lekarskim usprawiedliwiającym jego nieobecność od dnia udania się po pomoc lekarską? Okazuje się, że nie.

Analogiczny przypadek był już przedmiotem rozważań SN (por. wyrok z 11 lutego 2008 r., II PK 170/07). Sprawa dotyczyła pracownika, który poczuł się na tyle źle, aby natychmiast opuścić firmę i udać się do specjalisty. Podobnie, jak w sytuacji, o której mowa we wstępie, nie uzyskał on zgody przełożonych na wyjście. Następnego dnia poinformował pracodawcę, że został poddany hospitalizacji. Wyjaśnił także, że posiada zwolnienie lekarskie od dnia, w którym wyszedł z firmy bez uprzedniego zawiadomienia szefa. Skutkiem tej sytuacji było wypowiedzenie mu umowy o pracę z powodu samowolnego opuszczenia stanowiska pracy.

Skład orzekający uznał, iż przyczyna wypowiedzenia nie była rzeczywista. W opinii sędziów, zarzut samowolnego opuszczenia firmy nie ma racji bytu w przypadku, gdy pracownik dysponuje zwolnieniem lekarskim usprawiedliwiającym jego nieobecność w dniu wyjścia, o czym pracodawca został niezwłocznie poinformowany.

SN o samowolnym opuszczeniu stanowiska pracy

Decyzja w sprawie zakwalifikowania opuszczenia miejsca pracy bez zgody przełożonego jako ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych powinna zapadać po uprzednim rozważeniu towarzyszących temu okoliczności, zwłaszcza stanu świadomości i woli pracownika (por. wyrok z 1 października 1997 r., I PKN 300/97, OSNP 1998, Nr 14, poz. 424).

Samowolne opuszczenie miejsca pracy połączone z innym nagannym zachowaniem się pracownika może być bowiem ocenione jako ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych według art. 52 § 1 pkt 1 K.p. nawet wówczas, gdy regulamin pracy kwalifikuje samowolne opuszczenie pracy jako uchybienie uzasadniające zastosowanie kary porządkowej (por. wyrok z 22 grudnia 1998 r., I PKN 507/98, OSNP 2000, Nr 4, poz. 132).