Art. 5. § 2. Nie dające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść
oskarżonego.

Art. 17. § 1. Nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, gdy:

1) czynu nie popełniono, albo brak jest danych dostatecznie uzasadniających
podejrzenie jego popełnienia,


Witam!
Mam pytanie do praktyków czy uważnych obserwatorów prawa karnego.
Właściwie to dlaczego w Polsce jest tak że sądy nie chcą umarzać spraw
karnych z powołaniem się na artykuł 5 § 2 oraz 17 § 1 pkt 1? O co tu
właściwie chodzi? Czy może ma ktoś elektroniczną wersję KPK i mógłby wkleić
komentarz do tych dwu artykułów. Albo poświęcić się i przepisać.

Szczerze to ja NIGDY nie widziałem żeby jakiś sąd powoływał się na te
artykuły. Praktyka jest taka że dla sądu ten kto pierwszy idzie oskarżyć
złożyć zeznania zawsze ma rację, nawet wtedy kiedy zeznania są ewidentnie
fałszywe, kiedy chodzi o pomówienie. Czyli automatycznie raz że to
podejrzany musi udowodnić swoją niewinność, a dwa też automatycznie że sąd
nigdy nie jest obiektywny i to właśnie sąd jest stroną przeciwną sporu a nie
prokurator. Prokurator tylko się przygląda :-(( - jego funkcja na rozprawie
jest czysto proceduralna, albo dekoracyjna.

Jedyne wyjaśnienie jakie mam ja jest psychologiczne, że olewając te dwa
artykuły sędziowie chcą udowodnić swoją przydatność dla społeczeństwa.
Podobnie jest z lekarzami, zgłosisz się do poradni to coś ci tam wynajdą,
np. alergię.

Więc o co chodzi z sądami i z tymi dwoma artykułami? Czy one są w kodeksie
tylko "dla jaj"? A może to ich szczegółowa wykładnia jest taka, że są tylko
"dla jaj"? Może ktoś wypowie się rzeczowo, bo co do mnie to zwyczajnie tego
nie rozumiem a zrozumieć bym chciał.

Dzięki. Pozdrawiam
M.C.

P.S. chociaż w jednym przypadku i to niedawno widziałem sędziego który uznał
wątpliwości. Ale i on nie umorzył sprawy, a tylko ją odesłał do prokuratury.