Wypowiedzenie umowy o pracę: wyroki SN

Przeczytaj także: Wypowiedzenie umowy o pracę z powodu arogancji pracownika

• Odmowa wykonania polecenia. „Niewykonanie polecenia służbowego jest okolicznością szczególnie zagrażającą porządkowi i dyscyplinie pracy i uzasadnia nawet rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia”. (wyrok z dnia 13 czerwca 1973 r., sygn. akt I PR 160/73, OSNC 1974/4/75).
  „Odmowa podporządkowania się poleceniom pracodawcy dotyczącym organizacji i sposobu wykonywania umówionego rodzaju pracy stanowi uzasadnioną przyczynę wypowiedzenia umowy o pracę” (wyrok SN z 10.5.2000 r., I PKN 630/99, OSNAPiUS z 2001 r., Nr 20, poz. 617).
  Z drugiej jednak strony „sąd oceniający zasadność wypowiedzenia umowy o pracę dokonanego z powodu odmowy wykonania polecenia powinien zbadać słuszność tej odmowy”. (por. wyrok SN z 13.5.1998 r., I PKN 108/98, OSNAPiUS z 1999 r., Nr 10, poz. 337). Mogła ona bowiem nastąpić ze względu na naruszenie przez pracodawcę przepisów np. o bezpieczeństwie i higienie pracy.
• Pracownik niekompetentny zawodowo. Sąd Najwyższy w wyroku z 1 października 1998 r. (sygn. akt I PKN 363/98, OSNAPiUS z 1999 r., Nr 21, poz. 683) uznał, że uzasadnione jest rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem z nieprzydatnymi zawodowo lub nieporadnymi pracownikami, którzy nawet z przyczyn niezawinionych nie mogą sprostać obowiązkom pracowniczym.
• Brak umiejętności pracy w zespole. W wyroku z 15 kwietnia 1999 r. (sygn. akt I PKN 14/99, OSNAPiUS 2000, Nr 12, poz. 469) SN stwierdził, że „niezawiniony przez pracownika brak umiejętności pracy w zespole może stanowić uzasadnioną przyczynę wypowiedzenia umowy o pracę”.
• Zeznanie przez pracownika nieprawdy. SN w wyroku z dnia 12 stycznia 1998 r. (I PKN 458/97, OSNAPiUS 1998, Nr 22, poz. 655) orzekł, że „zeznanie przez pracowników nieprawdy, co do faktów powszechnie znanych załodze w toczącym się na terenie zakładu pracy postępowaniu powypadkowym, narusza pracowniczy obowiązek przestrzegania zasad współżycia społecznego w zakładzie pracy (art. 100 § 2 pkt 6 KP) oraz pracowniczy obowiązek dbałości o dobro pracodawcy (art. 100 § 2 pkt 4 KP) i uzasadnia wypowiedzenie mu umowy o pracę (art. 45 § 1 KP)”.
• Stan zdrowia pracownika. Jeżeli stan zdrowia pracownika uniemożliwia mu wykonywanie dotychczasowej funkcji, to wypowiedzenie jest uzasadnione (wyrok SN z 28 lutego 1979 r., I PRN 14/79, Sł. Prac. 1979 Nr 6, s.33). Długotrwała choroba pracownika może być przyczyną wypowiedzenia mu umowy o pracę (wyrok z dnia 3 listopada 1997 r. I PKN 327/97, OSNAPiUS 1998, Nr 16, poz. 476).
  „Nieprzewidziane, długotrwałe i powtarzające się nieobecności pracownika w pracy, wymagające podejmowania przez pracodawcę działań natury organizacyjnej (wyznaczenia zastępstw) i pociągające za sobą wydatki na zatrudnienie pracowników w godzinach nadliczbowych lub innych osób na podstawie umów zlecenia, są uzasadnioną przyczyną wypowiedzenia umowy o pracę, chociażby były niezawinione przez pracownika i formalnie usprawiedliwione” - stwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 grudnia 1997 r. (sygn. akt I PKN 422/97, OSNAPiUS 1998 Nr 20, poz. 600).
• Utrata zaufania do pracownika. W wyroku z dnia 2 marca 1983 r. (sygn. akt I PRN 25/83, OSNC 1983/9/145) stwierdzono, że „w stosunku do pracownika materialnie odpowiedzialnego, któremu powierzono mienie o znacznej wartości, jednorazowe nawet uchybienie w wykonywaniu rzetelnego i dokładnego wydawania towarów może, na tle konkretnych okoliczności, podważyć zaufanie zakładu pracy do tego pracownika i uzasadniać wypowiedzenie mu umowy o pracę”.
  „Utrata zaufania do pracownika może stanowić przyczynę uzasadniającą wypowiedzenie umowy o pracę, jeżeli znajduje oparcie w przesłankach natury obiektywnej oraz racjonalnej i nie jest wynikiem arbitralnych ocen lub subiektywnych uprzedzeń” (wyrok SN z dnia 25 listopada 1997 r. I PKN 385/97, OSNAPiUS 1998 Nr 18, poz. 538).

Przeczytaj także: Zwolnienie pracownika z obowiązku świadczenia pracy